Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

Καταρχήν μόλις απολύθηκα από το στρατό. Μερσί μερσί ευχαριστώ άσχετο με το θέμα άλλα έπρεπε να το πω. Λελέ...

Υπήρχε κάποτε ένα θέμα που ήταν γιατί οι φοιτήτριες της Σάμου είναι τόσο για τον π**τσο κτλ κτλ . Αν θυμάμαι καλά ο αρχικός σκοπός του παιδιού ήταν να γραφτούν ιστορίες αστίες από τη φοιτητική μας ζωή. Τελικά το thread δεν πήγε και τόσο καλά γιατί κατέληξε σε καυγάδες και άλλες παράλογες ιστορίες τύπου αγοράκια vs κοριτσάκια που τα θεωρώ κατώτερα και χαζά.

To σημαντικό είναι οτι κανένας δεν μπήκε στον κόπο να γράψει ιστορίες. Ετσι λοιπόν στο πρώτο μου post αποφάσισα αντί για ιστορίες από το στρατό να αρχίσουμε να λέμε τέτοιες χαζές ιστορίες.

Αχέμ...

Ήταν το 3ο έτος μου φοίτησης στη Σάμο και τελόσπαντων σαν παιδί και εγώ ήθελα μια κοπέλα.Ας την πούμε Μαρία. Πολύ γλυκιά και όμορφη η κοπέλα η Μαρία είχε τύχει να είμαστε εκείνο τον καιρό στην ίδια παρέα και γνωριστήκαμε κάτι παραπάνω. Ε δεν άργησε να μου αρέσει. Αρχισα λοιπόν να βρίσκω κάθε χαζή δικαιολογία για να τη συνοδεύω στο σπίτι της (έμενα πίσω απ΄οτη ΔΕΗ για όσους σπουδάζουν Σάμο). Τη μία ήθελα να πάω να δω ένα φίλο μου, την άλλη να γυρίσω κάτι DVD , την άλλη είχε χαλάσει ο υπολογιστής μιας φίλης μου.

Αφού λοιπόν εξάντλησα όλες αυτές τις δικαιλογίες ( και αφού είχα "χαλάσει" για τρίτη φορά τον υπολογιστή της φίλης μου) αποφάσισα να τη ζητήσω να βγούμε για ένα καφέ. Σε κάθε μας βραδυνό περίπατο ήταν γενικά ομιλιτική και είχα ελπίδες. Μαζεύω λοιπόν το θάρρος μου και ένα βράδυ εκεί που την αφήνω στο σπίτι της της λέω :

- Βρε Μαρία θες να βγούμε για ένα καφεδάκι?
- Βεβαίως , μου λέει , να πούμε και στα παιδιά και να πάμε!

Διάολε λέω! Τι τα θέλει τα παιδιά?!!? Κακό αυτό. Της λέω

-Εεεεε έλεγα να πάμε οι δυο μας βασικά βρε παιδί μου.
-Α άμα είναι να πάμε οι 2 μας άστο καλύτερα.Και μου χαμογελάει...

Να πάρει και το είχα σίγουρο!!!Συντετριμμένος μαζευω τα πόδια μου και πάω στον φίλο μου τον Κώστα. Ο Κώστας εντάξει παιδί έμενε απέναντί μου (εγώ έμενα στο Hondos Center τότε) και πάντα με 2 μπουκάλια κρασί για την περίσταση. Αράζουμε λοιπόν ανοίγουμε και τα κρασία και ξεκινάμε την τέχνη του φιλοσοφείν (αγαπημένη τέχνη των απανταχού καψούρηδων - ξέρετε "Ναι έφαγα χυλόπιτα, αλλά τι είναι η ζωή τι είναι ο άνθρωπος...") . Σε κάποια φάση το κρασί αναπόφεκτα τελειώνει και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε σε ένα μπαρ - το Παρά Πέντε για όσους είναι Σάμο.

Στο δρόμο, την είχαμε ακούσει και λίγο, λέω στο φίλο μου.

-Ρε συ Κώστα...
-Ελα ρε , μου κάνει.
-Ρε συ και τι χυλόπιτα, του λέω, έφαγα? Ενα "άστο καλύτερα" για να πάμε για καφέ. Είναι αυτή χυλόπιτα που να πάμε να τα πιούμε?

Ξύνει το κεφάλι του...

-Σαν καλά να τα λες... Και τι θα κάνεις?
-Πάμε του λέω να φάω μια καλή χυλόπιτα σωστή, και μετά να πάμε να τα πιούμε!
-Δηλαδή?
-Παρακολούθα... του κάνω.

Πηδάω στην αυλη μιας πολυκατοικίας και κόβω ένα τριαντάφυλλο από τον κήπο. Με κοιτάει ο φίλος μου.

- Τι σκαρφίστηκες πάλι ρε μπαγάσα? μου λέει
- Θα της κάνω ,του λέω , μια ερωτική εξομολόγηση με τα όλα της! Θα της δώσω το λουλούδι θα γονατίσω , θα πω λόγια αγάπης και αιώνιου έρωτα. Ολα! Αμα φάω και με αυτό χυλόπιτα τότε πάμε να τα πιούμε. Αλλά να το δεις με όλο αυτό θα την κάνω να λιώσει!

Πάμε λοιπόν στην πολυκατοικία της. Ανεβαίνω επάνω. Φτάνω στην πόρτα.Γονάτισμα ,τριαντάφυλλο στα χέρια, βλέμμα σκέτος θάνατος. Χτυπάω....

Έκανα λάθος τον όροφο...

Τι το πότο , τι το οτι στο ίδιο της το σπίτι δεν είχα ανέβει σχεδόν ποτέ , μια φορά αντί για τον τρίτο όροφο πήγα στο δεύτερο . Μου ανοίγει μια άλλη κοπέλα. Ηταν από εκείνες της ομορφούλες , της γλυκούλες, τις "καλές κοπέλες" που κανείς όμως δεν τις κοιτάζει δεύτερη φορά. Με βλέπει έτσι στα γόνατα, με το λουλούδι στο χέρι , ε τι να υποθέσει και αυτή.

-ΩΩΩΩΩΩΩΩ, μου κάνει , δεν τον πιστεύω!!!!!!!!

Την κοιτάζω και σκαλώνω. ΜΑ ΣΚΑΛΩΝΩΝΩ όμως. Και λέω το πιο ρομαντικό πράγμα που περιμένει να ακούσει κοπέλα σε μια τέτοια περίπτωση.

- Εεεεε λάθος πόρτα...

Ακολουθεί 1 λεπτού σιγή που θα την ζήλευε και κηδεία του πρώτου νεκροταφείου. Στο τέλος λέω.

- Εεε θα την κλείσω εγώ την πόρτα - η κοπέλα είχε μείνει στήλη άλατος. Συγγνώμη.
- Δεν πειράζει , ναι ναι μου κάνει.

Και κλείνω την πόρτα. Από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές στη ζωή μου. Γυρνάω και βλέπω τον φίλο μου να έχει λιώσει στα γέλια. Η πολυκατοικία είχε τζαμαρία και με είδε να πηγάινω αλα ντάλον. Τι να κάνω . Είχα έρθει ως εκεί και θα πήγαινα ως το τέλος.

Και πήγα. Και γονάτισα. Και τα είπα όλα τα λογάκια. Και έφαγα το άκυρο . Αδύνατον μου είπε η κοπέλα παλιά μου άρεσες τώρα πια όχι. Βρε παιδάκι μου βρε καμάρι μου βρε καρδιά μου , με τίποτα! Και την έφαγα και τη χυλόπιτα μια χαρά. Και έφυγα με το κεφάλι ψηλά και την ψυχή στα πόδια που λέει και το τραγούδι. Πάω βρίσκω τον φίλο μου ο οποίος γέλαγε ακόμα.

-Ντάξει μου κάνει? Πάμε να τα πιούμε? Δουλεύει και η ωραία η κοκκινομάλα σήμερα στο παρα πέντε.

Το σκέφτομαι.

-Μισό λέπτό... του κάνω.

Πάω και χτυπάω στην κοπέλα του δεύτερου. Μου ανοίγει.

-Γεια , της κάνω.
-Εεε γεια.
-Μόλις έφαγα χυλόπιτα.
-Α ,εεεε λυπάμαι.
-Α όχι μη λύπασαι πάμε να τα πιούμε να το γιορτάσουμε και εσύ έρχεσαι μαζί.
-Ε ?
-Ούτε ε ούτε α . Ντύσου.

Και την πήραμε μαζί μας. Και πήγαμε και τα ήπιαμε. Και περάσαμε φίνα. Και ας μην κάναμε μετά παρέα με εκείνη την κοπέλα , ούτε που θυμάμαι πια πως την λέμε. Εκείνο το βράδυ περάσαμε φίνα. Γιατί μια χυλόπιτα με γονάτισμα , τριαντάφυλλο , και λόγια αιώνιας αγάπης είναι μια χυλόπιτα που αξίζει να πας να τα πιεις!

Α ρε Πορτοκαλάκι, καιρό είχες να μας κάνεις να γελάσουμε τόσο πολύ!!!
Καλώς ήρθες πίσω Καλός πολίτης
Και μπράβο για το θάρρος και το κουράγιο σου! χαχαχα!! Έχουμε και μια αξιοπρέπεια!

^
^
^

mystery_orange FTW!


μπαγάσα, έλιωσααααααααααααααααα!

Αυτή η ιστορία θα γίνει αφίσα και θα κρεμαστεί στο πανεπιστήμιο.

Ζήλεψα τώρα και θέλω να σας πω κι εγώ μια ιστορία. Αλλά δε μου 'ρχεται καμία. Αν δεν είναι αληθινή και είναι δικής μου επινόησης πειράζει;

Εύρηκα! Θυμήθηκα μια ιστορία από όταν ήμουν στο 1ο έτος. Αληθινή ιστορία.


Λοιπόν,
Ήταν αρχές του Β' εξαμήνου, λίγες εβδομάδες αφότου είχαμε αρχίσει τα μαθήματα. Πρέπει να ήταν Φεβρουάριος ή Μάρτιος του 2007. Ημέρα Δευτέρα.
Το πρωινό μάθημα εκείνης της μέρας είχε κανονιστεί να γίνει στη βιβλιοθήκη.
Η βιβλιοθήκη -για όσους ξέρουν από Μυτιλήνη- βρίσκεται στο βόρειο άκρο της πόλης, ο λόφος του πανεπιστημίου βρίσκεται νότια της πόλης και εγώ εγώ έμενα περίπου στη μέση (όπως και οι περισσότεροι φοιτητές άλλωστε).

Η διαδρομή από το σπίτι μου μέχρι τη βιβλιοθήκη δεν ήταν μικρή, εν τούτης δεν άξιζε να πάρω λεωφορείο για να πάω ως εκεί.
Όταν ξύπνησα το πρωί, αποφάσισα ότι δεν είχα χρόνο για πρωινό κι έτσι ξεκίνησα στις 8:00 για τη βιβλιοθήκη νηστικός. Σε 20 λεπτά ήμουν εκεί, κάναμε ότι έπρεπε να κάνουμε και κατά τις 11:20 είχαμε τελειώσει. Το επόμενο μάθημα θα ξεκινούσε στις 12:30 ενώ το επόμενο λεωφορείο θα έφευγε στις 12:00.
Εμένα με είχε κόψει η λόρδα και έπρεπε επειγόντως να πάω στη λέσχη να φάω. Αποφάσισα ότι δεν άξιζε να περιμένω μισή ώρα το λεωφορείο και έτσι ξεκίνησα για το λόφο με τα πόδια με βήμα ταχύ. Καθώς περπατούσα η κοιλιά μου έπαιζε ταμπούρλο.

Έφτασα στο λόφο 2 λεπτά μετά το λεωφορείο και κατευθύνθηκα γραμμή προς τη λέσχη. Ο κιμάς μύριζε πολύ ωραία. Τα μακαρόνια δεν τα ήθελα και γι αυτό ζήτησα από την κυρία να μου βάλει στο πιάτο μόνο κιμά. Οι κυρίες, αφού κοιτάχτηκαν, μου εξήγησαν ότι δεν μπορούσαν να μου δώσουν κιμά αν δεν πάρω μαζί και τα μακαρόνια. Έτσι πήρα μπριζόλες και πήγα με το δίσκο μου σε ένα τραπέζι να τις καταβροχθίσω. Οι άλλοι φοιτητές που παρακολούθησαν τη σκηνή φαίνεται πως το διασκέδασαν.
Η ώρα ήταν 12:10. Είχα μονάχα 20 λεπτά στη διάθεσή μου πρωτού ξεκινήσει το μάθημα. Είχα άγχος. Αν ερχόταν η ώρα και δεν είχα φάει, θα ήμουν αναγκασμένος να πάρω τις μπριζόλες μαζί μου στην τάξη, πράγμα καθόλου εύκολο γιατί δεν θα μπορούσα να πάρω μαζί μου και το πιάτο με τα μαχαιροπίρουνα. Αυτά έπρεπε να μείνουν στη λέσχη.


Εκεί που έτρωγα λοιπόν, σηκώθηκε μια κοπέλα από το διπλανό τραπέζι και κρατώντας το δίσκο της ήρθε και μου είπε:
- Γεια σου, να κάτσω μαζί σου;
- Ναι βέβαια κάτσε, της λέω. (Αν και δε θυμάμαι αν το είπα έτσι ακριβώς κατά λέξη)

Ωραία κοπέλα. Το όνομά της Ρίτα. Από το τμήμα πολιτισμικής τεχνολογίας. Έτος δε ρώτησα.
Αφού συστηθήκαμε, είπαμε ποιοί είμαστε κι από πού ερχόμαστε, με ρώτησε για της τις επιδόσεις μου στα μαθήματα, δε θυμάμαι τί άλλο είπαμε τέλος πάντων, γενικώς μιλούσαμε (αυτή πιο πολύ) χωρίς όμως εγώ να ξεχνάω την πείνα μου.
Τώρα είχα και έναν επιπλέον λόγο να φάω γρήγορα το φαγητό μου: Έπρεπε πρωτού έρθει η ώρα να πάω στο μάθημα, να μας μείνει και λίγος χρόνος να μιλήσουμε.

Σε κάποια φάση όμως μου λέει:
- Δεν είσαι πολύ ομιλητικός όμως. (Αυτό μου το έχουν πει κι άλλες κατά καιρούς αλλά δεν είναι αλήθεια)
- Όχι, απλά επειδή τρώω τώρα...
- Ααα συγνώμη τότε, να σε αφήσω να φας. Και πήγε να σηκωθεί.
- Όχι κάτσε, της λέω.
- Δεν πειράζει, να σε αφήσω να φας. (Δε θυμάμαι τί ακριβώς μου είπε, πάντως πήγε ξανά και κάθισε με τις φίλες της στο διπλανό τραπέζι)
Σε λίγα λεπτά η παρέα των 4 κοριτσιών σηκώθηκε, με χαιρέτησαν όλες "Γεια σου, χαρήκαμε", τις χαιρέτησα κι εγώ χαμογελώντας και φύγανε.

Δεν τις ξαναείδα.


Αλλά ρε παιδιά, δεν έφταιγα εγώ. Αφού πεινούσα.
Τουλάχιστον πήγα στο μάθημα χορτάτος.

mystery δεν άξιζε καν να πας να της κάνεις ερωτική εξομολόγηση ! Αφού στα είπε με την πρώτη τί θα άλλαζε με την δεύτερη ;! Αξιοπρέπεια μάγκα μου, άσε δε που έδωσες και αξία ..... στο μπάζο .

Εξίσωση no comment απλά pathetic .......

Και τώρα μια δικής μου επινόησης. Είναι λίγο off-topic. Αν θέλετε μπορεί να μεταφερθεί αλλού.


Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο Έλληνες φοιτητές, συγκάτοικοι και φίλοι. Ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης.
Μια μέρα εκεί που καθόντουσαν στον καναπέ και έτρωγαν πίτσες, φύσηξε ένας δυνατός αέρας που άνοιξε την πόρτα. Τότε ο Αντωνάκης είπε στο Γιωργάκη:

- Σήκω ρε συ να κλείσεις την πόρτα.
- Γιατί εγώ; Παίζω tetris. Εσύ δεν κάνεις τίποτα.
- Γιατί εσύ την έκλεισες τελευταία φορά. Και όπως φαίνεται δεν την έκλεισες καλά.
- Αφού τότε δεν την κλείνω καλά, δε θα την κλείνω εγώ από δω και πέρα. Σήκω και κλείσ’ την εσύ να δούμε πόσο καλά θα την κλείσεις.
- Όχι. Εγώ δεν την αγγίζω. Δεν την άνοιξα εγώ.
- Τότε να βρούμε κάποιον κοινής αποδοχής, να κλείσει εκείνος την πόρτα.
- Όχι. Δεν ακούω κουβέντα. Εσύ θα την κλείσεις. Αν την κλείσει άλλος, τότε εγώ θα σηκωθώ και θα την ξανανοίξω.

Οι δυο φίλοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν κι έτσι το βράδυ πήγαν για ύπνο αφήνοντας την πόρτα ορθάνοιχτη. Τη νύχτα μπήκε από την ανοιχτή πόρτα στο σπίτι ένας σκύλος. Έφαγε ό,τι υπήρχε στο τραπέζι, ψαχούλεψε τα ντουλάπια και έφαγε κι από κει, έφαγε τα μπιφτέκια από κάτι χάμπουργερ και στο τέλος έφυγε ευχαριστημένος.

Την άλλη μέρα οι δυο φίλοι διαπίστωσαν την αναγκαιότητα ότι η πόρτα πρέπει να κλείσει. Ξεκίνησαν να συζητούν σχετικά με τα κριτήρια επιλογής του προσώπου που θα κληθεί να κλείσει την πόρτα, τους όρους και τις προϋποθέσεις, καθώς και ποιος από τους δύο θα χρωστάει χάρη στον άλλον αν αυτό γίνει.
Η μέρα τελείωσε και ήρθε το βράδυ. Οι δυο φίλοι θα συνέχιζαν την κουβέντα αύριο. Πήγαν λοιπόν και πάλι για ύπνο, αφήνοντας φυσικά την πόρτα ορθάνοιχτη.
Ο σκύλος επανήλθε για να βρει κι άλλα μπιφτέκια. Έφερε μάλιστα μαζί του και μια σκύλα να την κεράσει. Όμως δε βρήκε τίποτα. Τα είχε φάει όλα χθες και οι δυο φίλοι δεν πήγαν να αγοράσουν άλλα. Έτσι η σκύλα παράτησε το σκύλο και ο σκύλος έφυγε βρίζοντας.

Το νέο δεν άργησε να κάνει το γύρο της σχολής. Έτσι από το πρωί, φοιτητές από όλο το πανεπιστήμιο είχαν συγκεντρωθεί έξω από την ανοιχτή πόρτα για να δουν τι θα γίνει και να σπάσουν και λίγη πλάκα.
Οι συζητήσεις συνεχίζονταν πυρετωδώς από τους δυο φίλους για ακόμα 3 μέρες. Φήμες έλεγαν ότι οι δυο φίλοι θα παραγγείλουν μια πίτσα και μετά θα πουν στον πιτσαδόρο «Φίλε, φεύγοντας κλείνεις σε παρακαλώ και την πόρτα;». Άλλοι πάλι έλεγαν ότι στο τέλος θα σηκωθούν και θα την κλείσουν μαζί.
Ώσπου κάποια στιγμή ο Γιωργάκης γυρίζει στους συγκεντρωμένους και τους λέει: «Όπως τα συζητάμε τείνουμε ότι… Μήπως θα μπορούσε κάποιος από σας να κλείσει την πόρτα;». Τότε το πλήθος έσκασε στα γέλια. Και ο Αντωνάκης είπε: «Εμένα δε με νοιάζει. Είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε πρόταση».

Έτσι οι δυο φίλοι σηκώθηκαν και έκλεισαν την πόρτα μαζί.

Έπειτα, μέσα από την κλειστή πλέον πόρτα, οι δυο φίλοι κοιτάχτηκαν και δυο πλατιά χαμόγελα υπερηφάνειας στόλισαν τα πρόσωπά τους. Και είπαν:
- Είμαστε πολύ μεγάλοι ρε.
- Όντως. Εμείς οι δυο μια μέρα θα φτάσουμε πολύ ψηλά.

εμπνευσμενο!