Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι.
Εδώ Μυτιλήνη.
Ζητώ συγνώμη για τη διήμερη απουσία μου. Ελπίζω να μη σας έλειψα.
Σας υποσχέθηκα ένα αναλυτικό πόστ. Ιδού:
--
Βρισκόμαστε στο έτος 2012. Όλη η Αθήνα ζει την τελευταία εβδομάδα των χειμερινών διακοπών και ασχολείται με διάφορα πράγματα που εμένα τουλάχιστον δε με ενδιαφέρουν. Όλη; Όχι! Μια μικρή ομάδα φοιτητών κατευθύνεται προς στο σημείο συνάντησης, προκειμένου να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα. Είναι η ομάδα του MyAegean: Η μεγαλύτερη και πιο κεφάτη φοιτητική παρέα του Αιγαίου.
Στη δεύτερη συνάντηση ήμασταν 4. Ήταν μία από τις λίγες μέρες του χρόνου που οι αστυνομικοί κάνουν ένα διάλειμμα από τον καφέ και βγαίνουν στο δρόμο για να κάνουν ότι δουλεύουν. Στο σημείο συνάντησης, στην πλατεία, ένα ζευγάρι αστυνομικών του δήμου πλησίασε το Γιάννη που κρατούσε ανοιχτό το πανό και τον ρώτησαν τί είναι. Μετά από λίγο τον πλησίασε και ένα ζευγάρι τροχονόμων για τον ίδιο λόγο. Ο Βασίλης ήθελε να βγάλει μια φωτογραφία με τίτλο "free inertia" αλλά ήταν τόσο απορροφημένος με το θέαμα που ξέχασε να το κάνει.
Πήγαμε σε ένα ωραίο μαγαζί μη καπνιζόντων σε μια στοά στην Κοραή και μείναμε εκεί συζητώντας ως τα μεσάνυχτα που το μαγαζί έκλεισε. Μετά καθίσαμε σε 2 τραπεζάκια έξω για να κόψουμε τα αυτοκόλλητα και τη βασιλόπιτα. Κόψαμε 4 κομμάτια για μας, 6 για τα 6 νησιά και 2 που περίσσεψαν για 2 αγίους που δεν τους κατονομάσαμε. Βλακεία κάναμε. Έπρεπε να τα αφιερώσουμε στο site και στο eXperience. Το φλουρί έπεσε ανάμεσα στο δεύτερο άγιο και λίγο στη Σύρο.
Λίγο αργότερα, εκεί που καθόμασταν, ήρθε ένας άστεγος και μας είπε
"Παιδιά, σας περισσεύει τίποτα, κανένα ευρώ, να μου δώσετε; Πεινάω". Είχαμε ωραιότατη βασιλόπιτα της Δάφνης και γλυκά του Βασίλη. Του δώσαμε ένα κομμάτι ενός αγίου (νομίζω ήταν αυτό που κέρδισε το φλουρί, αλλά δεν είμαι σίγουρος) και ένα γλυκό. Όλο χαρά εκείνος είπε:
"Και γλυκάκι;! Παιδιά είμαι άρρωστος με τα γλυκά! Δώσε μου άλλο ένα!". Έτσι του δώσαμε άλλο ένα κι εκείνος έφυγε χαρούμενος, λέγοντας
"Να 'στε καλά παιδιά!" και άλλα τέτοια που δε θυμάμαι. Κι εμείς ακόμα πιο χαρούμενοι κόψαμε μερικά ακόμα αυτοκόλλητα και σε λίγο σηκωθήκαμε. Είπαμε σε ένα παιδί να μας βγάλει μια φωτογραφία και ύστερα στείλαμε τη Δάφνη να του πάει 2-3 αυτοκόλλητα και ένα γλυκό. Η δεύτερη προσφορά φαγητού ήταν σε μια κυρία εκεί δίπλα που έψαχνε τα σκουπίδια του διπλανού μαγαζιού.
Στο δρόμο για την πλατεία συντάγματος, κολλήσαμε ένα αυτοκόλλητο σε ένα φανάρι και ένα στο κάγκελο του χάρτη έξω από την έξοδο στο σύνταγμα. Εκεί, σκεφτόμασταν τί να κάνουμε την άλλη μισή βασιλόπιτα και τα εναπομείναντα γλυκά. Τελικά, αφού πέρασαν αρκετά λεπτά που ψάχναμε τί να κάνουμε, αποφασίσαμε να αφήσουμε όλη τη σακούλα πάνω σε έναν μεταλλικό πάγκο απέναντι από το σημείο συνάντησης, ώστε αν περάσει κανείς και τα θελήσει να τα πάρει και να τα φάει.
Κατεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε στο σταθμό. Είχαμε το Βασίλη να λέει
"Κι αν μετά πάει κανείς και βάλει μέσα στη σακούλα καμιά βόμβα. Έχει πάνω και τη διεύθυνση της σελίδας και το τηλέφωνο της ομάδας. Και τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα. Θα τους πουν ότι μας είδαν να την αφήνουμε εκεί. Μήπως να πάει κάποιος να την πάρει πίσω;". Όμως όλοι βαριόμασταν να πάμε.
Πες πες, ο Βασίλης είχε αρχίσει να τα πιστεύει αυτά που έλεγε και ο Γιάννης είχε αρχίσει να το σκέφτεται. Τότε χτύπησε ένα κινητό από την τσέπη του Γιάννη. Αμάν, μας πιάσανε! Έβγαλε το κινητό του, μα δεν υπήρχε σ' αυτό ούτε κλήση ούτε μήνυμα. Ήταν το κινητό της ομάδας! Η αγωνία κορυφώνεται. Πού είναι το κινητό της ομάδας; Μήπως έμεινε μέσα στη σακούλα; Τότε πώς χτυπάει; Βρέθηκε τελικά στην τελευταία τσέπη. Η κλήση ήταν από την αδερφή του.
Εντάξει, μάλλον ήταν η ώρα να πάμε για ύπνο. Φύγαμε και αν κάποιος έβαζε βόμβα στη σακούλα μας, θα το μαθαίναμε την άλλη μέρα.
Η τρίτη συνάντηση ήταν αίτημα της Mariel, η οποία δεν ήταν στην Αθήνα τη μέρα της δεύτερης και ήθελε μια τρίτη για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν στη δεύτερη, αλλά και για εμάς που θέλουμε να τους δούμε, όπως μας είπε χαρακτηριστικά. Έτσι, της κάναμε το χατήρι και μαζευτήκαμε 12 άτομα. Ήταν η καλύτερη συνάντηση.
Καθίσαμε σε ένα σχετικά ήσυχο μαγαζί, γύρω από ένα τετράγωνο τραπέζι, μέχρι τις 10 γιατί το τραπέζι ήταν ρεζερβέ. Ύστερα πήγαμε σε ένα άλλο, πολύ ήσυχο μαγαζί, μέχρι τις 2 παρά. Παίζοντας "η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο" (ζήλευε φραουλίτσα!) και συζητώντας. Το ευχαριστηθήκαμε πολύ.
Οι δολοφόνοι σκότωναν πρώτο συνεχώς το Γιάννη. Έτσι, όταν σε έναν γύρο ο Γιάννης δεν πέθανε, όλοι τον κατηγορήσαμε για δολοφόνο και είχαμε δίκιο. Η αδερφή της Mariel, φοιτήτρια στο πολιτικό της νομικής, ήταν συνήθως δολοφόνος. Φεύγοντας εκφράσαμε την επιθυμία να παίξουμε Παλέρμο μέσω video chat.
Η Χριστίνα μου ζήτησε να μη σχολιάσω τί χρώμα βγήκαν τα μαλλιά της αυτή τη φορά στις φωτογραφίες. Γι' αυτό κι εγώ δε θα σας πω. Εξάλλου ούτε κι εκείνη είπε κάποιο χρώμα, οπότε και να ήθελα δε θα είχα να πω.
Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω κάτι που μου ήρθε καθώς σκεφτόμουν αυτά που γράφω: Τα μαλλιά της Χριστίνας είναι σαν τα αυθεντικά CD των windows και του office: Αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη γωνία πρόσπτωσης του φωτός.
Τέλος πάντων, της είπε ο Γιάννης ότι θα πέσει μπόλικο photoshop: Θα της βάψουμε τα μαλλιά πράσινα, μπλε, ριγέ, κ.α. κι εκείνη συμφώνησε. Οπότε παρακαλούμε τον Constantineinstein και τα αδέρφια του (eva_ly και jimmy13), που ασχολούνται με το άθλημα, να αναλάβουν να πάρουν όλες τις φωτογραφίες τις Χριστίνας από τη gallery και να δημιουργήσουν.
elli έγραψε:
τα φαινόμενα απατούν! Ο e3iswsi είναι μεγάλο πειραχτήρι. |
Σε ποιά φαινόμενα αναφέρεσαι;
elli έγραψε:
το top ήταν ο vasileios. Κάθε 2 βήματα έβρισκε γνωστούς. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα. Εσύ αγόρι μου πρέπει να κατέβεις για πρωθυπουργός. |
Πότε έγινε αυτό; Εγώ πού ήμουν;
