Εν μέσω κρίσης πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις παρουσιάζουν βελτίωση, ότι ερχόμαστε πιο κοντά κι αναζητάμε ...τα αληθινά . "τέρμα πια τα δανεικα...αν θες να ζήσεις,ζήσε με τα αληθινά" που λέει και το άσμα. Τι γίνεται όμως όταν τα συναισθήματά είναι πέρα και πάνω τον καταστάσεων, αφού είναι θέμα χαρακτήρα και διαμόρφωσης προσωπικότητας ετων?!
Παράθεση:
"Όσοι έχουν πολλά λεφτά... είναι αναίσθητοι!"
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει έρευνα που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ρsychological Science», που εκδίδεται από την Ενωση Ψυχολογικών Επιστημών των ΗΠΑ.
Η εξήγηση των επιστημόνων για τη διαπίστωση αυτή είναι ότι οι φτωχότεροι άνθρωποι μπορούν καλύτερα να κατανοήσουν πώς αισθάνεται ένας άλλος, γιατί έχουν συχνότερα την ανάγκη να βασιστούν σε τρίτους. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι οι πλούσιοι που υποβλήθηκαν σε σχετικά τεστ τα πήγαν χειρότερα από τους φτωχότερους επειδή μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματά τους χωρίς να χρειάζονται τη βοήθεια τρίτων. Με άλλα λόγια, λόγω του πλούτου που διαθέτουν δεν αισθάνονται εξαρτημένοι από τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν. Ενώ εκείνοι που δεν μπορούν να πληρώσουν για την αγορά υπηρεσιών στήριξής τους αναγκάζονται να εξαρτώνται από γείτονες ή συγγενείς για τη φύλαξη των παιδιών τους για παράδειγμα όταν εκείνοι δουλεύουν ή έχουν άλλες υποχρεώσεις.
Εθελοντές, εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο όπου έγινε η έρευνα, χρησιμοποιήθηκαν για το πείραμα, που οδήγησε στα συμπεράσματα αυτά: ορισμένοι ήταν απόφοιτοι κολεγίων, άλλοι όχι. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το επίπεδο των σπουδών τού καθενός ως ενδεικτικό της κοινωνικής του τάξης και συνεπώς της οικονομικής του κατάστασης.
Οι εθελοντές υποβλήθηκαν σε ένα τεστ αντίληψης συναισθημάτων: τους είπαν να κοιτάξουν εικόνες διαφόρων προσώπων και να σημειώσουν ποια συναισθήματα δείχνει καθένα εξ αυτών. Οι άνθρωποι με υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης τα πήγαν χειρότερα απ΄ ό,τι αυτοί με χαμηλότερο. Αλλη μελέτη έδειξε ότι οι φοιτητές πανεπιστημίου που προέρχονταν από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις μπορούσαν δυσκολότερα να «διαβάσουν» τα συναισθήματα ενός ξένου προσώπου στη διάρκεια ομαδικής συνέντευξης για δουλειά
Οι διαπροσωπικές σχέσεις μπορούν να αλλάζουν και ωφελιμιστικά, αυτό το γνωρίζουμε εμπειρικά πιστεύω. Ο συναισθηματικός κόσμος του καθένα μας όμως είναι κάτι πιο σταθερό και αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό όταν αναλύουμε τα ειδικά στοιχεία του χαρακτήρα κάποιου.
Το ερώτημα που γεννάται όμως είναι εαν οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν άμεση συσχέτιση με τα πραγματικά συναισθήματα ή αν βασίζονται σε συμπεριφορές που υιοθετούνται ευκαιριακά
pocahontas έγραψε:
Εν μέσω κρίσης πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις παρουσιάζουν βελτίωση, ότι ερχόμαστε πιο κοντά κι αναζητάμε ...τα αληθινά . "τέρμα πια τα δανεικα...αν θες να ζήσεις,ζήσε με τα αληθινά" που λέει και το άσμα. Τι γίνεται όμως όταν τα συναισθήματά είναι πέρα και πάνω τον καταστάσεων, αφού είναι θέμα χαρακτήρα και διαμόρφωσης προσωπικότητας ετων?!
Γνώμη μου είναι ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Οι καταστάσεις απλά τους κάνουν να συμπεριφέρονται διαφορετικά. Τουλάχιστον, δεν έχει βρεθεί κάποιο άτομο ακόμη που να μπορέσει να μου αποδείξει το αντίθετο.
Ο χαρακτήρας ενός ατόμου έχει διαμορφωθεί - και συνεχίζει να διαμορφώνεται - μέσα από την οικογένεια, τις φιλίες, τις γενικότερες επιρροές που έχει ένα άτομο στη ζωή του.
Με βάση το παραπάνω, μάλλον η απάντηση στην ερώτηση σου είναι εύκολη. Και επειδή έχω γνωρίσει τέτοια άτομα, μπορώ εύκολα να πω με βεβαιότητα ότι τα άτομα αυτά αναζητούν σχέσεις με βάση το συμφέρον.
Νομίζω πως καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα, ο άνθρωπος δεν αλλάζει και στις ωφελιμιστικες περιπτώσεις και συμφέροντος, όπως αναφέρεται στις δύο απαντήσεις....πάλι στον άνθρωπο είναι. Αν είναι ωφελιμιστης ,συμφεροντολόγος θα είναι ο ίδιος σε όποια περίοδο και όποια κατάσταση. Όσο για αυτό που αναφέρω για τους κοινωνικούς επιστήμονες, είναι γεγονός. Δεν μπορώ να το πω με αποδείξεις για το σήμερα, αλλά ιστορικά πριν το 1998, τα χρόνια 1998-2007 λένε οι οικονομικοί αναλυτές ήταν τα χρόνια της υπερκατανάλωσης και της μόδας εξ αμερικής του shopping therapy στην Ελλαδα, που η οικονομία ήταν σε ανάπτυξη, που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν οι σχεσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν ήταν πιο δυνατές, πιο αληθινές?!
Απο τα χρόνια της υπερκατανάλωσης, της οικονομικής ανεξαρτησίας δεν αρχίσαμε να αποξενωνόμαστε; Δεν θεωρήσαμε τη δύναμη του χρήματος, ανεξαρτησία, περισσότερα αυτοκίνητα, περισσότερα διαζύγια, περισσότερα σπίτια...λιγότερες σχέσεις "εξάρτησης" σε ευρεία κλίμακα. "Αναισθησία" ίσως λίγο αδόκιμος ο όρος, πόσο εύκολα όμως πέρνεις το αυτοκίνητο σου και φεύγεις μόνος σου σήμερα, πόσο πιο εύκολα τα διαλύεις όλα και λες πέρνω διαζύγιο, πόσο ακόμη πιο αλόγιστα λες "παντρεύομαι", το one-night-stand? Δεν στηρίχθηκαν κατα μεγάλο ποσοστό όλα αυτά στην "ευκολία" του χρήματος, των υλικών αγαθών?!
Κάποτε η Μελίνα Μερκούρη είχε πει "Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε ψυχολόγους, έχουμε φίλους".....σήμερα? Εμπιστεύεσαι πια όπως πριν?????
"Είναι τα συναισθήματα κοινωνικά διαμορφωμένα?! Τι λέτε?"
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα συναισθήματά μας είναι αποτέλεσμα των καταστάσεων που βιώνουμε επειδή τυχαίνει να μας επηρεάζουν μέχρι ενός σημείου.
Είναι όμως έτσι;
Η απάντηση είναι ότι τα συναισθήματα μας είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο ερμηνεύουμε τα γεγονότα. Αυτός ο τρόπος αντίληψης και ερμηνείας των κοινωνικών καταστάσεων που βιώνουμε επιρρεάζει καθοριστικά το είδος αλλά και το μέγεθος των συναισθημάτων που ζούμε. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως οι σκέψεις αποτελούν τον κινητήριο μοχλό στο μαγικό κόσμο των συναισθημάτων.
Αυτός ο τρόπος ερμηνείας και αντίληψης των καταστάσεων δημιουργείτε από πολύ μικρή ηλικία (γύρω στα 5 χρόνια) στον άνθρωπο και επηρεάζεται από τομείς όπως οικογένεια, εκπαίδευση/μόρφωση, κουλτούρα και περιβάλλον.
Συνοψίζοντας σε μία μονολεκτική απάντηση το άτομο σε μεγάλη ηλικία έχει ήδη διαμορφώσει μια "κοσμοθεωρία" αντίληψης πραγμάτων και καταστάσεων και αυτή είναι που επιρρεάζει τα συναισθήματα του. Κάθε φορά οι αλλαγές στις κοινωνικές συνθήκες αποτελούν απλά το ερέθισμα για να γεννηθούν τα συναισθήματα.
Pocahontas & kolantreas έχετε εμφανώς μια πιο "κοντινή" ματιά στο φαινόμενο, και έχει σημασία αυτό. Περισσότεροι κοινωνικοί επιστήμονες σε ένα forum θα το έκαναν σίγουρα αρκετά πιο ενδιαφέρον εικάζω.
Από αυτά που είπατε κρατάω πως τελικά τα ανθρώπινα συναισθήματα διαμορφώνονται στη βάση τους από μικρή ηλικία, αργότερα εμπλουτίζονται όμως από νέες παραστάσεις και ερεθίσματα κατά τη διάρκεια της "πλήρους" κοινωνικοποίησης. Ο ωφελιμισμός που αναφέραμε πριν μάλλον έχει να κάνει με το σύστημα ηθικής του καθενός και όλοι μας έχουν ροπές προς τη μια ή την άλλη επιλογή σύμφωνα με τις καταβολές μας. Και εδώ με τις καταβολές θα ήθελα να τονίσω τη γονιδιακή "κληρονομιά" αλλά και την πολιτισμική κληρονομιά του καθενός ακόμα και ανθρωπολογικά αν το δούμε
Είναι τρομακτική η διαπίστωση πως την εποχή του Cern και της κβαντομηχανικής οι άνθρωποι ελάχιστα γνωρίζουν για τα συναισθήματά τους και πως διαμορφώνονται. Βλέπεις το να κοιτάζεις έξω αντι μέσα είναι πιο εύκολο και λιγότερο επώδυνο. Το να δέχεσαι, χωρίς αμφισβήτηση, οτι λένε οι υποτιθέμενες αυθεντίες είναι κάτι που σε κρατάει στο σκοτάδι. Το να διατηρείς και να παραμένεις γαντζωμένος σε ένα στείρο εκπαιδευτικό σύστημα που το προιόν του είναι 'πανομοιότυπα στρατιωτάκια', μηχανές παραγωγής, παπαγάλοι που αναπαράγουν πιστά τα όσα γράφουν στα βιβλία οι αυθεντίες χωρίς να αναπτύσουν δική τους βούληση, αντίληψη και τρόπο να σκέφτονται, τι μπορείς να σκεφτείς για τα συναισθήματα?
Λοιπόν, χωρίς να το παίζω αυθεντία, απέχω μακράν, αντιθέτως διαρκώς προσπαθώ να μαθαίνω και να σκέφτομαι απαντώντας σε ερωτήσεις που θέτω η ίδια στον εαυτό μου, έχω την 'ψευδαίσθηση' ναι ψευδαίσθηση, σήμερα, γιατί δεν γνωρίζω ποιά ανώτερα δεδομένα θα ανακαλυφθούν αύριο ή σε είκοσι χρόνια από σήμερα, οτι τα συναισθήματα διαμορφώνονται από την στιγμή της σύλληψης. Ναι και μάλιστα αν συμφωνούμε όλοι πως ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο από συγκέντρωση και ομάδες κυττάρων, έτσι και το γονιμοποιημένο κύτταρο στην μήτρα της μητέρας του καθημερινά καταγράφει τα συναισθήματά της, τις ψυχικές της μεταβολές, ακόμα και αισθάνεται φυσικό πόνο όταν ο μπαμπάς ενθουσιάζεται κάνοντας έρωτα στην μαμά και αυτό είναι μόλις τριών μηνών. Τα συναισθήματα μας δεν είναι σίγουρο πόσο δικά μας είναι και οτι δεν είναι δραματοποιήσεις των συναισθημάτων της μαμάς μας οταν μάλωνε με τον μπαμπά μας ενώ είμασταν στην κοιλίτσα της σε ηλικία έξη μηνών. Λείπει η γλωσσική σύνδεση που όμως αργότερα έρχεται και 'δένει' με την εκμάθηση της γλώσσας και η σύνδεση συναισθήματος και λεκτικών 'εντολών' παίρνει θέση. Γι αυτό πολλές φορές σε κατάσταση θυμού λέμε πράγματα που ύστερα ήρεμοι και γαλήνιοι πια αναρωτιόμαστε πως ξεστομίσαμε εμείς... τέτοιες κουβέντες? δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Φυσικά αφού την στιγμή εκείνη δραματοποιούσες την μητέρα σου ή τον πατέρα σου (ήσουν σε μια άλλη βέιλενς).
Σε μεγαλύτερη ηλικία έχεις συσσωρεύσει τόσα συναισθήματα τα οποία καταπιέζεις και αντίστοιχα καταπιέζεις την ζωή σου. Δεν γνωρίζεις πως να τα διαχειριστείς και τι να κάνεις για να απαλλαγείς απο αυτά μια και βράζουν σαν ηφαίστειο.
Υπάρχει τρόπος σύγχρονος και μέθοδος με την οποία μπορεί κανείς να επανεφέρει την βασική του προσωπικότητα και να απαλλαγεί από τα συναισθήματα των άλλων και από τις βέιλενς (ψευδείς ταυτότητες) τους. Άλλωστε τι αξία έχει η ζωή σου αν δεν την ζείς όντας στην δική σου ταυτότητα? αν δεν απαλλαγείς από όλα εκείνα τα καταστροφικά συναισθήματα που σου καταστρέφουν την ζωή?
είναι πολύ καλή η ανάρτηση, αλλά θα μου επιτρέψετε σαν κοινωνιολόγος να πω ότι είναι μια ψυχολογίζουσα ανάλυση και βασισμένη σε ψήγματα βιολογίας που κάποια βάση ίσως έχουν, όμως δεν είναι αποδεδειγμένα και καθολικά.
στην κοινωνική ψυχολογία, πολλοί κοινωνικοί ψυχολόγοι έχουν διατυπώσει τις απόψεις τους για την κοινωνικοποίηση του ατόμου (αυτή αναφέρθηκε παραπάνω και αυτή είναι υπεύθυνη για την διαμόρφωση συναισθημάτων τρόπων δράσης και σκέψης του ατόμου), αυτός ο προσανατολισμός όμως όπως ανέφερα αφορά την ψυχολογία. υπάρχουν ακόμη και διαφορετικές απόψεις πάνω στην δημιουργία και οργάνωση των συναισθημάτων μας από τους ψυχολόγους με τον κορυφαίο όλων τον γνωστό και μη εξαιρετέο Freud.
Δυστυχώς κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει πλήρως πόσο αυτά ισχύουν, διότι όλα είναι θεωρητικά.
αλλά ας δούμε και ένα άλλο θεωρητικό υπόδειγμα από την κοινωνιολογία:
αυτό που κρατάω και παρέσεις είναι η κοινωνική κατασκευή. Όντως πολλές φορές με αυτά που διδάχθηκα στην σχολή σκέφτομαι αν αυτά που νιώθω, κάνω, σκέφτομαι είναι δικά μου και με θλίψη μου καταλαβαίνω ότι κάποια δεν είναι και όσο ανοίγουμε τους ορίζοντες μας τότε σπάμε αυτό το δέσιμο, αλλά ποτέ πλήρως. πάντα μένει ένα συναισθηματικό παράθυρο που μας δένει με κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις που σχετίζονται με την οικογένεια, την κοινωνία, μια σχέση φιλική ή ερωτική.
τα συναισθήματα μας είναι κοινωνικά κατασκευασμένα και εύπλαστα ανάλογα με τα συμφέροντα, τις θέσεις ισχύος, ιστορικό πλαίσιο, πολιτική κατεύθυνση, κοινωνική θέση, κοινωνική τάξη.
μπορεί να μας τα δημιουργήσουν για να μας χειραγωγήσουν και να τα μεταφέρουν στην κοινωνικοποίηση μας, ώστε να νομίζουμε ότι είναι δικά μας και ότι προέρχονται από ασφαλή πηγή, την οικογένεια, την φιλία, το σχολείο κ.α. τα συναισθήματα είναι ο καλύτερος τρόπος η άρχουσα τάξη να επιβληθεί και να χειραγωγήσει μια "μάζα" ατόμων και να της διαμορφώσει την ζωή.
όμως δεν θα πρέπει να υποβιβάζουμε το άτομο, το οποίο μπορεί να αλλάξει την ζωή του και τα συναισθήματα του και να καταλαβαίνει πότε γίνεται υποχείριο μιας πολιτικής σκοπιμότητας και πως μπορεί να την πολεμήσει.
