ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο ιστότοπος βρίσκεται σε λειτουργία μόνο για ανάγνωση. Το περιεχόμενο αποτελεί αρχειοθετημένο αντίγραφο αυτού το οποίο και εμπλουτίζεται για λόγους διάσωσης και διατήρησης αρχείου.
Γράφει η Μαρία Γκασούκα, Ομότιμη Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου:
Οι πατριαρχικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από τη δομική βία. Πρόκειται για βία χωρίς σαφή δράστη, ενσωματωμένη και εγγενή στη δομή μιας κοινωνίας. Συνθετικά συστατικά της είναι γενικά η εξουσία και η ανισότητα. Η δομική βία έχει συχνά ως στόχο τις γυναίκες και συντηρείται μέσω της κοινωνικοποίησης των φύλων, της δημιουργίας έμφυλων προκαταλήψεων και της συνεχούς απειλής βίας, παράγοντες οι οποίοι συνολικά θέτουν τις γυναίκες σε κατώτερη θέση και επηρεάζουν τις ενέργειές τους σε όλα τα επίπεδα. Η δομική βία νοείται ως κοινωνική εκμετάλλευση και άνιση εξουσία (και, κατ' επέκταση, άνισες ευκαιρίες στη ζωή), στοιχεία τα οποία εντάσσονται στην κυρίαρχη κοινωνική τάξη.
Οι πατριαρχικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από τη δομική βία. Πρόκειται για βία χωρίς σαφή δράστη, ενσωματωμένη και εγγενή στη δομή μιας κοινωνίας. Συνθετικά συστατικά της είναι γενικά η εξουσία και η ανισότητα. Η δομική βία έχει συχνά ως στόχο τις γυναίκες και συντηρείται μέσω της κοινωνικοποίησης των φύλων, της δημιουργίας έμφυλων προκαταλήψεων και της συνεχούς απειλής βίας, παράγοντες οι οποίοι συνολικά θέτουν τις γυναίκες σε κατώτερη θέση και επηρεάζουν τις ενέργειές τους σε όλα τα επίπεδα. Η δομική βία νοείται ως κοινωνική εκμετάλλευση και άνιση εξουσία (και, κατ' επέκταση, άνισες ευκαιρίες στη ζωή), στοιχεία τα οποία εντάσσονται στην κυρίαρχη κοινωνική τάξη.
Τους δύο τελευταίους αιώνες, εκτός της ζωγραφικής, και άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως το Θέατρο, ο Κινηματογράφος, η Φωτογραφία, προτείνουν ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις για να οπτικοποιηθεί το φανταστικό.
Το είδος του πολιτιστικού τουρισμού, αποτελεί μια προοπτική βιώσιμη ως προς το περιβάλλον, την κοινωνία, και την οικονομία. Κάτι τέτοιο ασφαλώς για να επιτευχθεί, χρειάζεται να επενδύσουν οι αρμόδιοι φορείς στην προετοιμασία, στην έρευνα, στην επικοινωνία, και κυρίως να επενδύσουν στη στενή συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Το χάος επικρατεί... οι αλλαγές είναι αστραπιαίες και εσύ... εσύ δεν μπορείς να κινηθείς... νιώθεις ασήμαντος, αδύναμος να αντιδράσεις... να σκεφτείς... να αποφασίσεις... 
Η βία κατά των γυναικών, φαινόμενο τόσο παλιό όσο και οι πατριαρχικές μας κοινωνίες, αναγνωρίστηκε ως κοινωνικό πρόβλημα, έγινε «ορατή», μόλις τις τελευταίες δεκαετίες χάρη στις έρευνες και τους αγώνες των φεμινιστριών. Οι τελευταίες έγιναν αποδεκτές και από τους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης, κ.ά. Τα αίτιά της συνδέονται άμεσα με την ανισότητα που υπάρχει μεταξύ γυναικών και ανδρών, καθώς και τις κοινωνικο - οικονομικές δομές εξουσίας, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής, γεγονός που διαμορφώνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο η βία κατά των γυναικών με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γίνεται αποδεκτή. 
Σχετικό άρθρο-αφιέρωμα: 
Για τον τρόπο παρουσίασης του 
Είναι γνωστό πως μπαίνοντας στην φοιτητική ζωή, τα νεαρά άτομα έρχονται αντιμέτωπα με μια ελευθερία που ίσως να μην ξέρουν ακόμα πως να χειριστούν. Μία από τις προκλήσεις που γνωρίζουν είναι η προβληματική κατανάλωση αλκοόλ. Στόχος της ομιλίας είναι να ευαισθητοποιηθούμε και να αναγνωρίσουμε το μέγεθος του προβλήματος ανάμεσα σε φοιτητές και την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, όπως επίσης να αναφερθούμε στην σωστή κατανάλωση αλκοόλ και πως μπορούμε να απολαύσουμε την βραδιάς μας χωρίς τις καταστροφικές συνέπειες μίας δηλητηρίασης από αλκοόλ. 
Εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία, (μια δικαστική υπόθεση που έκλεισε ολοκληρωτικά το 1998, 10 χρόνια αφού είχε γίνει η αγωγή) η ταινία ακολουθεί το ταξίδι μια γυναίκας σε ένα δρόμο που θα την πάει πολύ μακρύτερα απ' όσο είχε αρχικά φανταστεί. Η πρωταγωνίστρια Charlize Theron υποδύεται την Josey Aimes την γυναίκα που κέρδισε την δικαστική διαμάχη της πρώτης ομαδικής καταγγελίας για σεξουαλική παρενόχληση στις ΗΠΑ, η οποία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους, και οδήγησε στην πρώτη ομαδική καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση που έγινε στην Αμερική. 
Το εμείς δεν είναι καθόλου υποτυπώδες στον τίτλο. 
Δεν ανήκω ίσως στην τόσο νέα γενιά αφού για εμένα τα φοιτητικά τα χρόνια έχουν πλέον τελειώσει, ανήκω όμως στην νέα γενιά με την έννοια των social media (Κοινωνικά Δίκτυα). Ανεξαρτήτου ηλικίας, χάνεται ο κόσμος σήμερα μέσα σε μία πληθώρα κοινωνικών δικτύων που κατακλύζουν το διαδίκτυο και μας αποξενώνουν όλο και περισσότερο από την πραγματική κοινωνία και τις δραστηριότητες της. 
Είναι δημοφιλέστατες οι λίστες με τα χαρακτηριστικά εκείνα της προσωπικότητας, που οδηγούν στην επιτυχία, όπως κι αν αυτή ορίζεται, ανάλογα με το πολιτιστικό περιβάλλον. Η σύνθεσή τους απεικονίζει τις περισσότερες φορές έναν Υπερ-άνθρωπο, που ακόμα και τα ελαττώματά του τα μετατρέπει σε αρετές. Η μελέτη τέτοιων υποδειγμάτων βασίζεται στη ρομαντική άποψη ότι η ιστορία προχωρά με την εμπνευσμένη δράση κάποιων χαρισματικών ανθρώπων κι όχι εξαιτίας της συλλογικότητας και της δύναμης των λαών...
Προσωπική άποψη: Για την επιλογή μας να ζούμε τα πράγματα είτε δίχως να μας αγγίζουν είτε να τα ζούμε αληθινά, ως έχουν και με όποιο κόστος τους αναλογεί...
Κανείς δεν ξέρει αν τα συναισθήματα είναι η μόνη γέφυρα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον εαυτό ή εάν στη σκέψη ταιριάζει καλύτερα αυτός ο ρόλος. 
Οι ερευνητές, αλλά πολύ περισσότερο οι νεαροί χρήστες, συμφωνούν ότι το Facebook και το Twitter έχουν γίνει αχανείς τόποι κοινωνικής δικτύωσης, που σταδιακά χάνουν την αίγλη τους. Ίσως στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα ορατή η τάση αυτή, αλλά πλέον είναι δύσκολο για τους 15χρονους να έλκονται από τα μέσα, όπου συνυπάρχουν πλέον δύο ή και τρεις γενιές ταυτόχρονα. (Είναι τουλάχιστον περίεργο να μιλάς με τη μητέρα σου ή να ανακαλύπτεις στοιχεία της προσωπικότητας του πατρός στο ίντερνετ).
Είσαι νέος-α, ωραίος-α, πτυχιούχος και ζεις στο εξωτερικό; Γνωρίζεις μέρα με τη μέρα πολλούς σαν εσένα, που αναρωτιέσαι αν ζεις στην Αγγλία, Αμερική, Κίνα κλπ. ή στην Ελλάδα; Τότε ξυπνάς. 