Καλησπέρα, στο πανεπιστήμιο Αιγαίου είμαι φρέσκος μιας και ξαναέδωσα πανελλήνιες, αλλά τα τέσσερα χρόνια εμπειρίας μου στο Χαροκόπειο (ένα πανεπιστήμιο που δεν έχει κομματικές παρατάξεις και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μην σχηματιστούν) μου έμαθαν ότι στην Ελλάδα, που πολύ πανεπιστημιακοί λένε ότι για όλα φταίνε τα κόμματα, και χωρίς κόμματα πάλι χάλια είναι.
π.χ.
Ένας φίλος μου στην ΑΣΟΕ που είναι κομματικοποιημένη μέχρι το κόκκαλο φίλοι μου περνάνε με άριστα τις εργασίες τους χωρίς καν να έχουν παραδώσει εργασίες.
Στο Χαροκόπειο μου επιστρέψανε εργασία μετά το πέρας της διορίας παράδοσης λέγοντας μου ότι η γραμματοσειρά της βιβλιογραφίας είναι απαράδεκτη.
Δείτε ένα γελοίο δημοσίευμα που βρήκα. Ο τύπος δεν την παλεύει.
Παράθεση:Ο νέος νόμος και το τέλος του φοιτητικού συνδικαλισμού
Γράφει ο Στρατής Ζουμπουλιάς
«… είχα την τύχη να ζήσω όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου πλέον φοιτητικού κινήματος.
Τις ατέλειωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο, τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες και μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, για την ισότητα των δύο φύλων.»
Η συγκεκριμένη παράγραφος βρίσκεται στο βιογραφικό της Υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου. Η Υπουργός Παιδείας, αισθάνεται περήφανη που είχε την τύχη να «ζήσει όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου φοιτητικού κινήματος», τις «ατελείωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο και τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά» γεγονός που φανερώνει την ενεργή συμμετοχή της στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτή την αναφορά της .
Υπάρχει όμως στο νομοσχέδιο που καταθέτει σήμερα προς συζήτηση και αύριο προς ψήφιση στην Βουλή.
Πέρα από τις καινοτόμες αλλαγές που αφορούν το «Συμβούλιο Ιδρύματος» , την χρηματοδότηση, τον ρόλο του Πρύτανη και την εκλογή των καθηγητών, στο νέο νομοσχέδιο τίθεται και μια άλλη σημαντική παράμετρος: η όσο το δυνατό μικρότερη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των Πανεπιστημίων.
Οι φοιτητικές παρατάξεις, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ιστορία των ΑΕΙ, ειδικότερα μετά την μεταπολίτευση. Το «φοιτητικό κίνημα» ήταν εκείνο που συνέβαλλε στο Πολυτεχνείο και δίνει τον παλμό και την ένταση σε κάθε άδικο μέτρο και αλλαγή που επιβάλλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Και όμως ο «εκσυγχρονισμός» της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, δεν περιλαμβάνει τις φοιτητικές παρατάξεις, καθώς θεωρούνται «αναχρονιστικές» και προσπαθούν να μετατρέψουν το Πανεπιστήμιο σε «κομματικό φέουδο» του πολιτικού τους φορέα. Προάγουν την «αναξιοκρατία» και θέτουν φοιτητές, καθηγητές, Πρυτάνεις και ΑΕΙ υπό «καθεστώς ομηρίας». Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει καταγγελίες για τις φοιτητικές παρατάξεις. Αυτή όμως είναι η μια μεριά του ζητήματος. Η αρνητική πλευρά. Η πλευρά που δικαιολογεί την υποβάθμιση τους και οδηγεί σε έξοδο των φοιτητών από τα όργανα ελέγχου και διοίκησης των ΑΕΙ.
Υπάρχει – όπως και σε κάθε ζήτημα- μια άλλη,θετική πλευρά. Σε αυτήν οι παρατάξεις δεν είναι «ο δυνάστης των ελληνικών Πανεπιστημίων». Με την ιδεολογία πάνω στην οποία βασίζονται, και κατ επέκταση με τις ιδεολογικές διαφορές που βιώνουν μεταξύ τους, πολιτικοποιούν τους φοιτητές, τους δίνουν μια αίσθηση της πολιτικής και τους θέτουν υπό σκέψη για το «ποιον και γιατί» θα ψηφίσουν στις φοιτητικές εκλογές. Αυτό το «ποιον να ψηφίσω και γιατί να τον ψηφίσω» είναι ένα ερώτημα που σπάνια τίθεται σε σημαντικότερες εκλογικές διαδικασίες όπως εκείνη που οδηγεί στην ψήφιση της κυβέρνησης. Είναι ένα ερώτημα που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη του ο κάθε ψηφοφόρος, είτε στις φοιτητικές είτε στις βουλευτικές εκλογές. Εδώ ο φοιτητικός συνδικαλισμός προσφέρει απλόχερα στους φοιτητές μια «βοήθεια» για το πώς πρέπει να δρουν και να συμπεριφέρονται ως πολίτες πλέον.
Η δράση των φοιτητικών παρατάξεων φυσικά δεν σταματάει εδώ. Με τις δράσεις , τις προτάσεις, την συμμετοχή τους στα- ως τώρα- όργανα συνδιοίκησης , ακόμα και με τις σημειώσεις που προσφέρουν στους φοιτητές, έστω και αν το κάνουν για ψηφοθηρικούς λόγους, συμπληρώνουν τα κενά της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Κενά στα οποία το νέο νομοσχέδιο θα έπρεπε να στοχεύει και να προσπαθεί να τα εξαλείψει. Παράλληλα διενεργούν ,με την παρουσία τους, έλεγχο στις αποφάσεις που παίρνονται από τις διοικήσεις των ΑΕΙ για τους φοιτητές, που με το νέο νομοσχέδιο θα παίρνονται δίχως τους φοιτητές.
Με το νέο νόμο οι φοιτητικές παρατάξεις εξωθούνται από τα ελληνικά ΑΕΙ. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν γίνεται με την πλήρη κατάργηση τους, αλλά με τον περιορισμό του ρόλου τους στην ζωή του Πανεπιστημίου. Οι εκλογές θα γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο του φοιτητικού συλλόγου. «Δια εξαναγκασμού» δηλαδή, όλοι οι φοιτητές μπαίνουν σε ένα ψηφοδέλτιο, από όποιον ιδεολογικό χώρο και να προέρχονται. Η ένωση του φοιτητικού κινήματος θα μπορούσε να επιτευχθεί αν είχαν συμφωνήσει όλες οι φοιτητικές παρατάξεις. Τώρα θα είναι αναγκασμένες να ενωθούν σε ένα ψηφοδέλτιο, ώστε να εκλεγεί ένας φοιτητής που θα εκπροσωπεί χιλιάδες στο Συμβούλιο του Ιδρύματος, και οι υπόλοιποι για τα γνωμοδοτικά Συμβούλια σπουδών και Φοιτητικής Μέριμνας.
Ο «εκσυγχρονισμός» των ΑΕΙ, σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά και Διεθνή πρότυπα είναι κάτι αναγκαίο για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, ώστε να ανακτήσουν την θέση τους στην κοινωνία. Η Ελλάδα δεν στερείται επιστημόνων με άριστη κατάρτιση στο αντικείμενο τους. Μια ματιά στους Έλληνες καθηγητές των ξένων Πανεπιστημίων, θα το βεβαιώσει. Πάσχει από υποδομές και από την απαραίτητη συνδρομή του κράτους. Ταράσσεται κάθε φορά από κυβερνήσεις που μέσα στα σχέδια τους πάντα βρίσκεται μια μεγάλη αναδιάρθρωση για την Παιδεία, λες και είναι εκείνη το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ελληνικού κράτους.
Τώρα όμως το «εξιλαστήριο θύμα» έχει βρεθεί. Είναι οι παρατάξεις.
Χωρίς και εκείνες να είναι άμοιρες ευθυνών , η προσπάθεια «κατάργησης» τους θα σημαίνει πολλά. Το Υπουργείο Παιδείας θα μπορούσε να αναθεωρήσει τον τρόπο λειτουργίας τους, όχι να μειώσει την εκπροσώπηση των φοιτητών στα όργανα Διοίκησης. Για να μπορούν να υπάρχουν ακόμα «διάλογοι με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά» στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Ταυτόχρονα βρήκα και το παρακάτω που λέει τα χειρότερα για τις παρατάξεις (μερικές αλήθειες ντροπής) και πραγματικά το ευχαριστήθηκα γιατί δείχνει ακόμα περισσότερο τη γελοιότητα του από πάνω.
Παράθεση:ΔΑΠ-ΠΑΣΠ: Κόρακας κόρακου μάτι…και ο νέος νόμος
Written by Daimonios Fititis
Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Και οι φοιτητικές παρατάξεις ένωσαν τις δυνάμεις τους για να μην περάσει ο νέος νόμος πλαίσιο που θίγει τα δικαιώματα των φοιτητών, τα προνόμια δηλαδή της εκλεγμένης ολιγαρχίας των μόνιμων και αιώνιων φοιτητών … ΕΠιτέλους...Μήπως αρχίζουμε να μιλάμε για την κατάργηση των παρατάξεων στα πανεπιστήμια; Αυτό και μόνο θα είναι μια μεγάλη αλλαγή...
Η ΔΑΠ,- η φοιτητική παράταξης της ΝΔ- άσκησε έντονες πιέσεις προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προκειμένου να διατηρηθεί η ψήφος των φοιτητών στην ανάδειξη των πρυτάνεων. Οι πιέσεις αυτές λίγο έλειψαν να τορπιλίσουν τη συναίνεση των δύο κομμάτων. Για τις αλλαγές στο νόμο πλαίσιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η ΔΑΠ βρήκε σύμμαχο την ΠΑΣΠ - τη φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ και οι δύο φοιτητικές παρατάξεις κινούνται στο πνεύμα της ανακοίνωσης-προειδοποίησης που είχε εκδώσει προ της ψήφισης η ΔΑΠ: «Ας μην ξεχνά η κυρία Διαμαντοπούλου πως αυτή την εβδομάδα οι σχολές "ανοίγουν" ξανά, και τώρα είναι που αρχίζουν όλα».
Το νέο βέβαια δεν είναι αυτό και μάλλον είναι αναμενόμενη η συμπόρευση των δύο παρατάξεων.
Η φαρσοκωμωδία έχει να κάνει με τις δηλώσεις της ΔΑΠ όπου σε ανακοίνωση της κατηγορεί το υπουργείο Παιδείας και την κυβέρνηση ότι με τον νέο νόμο-πλαίσιο επιχειρεί να «κομματικοποιήσει τα πανεπιστήμια» και να διαλύσει «τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος».
Αυτό πως μπορεί να το σχολιάσει κανείς; Ότι η βλακεία είναι αήττητη και άπειρη; Ότι οι επικεφαλείς των παρατάξεων των κομμάτων θα είναι άξιοι συνεχιστές των δημαγωγών, ψευτών, πολιτικάντηδων που κατάντησαν την Ελλάδα σε αυτό το έκτρωμα που βιώνουμε;
Φαρσοκωμωδία 1η : Το φοιτητικό κίνημα
Δεν υπάρχει φοιτητικό κίνημα. Όποιος έχει περάσει έστω και για λίγο από τα αμφιθέατρα, γνωρίζει καλά τη «δυναμική» που έχει το «φοιτητικό κίνημα» εδώ και πολλά χρόνια. Μια δυναμική που, με ευθύνη σχεδόν όλων των οργανωμένων φοιτητικών παρατάξεων, παραπέμπει περισσότερο σε διαδικασίες μπράβων της νύχτας, παραμάγαζα κεφαλοκυνηγών σε καφέ και μπαρ, γλειψίματος πολιτικών, ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, εξυπηρέτησης φίλων και συναλλαγών κάτω από το τραπέζι, ψάρεμα μελών, σε διοργάνωση πάρτι για την κονόμα των λίγων, καθώς και τη διοργάνωση φτηνών εκδρομών στη Μύκονο...
Φαρσοκωμωδία 2η Τα πανεπιστήμια ΔΕΝ είναι κομματικοποιημένα;
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΔΑΠ ο νέος νόμος-πλαίσιο επιχειρεί να «κομματικοποιήσει τα πανεπιστήμια»!!! Επομένως τα πανεπιστήμια αυτή τη στιγμή ΔΕΝ έχουν κομματικές παρατάξεις και οι εκλογές ΔΕΝ γίνονται με κομματικά κριτήρια. Οι δε ψηφοφορίες για πρυτάνεις ΔΕΝ γίνονται ΚΑΘΟΛΟΥ με κομματικές γραμμές!
Τότε τα τραπεζάκια με τα μπλε-πράσινα και κόκκινα χρώματα που είναι μόνιμα στις σχολές μάλλον απλά υπάρχουν. Οι βουλευτές και ακόμη και αρχηγοί κομμάτων που μιλάνε για νίκη στις φοιτητικές εκλογές και μιλάνε στα αμφιθέατρα μάλλον απευθύνονται σε ακομμάτιστους για το καλό των ΑΕΙ και ΤΕΙ… Σύμπτωση αποτελεί και το γεγονός ότι όταν γεράσουν οι «αιώνιοι», βολεύονται κάπου στους κομματικούς μηχανισμούς για να συνεχίσουν την καριέρα του σκουπιδιού που θα σώσει την χώρα διοικώντας την…
Όσο για τη φαρσοκωμωδία των φοιτητικών εκλογών, πάνω από μια 20ετία κερδίζουν όλα τα κόμματα και οι παρατάξεις «τα σπάνε» εντέχνως κάθε φορά για να μη φανεί ότι έχουν «μαγειρέψει» τα ποσοστά τους.
Να θυμίσουμε και μερικά περιστατικά νοθείας των εκλογών:
Οι Κλοπές της Κάλπης και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ των κομμάτων (αυτή τη δημοκρατία έχουμε)
Το 2002, μια ομάδα περίπου 30 μελών της ΔΑΠ εισέβαλε στη Νομική Αθήνας και άρπαξαν την κάλπη. Γιατί; Επειδή το πανεπιστήμιο, σύμφωνα με αυτούς, είχε καταρτίσει το εκλεκτορικό σώμα χωρίς να συνυπολογίσει τη φοιτητική εκπροσώπηση.
Το 2007 το οργανωμένο «φοιτητικό κίνημα» επιδόθηκε σε ένα σίριαλ... αρπαγών καλπών! Αιτία στάθηκε η αλλαγή του νόμου (νόμος Γιαννάκου) που καθιέρωση την καθολική συμμετοχή των φοιτητών στις διαδικασίες εκλογής πρυτάνεων, προέδρων και κοσμητόρων. Ο νόμος αυτός έθιγε τα προνόμια της ολιγαρχίας των παρατάξεων όπου δεν θα είχαν απόλυτο έλεγχο στην εκλογή των πρυτάνεων χάνοντας δύναμη και εξουσία.
Το 2008, σε δεκάδες τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα, οι παρατάξεις εμπόδιζαν τους ακομμάτιστους φοιτητές, να ψηφίσουν είτε διώχνοντας τους με το ζόρι είτε κλέβοντας τις κάλπες...
Ο Λόγος; Η καθολική ψηφοφορία των ακομμάτιστων φοιτητών χαλούσε τις ισορροπίες στις οποίες μέχρι τότε οι παρατάξεις ήταν συνηθισμένες.
Το 2010 μια ομάδα της ΠΑΣΠ εισέβαλε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, έχοντας διάφορα αιτήματα για τα οποία θεώρησε σωστό να προβούν στην αρπαγή της κάλπης ως μια απόλυτα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία.
Το «έτσι γουστάρω» λοιπόν των κομματικών μηχανισμών και το σύνηθες φαινόμενο αρπαγής της κάλπης, είναι δημοκρατική διαδικασία του φοιτητικού κινήματος…
ΨΑΡΕΜΑ ΜΕΛΩΝ.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν για το παραμάγαζο των φοιτητικών παρατάξεων, την καταστροφή που προσφέρει η παρουσία τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας.
Το σύστημα των πανεπιστημίων είναι σάπιο από τα θεμέλια. Όλοι είναι εμπλεκόμενοι στη σαπίλα και οι λίγοι που δεν είναι, μένουν στο περιθώριο.
Οι παρατάξεις έχουν πρόσβαση στις γραμματείες έτσι ώστε αποκτούν πρόσβαση στα στοιχεία των νέων φοιτητών. Άρα γίνεται αλισβερίσι με υπαλλήλους
Οι παρατάξεις εκβιάζουν καθηγητές και πρυτάνεις με τη λογική της εκδούλευσης και της ψήφου. Δικοί τους χτυπούν τις προμήθειες των πανεπιστημίων, τα κυλικεία, τις λέσχες και κάθε είδος εκδούλευση. Είναι χοντρή η μπίζνα που γίνεται και τα λεφτά είναι πολλά.
Οι παρατάξεις επιδίδονται και σε ψάρεμα μελών κάνοντας για λογαριασμό τους όλες τις αγγαρείες, όπως η διανομή προγραμμάτων, σημειώσεων, θεμάτων «SOS και διάφορα άλλα, αρκεί κάποιος να γραφτεί στην παράταξη και να προσφέρει τις υπηρεσίες του και τον «οβολό» του στα πάρτι…
Δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχηγοί των παρατάξεων είναι «Αιώνιοι φοιτητές» και σπανίως αναλαμβάνουν ενεργοί φοιτητές περισσότερο σαν «βιτρίνα» για κάλυψη των αιωνίων λαμόγιων που κάνουν κουμάντο.
