Καλησπέρα παιδιά.. βρήκα αυτό το σιτε πολυ ενδιαφέρον και ήθελα να γράψω όσο πιο σύντομα γίνεται για μία εμπειρία που με έχει στιγματίσει και ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω..
το 2011 γνώρισα ένα παιδί μέσα από το φβ εντελώς τυχαία καθώς παίζαμε μία παρτίδα σκάκι.. ήταν έλληνας που μόλις είχε πάει γερμανία να κάνει τη ειδικότητα του.. μιλούσαμε πολλές ώρες και περνούσαμε καλά.. το ενδιαφέρον ήταν αμοιβαίο και ερχόμασταν όλο και πιο κοντά.. καθώς ήταν ψυχίατρος είχα την εντύπωση ότι με ήξερε πολύ καλά και εμένα μου άρεσε όλο και περισσότερο.. το χιούμορ μας ταίριαζε τα ενδιαφέροντα μας και ήταν ένα στήριγμα για μένα και εγώ για εκείνον.. μέναμε να ξενυχτάμε κάθε βράδυ γιατι δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον άλλον.. χωρίς να έχει κάτι χυδαίο όλο αυτό απλά η επικοινωνία που είχαμε είχε ουσία και αξία και για τους δυο μας.. εγώ ήμουν 21 εκείνος 28..
Μετά από 3 μήνες θα ερχόταν Ελλάδα.. μου πρότινε είχε πει εκτ ων προταίρων αρκετές φορές να βρεθούμε γιατί θα έμενε μόνο μια μέρα αθηνα και εγς απαντούσα σε όλες θετικά.. μέχρι που έρχεται η μέρα της συνάντησης που μ λέει θα μπω μετά το μπάνιο να μιλήσουμε και δεν μπήκε ποτέ.. την επόμενη μέρα έφυγε χωρίς να μου πει ούτε ότι δεν μπόρεσε τελικά ούτε το λόγο.. τίποτα..
Μετά από αυτό η στάση μου άλλαξε εντελώς.. Του μιλούσα πολύ απότομα ενώ εκείνος προσπαθούσε για μήνες να με πλησιάσει ξανα.. Μου ζήτησε συγγνώμη έκανε προσπάθειες αλλά εγω ειχα πληγωθει..
Σταματήσαμε να μιλάμε για αρκετό καιρό,, Έκανα δύο σχέσεις αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν τον έχω ξεπεράσει.. ακόμα η καρδιά μου έτρεμε όταν σκεφτόμουν τις συνομιλίες μας και αυτόν τον άνθρωπο.. όσο και να προσπαθούσα να θάψω αυτές τις σκέψεις δεν γινόταν.. Όταν επιτέλους το παραδέχτηκα στον εαυτό μου του έστειλα μήνυμα..
Μιλήσαμε κανα δυο φορές.. την πρώτη κιόλας φορά μου είπε για πρώτη φορά ότι δεν συναντηθήκαμε επειδή δεν θέλει να έχει το μυαλό του στην Ελλάδα και ότι σήμαινα κάτι για αυτόν και για αυτο δεν με συνάντησε... όχι επειδή του ήμουν αδιάφορη, μία κοπέλα για να περνάει τα βράδια που έχει αυπνίες..
Του ξανάστειλα αρκετές φορές αλλά ή δεν απαντούσε ή απαντούσε ψυχρά.. Λογικό μετά από τόσο καιρό.. Του μίλησα ευθέως λέγοντας του ότι τον σκέφτομαι και μου λείπει η επικοινωνία που είχαμε..Δεν απάντησε ποτέ.. Μετά προσπαθησα να του κινήσω το ενδιαφέρον με ενα γλυκο και πρωτότυπο μήνυμα στο οποίο απάντησε.. αλλά πάλι ψυχρά..
Το θέμα είναι ότι όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι δεν μπορω να βάλω ένα τέλος.. και όταν του έστειλα ξεκάθαρα περίμενα έστω μία αρνητική απάντηση που θα με κάνει να ξεκολλήσω.. τη δική του πλευρά.. αλλά τίποτα και όσο δεν απαντάει σκέφτομαι ότι μπορώ ακόμα να τον δικεδικήσω (όποιος δεν θέλει το λέει).. έχω μπει σε ένα άσχημο τρυπάκι αλλά και άλλες σχέσεις έκανα και έδωσα χρόνο στον εαυτό μου και δεν μπορω να το ξεχάσω.. πιστεύω ότι δεν θα ταιριάξω καλύτερα με άλλον άνθρωπο.. είχα την άισθηση ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο.. με ολοκληρώνει.. κατι που δεν εχω ξανανιωσει για κανένα.. Πλέον έχουμε 2 μήνες να μιλήσουμε και δν ξέρω τι κάνω.. αν πρέπει να τον προσεγγίσω ή θα κάνω τα πράγματα μόνο χειρότερα.. δεν με νοιάζει να ρίξω τα μούτρα μου ή να πληγωθώ γιατί πιστεύω ότι αξίζει να προσπαθείς για αυτό που θες.. και είμαι σίγουρη ότι τον θέλω,,,
Οι τίτλοι των μηνυμάτων καλύτερα να είναι λιγάκι πιο σαφείς, παρακαλούμε πολύ. "Κραυγές αγωνίας" τύπου: "Δείτε αυτό!", "Απαντήστε εδώ!", ΔΕΝ είναι προσφιλείς/αποδεκτές στην κοινότητα, γιατί παραπλανούν ως προς την σαφήνεια της θεματικής και είναι κρίμα...
Προφανώς όποιος επιθυμεί να βοηθήσει θα το κάνει, όπως κρίνει καλύτερα, αλλά με σαφέστερους τίτλους, plz!
Έτσι που το περιγράφεις το σκηνικό (ψυχίατρος, δεν θέλει να θυμάται την Ελλάδα, κυκλοθυμική συμπεριφορά κλπ) μάλλον πρέπει να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Άλλωστε, δεν μπήκε καν στον κόπο να σε γνωρίσει. Άρρωστες καταστάσεις, εκτός εάν θέλεις να γίνεις η...νοσοκόμα του.
ευχαριστώ το άλλαξες ή πρέπει να το αλλάξω; και αν ναι πως;
