Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

To παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου.
To βρήκα σε ενα δικτυακό φορουμ στο internet...
Φαίνεται λίγο απλοϊκό, αλλά αν το καλοσκεφτείς, έχει πολλά να πει...

Παράθεση: «Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985 H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ωρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους υπεύθυνους. Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...»

inertia έγραψε: Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. »[/i]

Κι εγώ πριν απο 1985 είμαι αλλα είχα Atari και υπολογιστη Amstrad έναν με κασέτες (στυλ ήχου) και με ταχύτητα χελώνας!!!!!! Α και Nintendo είχα αργότερα! Όσο για τα υπόλοιπα συμφωνώ....και το έχω ξαναδεί στο Fititis!

Αχ, αχ....αυτή τη στιγμή είναι σαν μια γρήγορη βόλτα στα παιδικά μου χρόνια...Τρομερές εποχές....Βέβαια, νομίζω inertia, ότι είδες λάθος την ημερομηνία...δεν νομίζω ότι είναι απο '85 και πριν...Τουλάχιστον για τα παιδιά της Αθήνας. Άντε να το πρόλαβαν όντας πολύ μικρά...Έχω έντονα την εικόνα, από γυμνάσιο και μετά, να αναρωτιέμαι που είναι τα μικρότερα παιδιά της γειτονιάς μου... Σταδιακά έγινε εντονότερο και σήμερα η κατάσταση είναι απελπιστική!Τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου... Περπατούσα με την κολλητή μου κάποια στιγμή από ένα παιδότοπο και γκρινιάζαμε που εμείς δεν είχαμε τέτοια πράγματα όταν είμασταν μικρά...Μετά από λίγο, όμως,σκεφτήκαμε τι είχαμε εμείς ως μικρά που δεν τα έχουν τα παιδάκια σήμερα και καταλάβαμε πόσο χαζό είναι να το λέμε έστω και για πλάκα...

Γιατί άλλαξαν έτσι τα πράγματα;
Καλή η τεχνολογία, αλλά δεν θα ήταν καλύτερο να συνυπάρχει και με τα παιχνίδια έξω; (και ας ήταν χωρίς ματωμένα κεφάλια )

Γιατί το GameBoy που το πας...
Τότε είχε διαστάσεις MORPG... Θυμάμαι είχε καταστραφεί κόσμος...
24ωρα και τέτοια...

Τέσπα το σωστό να λέγεται... Είναι γεγονός ότι όσο περνούν οι γενιές, τα νέα παιδιά έχουν όλο και λιγότερες τέτοιες εμπειρίες και παραστάσεις. Δε σημαίνει φυσικά πως δεν υπάρχουν ακόμη παιδιά όπως είμασταν εμεις... Απλά ίσως να είναι πιο λίγα. Επίσης κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και στα δικά μας παιδικά χρόνια υπήρχαν παιδιά σαν τα σημερινά και ίσως και χειρότερα.

Τα πάντα εξαρτώνται και από τους γονείς. Αλλά η εξέλιξη της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας σίγουρα διαμορφώνει ένα τελείως διαφορετικό υπόβαθρο μόρφωσης και επιμόρφωσης των παιδιών από αυτό που είχαμε εμείς.

Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως:
Μήπως τα καινούργια παιδιά δεν είναι ακριβώς αυτό φαίνονται και τελικά εμείς είμαστε που αλλάξαμε... μεγαλώσαμε... και ίσως παραωριμάσαμε...

think about that...

Μιας και εντάσσομαι μέσα στα όρια του post, αν και μπορώ να πω πως βρίσκομαι κάπου στο μεταίχμιο των εποχών, αν μπορεί κανείς να ορίσει ακριβή όρια, ομολογώ πως κάποια πράγματα τα έχω βιώσει, κάποια λιγότερο κάποια περισσότερο..

Η έλευση της τεχνολογίας με την έννοια που λέμε έγινε στα τέλη του Γυμνασίου, αν και ομολογώ πως πέρασα λίγο και από Gameboy, Super Nintendo (SNES) αλλά και εποχές με βιντεο κ.λ.π... Η κάθε εποχή ωστόσο έχει τα θετικά και αρνητικά της πιστεύω, τις στιγμές που αναπολείς με δάκρυ, τις στιγμές που προτιμάς τις ανέσεις του σήμερα..

Για παράδειγμα, ρίχνοντας μια ματιά στα σημερινά κινούμενα σχέδια, δεν με ελκύουν καθόλου όσο την πόρωση που πάθαινα με τα δικά μας, όταν ήμαστε μικροί! Αλλά και τα ομαδικά παιχνίδια τύπου αμπάριζα, κρυφτό, κυνηγητό, που τα πρόλαβα μπορώ να πω αρκετά, σήμερα κάπου τα βλέπω να ατονούν... Βέβαια ομολογώ πως έχει τύχει να παίξω και πρόσφατα σχετικά, κρυφτό με παρέα όχι μόνο συνομιλήκων αλλά μεικτή, παρόμοιας ωστόσο ηλικίας.. Κρυφτό με διαλείμματα για τσιγάρο, μπορώ να πω πως είναι πρωτότυπα! (αν και δεν καπνίζω, μην παρεξηγηθω)! Α! και Tip για να βρεις τους κρυμμένους: παίρνεις τηλέφωνο, και άρα, από τη μελωδία, "καρφώνονται"!

Μια μεγάλη διαφορά ίσως είναι πως με τα παιχνίδια εκτός σπιτιού, αποκτούσε άλλο νόημα η γειτονιά, έβλεπες τα πάντα γύρω σου με κάποιο νόημα, κοιτούσες γωνιές να κρυφτείς, αλάνες για να τρέξεις κ.λ.π. κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα. Η οικιακή διασκέδαση εμπρός από μια οθόνη περιορίζει το χώρο σου σε κάτι το εικονικό. Φέυγεις από την βιωματική εμπειρία του χώρου, της φύσης και των στοιχείων γύρω σου και μπαίνεις στον χώρο των Pixels. Εκεί δημιουργείται βέβαια ίσως μια άλλη οπτική αντιληψη της εικόνας, των γραφικών και της οπτικής αναπαράστασης απ'ό,τι στις παλαιότερες γενιές. Μαθαίνει ο εγκέφαλος να "μεταφέρεται" σε άλλα περιβάλλοντα, σε έναν ίσως χώρο διαφορετικό από αυτόν που βλέπει καθημερινά, και όλα αυτά ίσως έχουν να κάνουν με μια γενικότερη τάση φυγής από τα καθιερωμένα πράγματα, μια τάση που ίσως προκύπτει και ξεκινά από τον αστικό τρόπο ζωής περισσότερο...

...Ίσως παραληρώ βέβαια...

Συγκινήθηκα πάρα πολύ διαβάζοντας το κείμενο του inertia.

Και επειδή είμαι μια 10ετία πριν το όριο... μου θύμησε πάρα πολλά!

Αξέχαστα, ανέμελα, απονήρευτα, πραγματικά ανθρώπινα παιδικά χρόνια.

Οχι πώς έχουν "αλλάξει" πολύ τα σημερινά παιδιά... αλλά αυτή η τεχνολογία και η τηλεόραση... τα εχουν "ψιλοχαλάσει" να το πώ έτσι... (χωρίς να με παρεξηγήσετε).

Μιλάω από προσωπική εμπειρία

Φανταστικό κείμενο inertia... ....
......ομολογώ ότι δάκρυσα

mporei na eimai neoteri kai na gennithika to 1988 alla thimame polles faseis tis paidikis mou ilikias. den einai alitheia pisteuw oti oi gennies metaksi tous exoun toooso tragikes diafores. apo tin alli epidi egw pigena sxoleio stin kipseli eixame na leme gia ena allo sxoliko sigrotima tin Perivoiti Grava. gia osous exoun akousei gia aftin itan panta ena sxoleio thrilos gia tin parakmi tou kai tin epithetikotita tou. Den to lew me kakia aftou tou eidous oi dialpokes simenan mia geneia pou ekrive energeia mesa tis. Egw pali ezisa mallon tin parakmi kai to telos mias tetoias katastasis. pleon isos oi gennies einai pio simvivasmenes. emeis koitousame tis panelinies me tromo kai oxi pws na kanoume skasiarxio kai vlepw tin genneia tou mikrou mou aderfou na einai pio simvivasmenoi apo oti eimastan emeis. afta mou fenontai mallon disiona. arage oi epomenes geneies pws tha antimetopisoun to sxoleio kai meta tin koinonia?

και ιδού... Μιλάμε για την επικινδυνότητα της τεχνολογίας από το Internet! Μια καλή παρέα, μια γειτονιά από όλη την Ελλάδα και μερικές φορές απ' όλο τον κόσμο! Μιλάμε για το internet! Πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει, αλλά δεν ξεκολάμε από την οθόνη μας! (τουλάχιστον εγώ)!
Θυμάμαι πιτσιρικάς, έπαιρνα το ποδήλατό μου και ιδρωκοπούσα μέχρι να πάω στην δίπλα γειτονιά για να δω μερικά φιλαράκια μου που μόνο στο σχολείο τα έβλεπα και τώρα... Μιλάω με φίλους καλούς, με άτομα που δεν τα έχω δεί, αλλά από τα γραπτά τους καταλαβαίνω ότι είναι αξιόλογα άτομα!
O Inertia από τη Σύρο, η Pocahondas από τη Θεσσαλονίκη, η Gaidoura από τη Μυτιλήνη και άλλοι! Danny, Hipisa, zero_tolerance! Πολλοί που δεν τους αναφέρω γιατί θα με πάρει το πρωί, αλλά έχω δεθεί μαζί τους! Έχω μοιραστεί χαρές, λύπες, γνώμες, ιδέες, πολλά! Κάνουμε πράγματα που στην παιδική μας ηλικία ήταν εξωγήινα! Κάτι που μέχρι και την περασμένη 10ετία φάνταζε επιστημονική φαντασία!
Αυτό που σκέφτομαι, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, είναι ότι εάν εμείς με ένα "καφεκούτι" έχουμε βάλει στη ζωή μας chats, emails, downloads, mp3s, κ.α. κ.α. κ.α. τα παιδιά μας... τι κόσμος τεχνολογικός τα περιμένει???

Να σαι καλά ρε Λεωνίδα, τα συναισθήματα είναι αμοιβαία.
από την άλλη βλέπω και από φίλους τι παίζει με την τεχνοκρατική τους ζωή. και όσοι ιδικά έχουν σχέσεις από απόσταση έχουν καταλήξει να είναι το κινητό τους ένα με το αυτί τους και να ξεσπάν σε αυτό όταν κάτι δεν πάει καλά με την κοπελιά στην άλλη άκρη της γραμμής λες και αυτή θα πονέσει όταν θα πετάξεις το κινητό στον τοίχο και κλειστό κιόλας. από την άλλη το πληκτρολόγιο που έχει γίνει προέκταση των χεριών μας και μία φίλη που μου εξομολογήθηκε ότι είχε ερωτευθεί ένα παιδί από Ισπανία που μιλούσαν μέσω Internet και είχαν κάνει cyper sex ή κάτι τέτοιο και για έναν άλλο που παντρεύτηκε την συμπαίχτρια του στο WOW . απλά προβληματίζομαι χωρίς να μπορώ να πω αν είναι κακό ή όχι. Μπορεί και εγώ άλλωστε να γνωρίσω μια κοπέλα μέσω Internet και να μην ξαναξεκολλίσω από την οθόνη

Αγαπητέ Leonidas, να΄σαι καλά και ευχαριστώ κι εγώ θερμά για τα καλά σου λόγια...

Η αλήθεια είναι πως αν "είσαι μέσα στο χορό" βλέπεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Το ότι η κουλτούρα του ιντερνετ είναι κάτι διαφορετικό ίσως, για άλλους ξένο, για άλλους συναρπαστικό, για κάποιους άλλους ψεύτικο, αληθινό, οτιδήποτε...

Εγώ θα έλεγα από την άλλη πως δεν κάνουμε στην βάση του κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε ως φύση: κοινωνικά όντα. Έχουμε τάση να επικοινωνούμε, έχουμε ανάγκη να παίξουμε, να συναναστραφούμε με άλλους ανθρώπους. Η κάθε εποχή ενδεχομένως να δίνει κάποιες δυνατότητες με νέα μέσα, κι αυτό μάλλον γιατί ο άνθρωπος ως ον ολοένα και ψάχνει να βρει τρόπους και με τίποτε δεν θέλει να παραμείνει στάσιμος.

Σε λίγο θα μιλούμε και μέσα από την τηλεόρασή μας, ήδη το σπίτι μας αρχίζει και "δικτυώνεται"...

Πάντως είναι αλήθεια πως μπορείς να βρεις γύρω σου ανθρώπους πάρα πολλούς που να νιώθεις πως "κολλάτε", πως έχετε παρόμοια σκέψη, βιώματα ίσως, και ενδέχεται να μην έχετε γνωριστεί ποτέ από κοντά. Κι εδώ είναι που πραγματικά θαυμάζω τις δυνατότητες που σου δίνει το μέσο αυτό.. Δυνατότητες που, βασικά, εμείς τις δημιουργούμε κι ανακαλύπτουμε, χρησιμοποιώντας το μέσο αυτό..

Leonidas.. κι από μένα είναι αμοιβαία τα συναισθήματα... Αυτή είναι η μαγεία, πόσο κοντά στην ουσία είμαστε ο ένας με τον άλλο. Αν τον παράγοντα "απόσταση" τον κάνεις να ατονίσει λίγο, τότε αντιλαμβάνεσαι πως "δεν είμαστε και τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο.." κι αν θέλουμε πραγματικά, ερχόμαστε κοντά. Μια ιδέα είναι κ τούτη!