Μια πρόταση ιδέα που ακούγεται ενδιαφέρουσα και προ(σ)καλεί το συγγραφικό ταλέντο!!
Ελάτε λοιπόν στη νέα Θεματική Ενότητα "Μια ιστορία θα σου πω..." του Forum και ξεκινήστε να γράψετε μια ιστορία!! Διαδοχικά άλλα μέλη συνεχίζουν πάνω στην ίδια ιστορία, εξελίσσοντάς την μέσα από τη δική τους συμβολή!!
...και η φαντασία δεν τελειώνει ποτέ!!!
τι λέτε λοιπόν? Να γίνουμε οι μελλοντικοί συγγραφείς???
Έγινε επεξεργασία από τον/την inertia στις Δευ, 23 Ιούν 2008 5:26 pm, 1 φορά
Αρχίζω λοιπόν μια ιστορία... θα πρότεινα τα κομμάτια που γράφει ο καθένας να είναι μικρά, ώστε να μην περιορίζεται ο επόμενος και να μην τελειώσει γρήγορα η ιστορία...
Εκείνο το βράδυ αποφάσισε να μείνει σπίτι, να διαβάσει ένα βιβλίο ανάμεσα στα πούπουλα του παπλώματός του... Η βροχή χτυπούσε με μανία τα τζάμια του δωματίου του και σύννεφα είχαν καλύψει τον ουρανό. Φοβόταν το σκοτάδι. Κοίταξε έξω από το παράθυρο... Μια αστραπή φώτισε το σκοτεινό δρόμο. Η Άλις πάντα του έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να ζει σε κανένα άλλο δρόμο. Ήταν τόσο μελαγχολικός, όσο μελαγχολικές ήταν και οι ρυτίδες που χαράκωναν το πρόσωπό του. Πάλι σκοτάδι.. Τράβηξε το πάπλωμα ώστε να καλύπτει το μισό πρόσωπό του. Οι βολβοί των ματιών του γύρισαν αριστερά και δεξιά. Σκίες από σκοροφαγωμένα έπιπλα σχηματίζονταν στο ξύλινο πάτωμα και το δωμάτιο φάνταζε τόσο τεράστιο... Που να πας μια τέτοια νύχτα, σκέφτηκε...
θυμηθηκε ένα παλιο τραγουδι που συνηθιζε να τραγουδαει ο Πατέρας του όταν ήταν μικρός..γύριζαν μαζι απο τη Λαική, τον θυμάται φορτωμένο αλλα αλύγιστο να τον κοιτάει μέ εκείνο το παιχνιδιαρικό χαμόγελο και να τραγουδα σαν να μην υπήρχε παρελθόν αλλα ούτε και μέλλον...
...""συνεχισε να κοιτάς, να αγαπάς, συνεχισε να ψάχνεις, ερωτήσεις να κάνεις...
συνέχισε να ρισκάρεις απλά για να προχωρήσεις λίγο παραπέρα,
συνέχισε να ελπίζεις να αγκαλιάζεις κάθε μέρα...
Ισως καταλάβεις, πως έτσι έπρεπε να γίνει, ίσως πάλι αλλάξει όλος ο κόσμος.. Ισως πάλι απλά να μάθεις εκείνο ή το άλλο...""
...αυτή τη φορά σηκώθηκε και κοιταξε το συννεφιασμένο ουρανό με ένα χαμόγελο και με μιά λάμψη στα μάτια,
γύρισε αργα το πόμολο της πόρτας...
...Με το θάρρος της ανάμνησης αυτής και βγήκε μέχρι το κατόφλι της πόρτας.Κοίταξε το άδειο,σκοτεινό και βροχερό τοπίο και αναστέναξε με ανακούφιση...Δεν υπήρχε λόγος να φοβάται το σκοτάδι...
προχώρησε μερικά βήματα ακόμα...βρέθηκε έξω..οι σταγόνες της βροχής άγγιζαν το προσωπό του μα και την ψυχή του. Εκείνο το βράδυ θα ήταν καθοριστικό για την μετέπειτα ζωή του.Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Προχώρησε προς την πορτα του σπιτιου του και αφού μπήκε μέσα την έκλεισε αφήνοντας πίσω του τον φόβο. Ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.Να φτιάξει έναν καινούργιο, που δεν θα υπήρχε κακία και μίσος. Τώρα πια ήξερε το ονειρό του, και ήταν πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να το πραγματοποιήσει..
Έμεινε σκεφτικός για μερικά δευτερόλεπτα μπροστά στον καθρέφτη... Ίσως αυτή να ήταν η ευκαιρία μιας ολόκληρης ζωής... Τώρα που ένιωθε δυνατος, που κατάφερε να ξεφύγει -για πόσο ταχα;-από τους εφιάλτες του...
Σήκωσε αποφασιστικά το τηλέφωνο...
...δοκίμασε να σχηματίσει τον αριθμό στο πληκτρολόγιο. Μα τα δάχτυλά του έτρεμαν, έμοιαζαν να χοροπηδούν, με ένα ξέφρενο ρυθμό πάνω στα πλήκτρα, ένα ρυθμό που θα΄λεγες ήταν συντονισμένος με τους χτύπους της καρδιάς του, ανυπάκουα στο τι ήθελε το μυαλό του. Έτρεμαν από λαχτάρα ή φόβο; Δεν ήξερε ούτε ο ίδιος, δεν ένιωθε, ούτε σκεφτόταν...
Κοίταξε ψηλά στο γκρίζο ουρανό για άλλη μια φορά, οι στάλες της βροχής πλέον έμοιαζαν θαμπές, δημιουργούσαν ένα πελώριο πέπλο γύρω του.. ένα πέπλο που ωστόσο από μακριά φαινόταν σαν ένα φως μικροσκοπικό να δημιουργεί ένα αίσθημα ασάφειας μα και αισιοδοξίας..
Μια μικρή φωτεινή κουκκίδα με ένα θολό στεφάνι γύρω της... έμοιαζε σαν να τον καλούσε να την ανακαλύψει, να έρθει κοντά της, να τη γνωρίσει... Ή μήπως να την αποφύγει;
Έγινε επεξεργασία από τον/την inertia στις Δευ, 16 Ιούλ 2007 5:16 am, 1 φορά
μα ηξερε καλα πως στην ζωη δεν πρεπει να αποφευγουμε τα πραγματα που ερχονται στο δρομο μας. δεν πρεπει να δισταζουμε απο φοβο προς το αγνωστο, αντιθετα πρεπει να δινουμε στο αγνωστο τον χωρο που του ανηκει. δεν πρεπει να μετανιωνουμε για αυτα που πραξαμε, μα μοναχα για αυτα που δεν τολμησαμε να πραξουμε.Γί αυτο δεν επρεπε να διστασει, για να μην χρειαστει να μετανιωσει ποτε του. Κατέβασε το τηλεφωνο, εκλεισε τα ματια για μερικα λεπτα και..
...άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα. Άκουσε αυτό το χτύπημα που έκανε εκείνη, ένα χτύπημα ξεχωριστό και διαφορετικό. "Όνειρεύομαι...", σκέφτηκε. Κάτι όμως μέσα του τον παρακινούσε να σηκωθεί και να περπατήσει μέχρι την πόρτα. Και ναι, ήταν αυτή!! Και όχι, δεν ονειρευόταν!! "Πάμε μια βόλτα, οι δυο μας όπως τότε;" του πρότεινε...
