Ο σύλλογος Μεταπτυχιακών και Υποψηφίων Διδακτόρων Κοινωνικής Ανθρωπολογίας & Ιστορίας συνεχιζει τις καθιερωμένες προβολές και σας καλεί και αυτή την Τρίτη 22 Ιανουαρίου στις 21.30 στο εργαστήριο Εθνογραφίας, στο κτίριο της ΑΤΕ όπου θα γίνει η προβολή της ταινίας "Ανώνυμη: το απαγορευμένο ημερολόγιο (Anonyma: Eine Frau in Berlin)" του Μαξ Φάμπερμποκ (2008) η οποία και θα μας εισάγει στην επόμενη θεματική ενότητα με ενδεικτικό τίτλο "Τα φαντάσματα της Ιστορίας".
Στόχος της εν λόγω θεματικής είναι να σχολιάσει τη διάσταση ανάμεσα στην ιδεοληπτική δημόσια ιστορία και την ιστορία έρευνας, τις αδράνειες της ακαδημαϊκής ιστορίας, απωθημένες και ρηγματικές όψεις της επίσημης ιστορίας, την μεταιστορία που παράγει ο κινηματογραφικός λόγος καθώς και το επικείμενο της προβολής των ταινιών (δημόσιες αντιδράσεις, λογοκρισία, απαγορεύσεις προβολών).
Παράθεση:Λίγα λόγια για την ταινία:
Η ταινία βασίστηκε στην ιστορία της δημοσιογράφου και φωτογράφου Martha Hillers, η οποία κατέγραφε σε ημερολόγιο τις ζοφερές μέρες της κατάληψης του Βερολίνου (20 Απριλίου-22 Ιουνίου 1945) κατά τις οποίες εκατοντάδες Βερολινέζες προκειμένου να αποφύγουν τους κατά συρροή και τους μαζικούς βιασμούς συνήψαν ερωτικές σχέσεις με τους Ρώσους στρατιώτες.
Η διαχείριση ενός θέματος ταμπού, απαλλαγμένη εν πολλοίς από διαθέσεις θυματοποίησης και αυτοεπιτίμησης, από μια γυναικεία αφηγηματική φωνή που αντιμετωπίζει κριτικά τους συμπατριώτες της μετά την πτώση των Ναζί σε μια περίοδο μεταπολεμικής αμνησίας, απώθησης και εφησυχασμού. Μια γυναικεία ανάγνωση του πολέμου που παρουσιάζει τις γυναίκες ενεργητικά και μαζικά να υπερβαίνουν τους περιορισμούς που η ιστορική συνθήκη τους επιβάλλει και συνομιλεί κριτικά με τις στερεοτυπικές φιλμικές αναπαραστάσεις του πολέμου. Περιγράφονται οι στρατηγικές και οι καθημερινές πρακτικές μεσω των οποίων τα υποκείμενα απο-πραγμοποιούνται ανταλλάσοντας φαγητό και προστασία για σεξουαλικές χάρες. Ένας άλλος απολογισμός απένταντι στον ηγεμονικό ανδρικό λόγο περί πολέμου, που αποδίδει στο βιασμό τη διάσταση της εθνικής ατίμωσης και δαιμονοποιεί τις στρατηγικές επιβίωσης των γυναικών "που ενέδωσαν στον εχθρό" ως ηθική αδυναμία και προδοσία.
Η ταινία αποτελεί επίσης προνομιακό όχημα για να σχολιάσουμε τους μαζικούς βιασμούς γυναικών ως επίσημη αλλά κεκαλυμμένη πολεμική τακτική, την αλληγοροποίηση του γυναικείου σώματος ως του εθνικού εδάφους που νομιμοποιεί στο ανδρικό φαντασιακό το βιασμό εν καιρώ πολέμου (κατάκτηση και νίκη) και ενεργοποιεί στους αμυνόμενους άνδρες την επιθυμία για την υπεράσπιση της τιμής του (ή τον αποτροπιασμό τους και τον κανονιστικό αποκλεισμό των βιασμένων), τους αντεθνικούς έρωτες και γενικά τη διαπλοκή έμφυλου και εθνικού.
Ο σύλλογος Μεταπτυχιακών και Υποψηφίων Διδακτόρων Κοινωνικής Ανθρωπολογίας & Ιστορίας συνεχίζει τις καθιερωμένες προβολές και σας καλεί και αυτή την Τρίτη 29 Ιανουαρίου στις 21.30, στο εργαστήριο Εθνογραφίας, στο κτίριο της ΑΤΕ όπου θα γίνει η προβολή της ταινίας Leila Khaled Hijacker της Lina Makboul (2006), η οποία εντάσσεται στην θεματική ενότητα με ενδεικτικό τίτλο "Τα φαντάσματα της Ιστορίας".
Παράθεση:Λίγα λόγια για την ταινία
Η διπλωματία, η ειρηνική αντίσταση, η ηθική (απο)/νομιμοποίηση της πολιτικής βίας, η πολιτική αποκήρυξή της ή εργαλειοποίησή της, πέντε εκατομμύρια Παλαιστινιών προσφύγων που στερούνται του δικαιώματος επιστροφής κ.α, μέσα από τη ζωή της Leila Khaled που στα εισοσιτέσσερά της το 1969 έγινε η πρώτη γυναίκα αεροπειρατής. Δεκαετίες μετά τη διάσημη φωτογραφία της Leila, με το παλαιστινιακό μαντίλι και το ΑΚ-47, και τις έξι πλαστικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε μετά την πρώτη αεροπειρατία, για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος της ειδωλοποίησής της και της αναγνωρισιμότητάς της σε επόμενη αεροπειρατία, η Lina Makboul, μια Παλαιστίνια κινηματογραφίστρια που ζει μόνιμα στη Σουηδία, αντιμετωπίζει το εφηβικό της είδωλο με το σκεπτικισμό της ενήλικης. Θα την επινοήσει εκ νέου, θα την αποδομήσει ή θα την αποθεώσει; Τουλάχιστον, προγραμματικά και προθετικά, αποφεύγει τη τελεολογία των οριστικών απαντήσεων και αφήνει χώρο στο θεατή να εγείρει τα δικά του ερωτήματα.
Μια μαρτυρία για τη βία και τη θηλυκότητα, ένας στοχασμός για τη διαπλοκή έμφυλης και εθνικής ταυτότητας, που διερευνά την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων που επιλέγουν βίαια μέσα απέναντι στην καταπίεση που υφίστανται. Τα φαντάσματα του οριενταλισμού, το παλαιστινιακό, η ρομαντικοποίησή του, η αποσιώπησή του, η επινόηση της ιστορίας του Ισραήλ στη βάση της απαλοιφής της αντίστοιχης της Παλαιστίνης και η κριτική αποδόμηση των σκληρών γραμμών μαύρου-άσπρου με τις οποίες εμποτίζεται η πλειονότητα των λόγων για την αραβοισραηλινή διένεξη. Η τρέχουσα συζήτηση για το Ισλάμ και την τρομοκρατία. Η μεταφραστική ασυμμετρία κατά την οποία ο τρομοκράτης (Leila Khaled) στην Ιστορία της μιας πλευράς, είναι ο μαχητής της ελευθερίας στη (μικρο)ιστορία της άλλης και πρώην μέλη εξτρεμιστικών οργανώσεων προάγονται στον πρωθυπουργικό θώκο (Yitzhak Shamir). Η πρωτεϊκότητα των επιχειρημάτων εκατέρωθεν και ένας κριτικός αναστοχασμός σε ένα φίλμ που παντρεύει τη μυθοπλασία με το αρχειακό υλικό και την προφορική ιστορία.
Ο σύλλογος Μεταπτυχιακών και Υποψηφίων Διδακτόρων Κοινωνικής Ανθρωπολογίας & Ιστορίας, συνεχίζει τις καθιερωμένες προβολές και σας καλεί και αυτή την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου στις 21.30 στο εργαστήριο Εθνογραφίας, στο κτίριο της ΑΤΕ (1ος όροφος), όπου θα γίνει η προβολή του πειραματικού φίλμ Ακρόπολις (2001) της Εύας Στεφανή το οποίο εντάσσεται στην θεματική ενότητα με ενδεικτικό τίτλο "Τα φαντάσματα της Ιστορίας".
Παράθεση:Ακρόπολη και γυναικείο σώμα: ιστορίες εκμετάλλευσης
«Η ταινία συνιστά ένα σχόλιο πάνω στη διαχρονική εκμετάλλευση του μνημείου, μέσα από τον παραλληλισμό του ιερού βράχου με το γυναικείο σώμα. Η Ακρόπολη παρομοιάζεται με μια γυναίκα βουβή που υπάρχει μόνο μέσα από το βλέμμα των άλλων. Η ύπαρξη της γυναίκας-μνημείου ορίζεται από την αντανάκλασή της στα μάτια του εκάστοτε άλλου, σύμφωνα με το Esse est percipi (υπάρχω γιατί με αντιλαμβάνονται), στο οποίο βασίστηκε ο Μπέκετ στο έργο του. Η Ακρόπολη είναι μια ταινία φτιαγμένη από ετερόκλιτα υλικά (super 8 found footage, αρχειακό υλικό από εορταστικές εκδηλώσεις στην Ακρόπολη, επίσημου χαρακτήρα, χαλασμένες πορνογραφικές ταινίες της δεκαετίας του '60). Το ιδιαίτερο αυτό κράμα στοχεύει στην ανάδειξη ερωτημάτων σχετικά με την ιδεολογική χρήση της Ιστορίας. Από τη μία υπάρχει η γεμάτη σφρίγος, εθνικά υπερήφανη, επίσημη Ιστορία και από την άλλη οι «ταπεινών» προδιαγραφών ανεπίσημες ιστορίες, που εδράζονται στις μνήμες του σώματος και των αισθήσεων.»
