Το επίμαχο άρθρο 16 κατά την άποψή μου πρέπει να αναθεωρηθεί για πολλούς λόγους όπως:
(α) Το ποιος θα πληρώνει τους λογαριασμούς είναι αρμοδιότητα των νόμων και όχι του συντάγματος. Το σύνταγμα όμως πρέπει να προάγει την ελευθερία προσφοράς υπηρεσιών ιδιαίτερα από μη κρατικούς φορείς και όχι να τους περιορίζει. Ειδικά στο άρθρο 16 το σύνταγμα ουσιαστικά λέγει στον πολίτη σου απαγορεύω να ιδρύσεις πανεπιστήμιο και αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ελευθερία που πρέπει να έχει ο πολίτης. Έρχεται επίσης σε αντίθεση με την Ελληνική παράδοση που είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που ίδρυσε ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά και με την παγκόσμια παράδοση που τα υιοθετεί. Δεν μπορεί το σύνταγμα να βάζει τέτοιου είδους περιορισμούς.
(β) Ο Ελληνικός λαός ποτέ δεν ήθελε και ούτε και τώρα θέλει κρατικό μονοπώλιο και άνευ όρων δωρεάν παιδεία και αυτό τεκμηριώνεται αναλυτικά με τα εξής επιχειρήματα: Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν συναινέσει στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και είναι προφανές ότι αν δεν είχαν την έγκριση του Ελληνικού λαού σε καμία περίπτωση δεν θα το επιχειρούσαν. Επειδή έχω μεγαλώσει τρία παιδιά και έχουν τελειώσει το Λύκειο είχα σαν αρχή να μην πάνε σε φροντιστήριο όταν βρίσκονταν στο Λύκειο και να πιέσουμε οι γονείς ώστε το σύστημα της δωρεάν παιδείας τουλάχιστο στο επίπεδο του Λυκείου να δουλέψει σωστά και να μην χρειάζεται το φροντιστήριο. Εξάλλου τώρα τα Λύκεια είναι επανδρωμένα 20-30 μαθητές περίπου ανά τμήμα σε σχέσει με τα δικά μας τα χρόνια που ήταν 70-100 μαθητές ανά τμήμα. Έκπληκτος όμως διαπίστωσα ότι κανένας από τους γονείς δεν συμφώνησε μαζί μου και ιδιαίτερα ανένδοτοι ήσαν εκείνοι που είχαν χαμηλότερο εισόδημα και μιλάμε για «χοντρά λεφτά» 500 – 1500 Ευρώ το μήνα ανά μαθητή. Το μεγαλύτερο επιχείρημα ήταν «κύριε ότι πληρώνεις παίρνεις». Υπόψη ότι τα επί πληρωμή εξωσχολικά φροντιστήρια υπηρετούν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
(γ) Το άρθρο 16 πρέπει να αναθεωρηθεί διότι ο Ελληνικός λαός επί σειρά ετών δεν το τηρεί και εφόσον παραμένει χωρίς να τηρείται υποβαθμίζει την αξία του Συντάγματος.
(δ) Ένας άλλος λόγος είναι η υποβάθμιση της φτηνιάρικης πλέον παιδείας όπως έχει καταντήσει η οποία τουλάχιστο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σνομπάρεται από τους ίδιους τους φοιτητές και αφ’ ενός «δεν πατούν» στις διαλέξεις αφ’ εταίρου δεν αξιώνουν ποιότητα στις σπουδές. Αυτός που «πληρώνει» όμως αξιώνει και ποιότητα όπως γίνεται στα φροντιστήρια και σε όλα τα σοβαρά ιδρύματα. Ακόμα και στο σύστημα υγείας υπάρχει «ίδια συμμετοχή» εδώ γιατί;
(ε) Θα μπορούσα να συνεχίσω με ακόμη περισσότερα επιχειρήματα όπως είναι τα κέντρα ελευθέρων σπουδών τα οποία δίνουν με την παρούσα κατάσταση διπλώματα χωρίς την εποπτεία του δημοσίου αλλά θα πρέπει να αφιερωθεί και λίγος χρόνος να απαντηθούν τα επιχειρήματα των υπερασπιστών του άρθρου 16.
Το πιο σημαντικό επιχείρημα για τους υπερασπιστές του άρθρου 16 είναι ότι παιδιά από φτωχές οικογένειες δεν θα μπορέσουν να σπουδάσουν. Το επιχείρημα αυτό καταρρίπτεται αν η δωρεάν παιδεία γίνει υπό όρους οπότε θα υπάρχουν και κίνητρα για παρακολούθηση και καλύτερη επίδοση στις σπουδές και περισσότερη οικονομική υποστήριξη με υποτροφίες. Το μεγαλύτερο οικονομικό κόστος δεν είναι τόσο τα δίδακτρα όσο η στέγη το φαγητό και η συντήρηση. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα από παιδιά που προέρχεται από πάμφτωχες οικογένειες και έκαναν σπουδές εντελώς δωρεάν στο εξωτερικό επειδή πήραν και διατήρησαν μια υποτροφία η οποία τους κάλυπτε όλα τα έξοδα δίδακτρα, διαμονή τα πάντα. Τα παιδιά αυτά με ενεργό το άρθρο 16 του Συντάγματος δεν θα είχαν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν σπουδές στην Ελλάδα.
Για το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας θα μου επιτρέψετε να συμφωνήσω με την προϋπόθεση ότι χρειάζεται ενεργή στήριξη εκ των έσω και εξυγίανση φορέων όπως είναι το ΥΠΕΠΘ, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κτλ., τα οποία φέρουν τεράστια ευθύνη για το λανθασμένο κατά την άποψη μου βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να έχει αρκετό κόσμο που εργάζονται σκληρά για να το κρατήσει σε ένα επίπεδο και παρά τις δυσκολίες το καταφέρνει παράλληλα όμως ούτε το θεσμικό πλαίσιο βοηθά αυτούς τους ανθρώπους ούτε έχουν την οποιαδήποτε προστασία όταν οι ομάδες που ελέγχουν το χώρο κατεβάζουν αυθαίρετα και χωρίς ουδεμία νομική κάλυψη τα ρολά. Οι ομάδες αυτές λυμαίνονται το χώρο δεν έχουν επιτρέψει στα πανεπιστημιακά τμήματα να κάνουν εσωτερικό κανονισμό για να είναι ξέφραγο αμπέλι και κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει. Οι ομάδες αυτές αποτελούν το κλασσικό παράδειγμα της αποτυχίας με το υφιστάμενο συνταγματικό και θεσμικό πλαίσιο του δημόσιου Πανεπιστημίου διότι είτε το δημόσιο Πανεπιστήμιο έχει αδυναμία να τις ελέγξει, είτε τις υποθάλπει. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια από το άλλο μέρος δεν θα έχουν αυτό το φαινόμενο ούτε αυτό το μπάχαλο και θα δημιουργήσουν ίσως τις προϋποθέσεις να ξεφύγει από αυτό το τέλμα το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η δημόσια παιδεία βάλλεται εκ των έσω από αυτούς που θέλουν το πανεπιστήμιο ξέφραγο αμπέλι χωρίς εσωτερικό κανονισμό, χωρίς αξιολόγηση, καταλήψεις, κλείσιμο ΑΕΙ ενίοτε με αποφάσεις Πρυτανικού ή Συγκλήτου (εξάρτηση με βάση το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο των οργάνων αυτών από αυτές τις ομάδες), στέρηση του δικαιώματος εργασίας και ελεύθερης διακίνησης ιδεών υπό καθεστώς κατάληψης, χρήση του ΑΕΙ σαν εφαλτήριο για αλλότριες δραστηριότητες, αλλοίωση της έννοιας του ασύλου, κτλ. και η ειρωνεία είναι ότι αυτοί που δημιουργούν το μπάχαλο παρουσιάζονται υπέρμαχοι της δημόσιας παιδείας και κατασκευάζουν «ιστορίες για αγρίους» σχετικά με τα ιδιωτικά ΑΕΙ, ας σοβαρευτούμε λίγο.
Το επιχείρημα της «εμπορευματοποίησης» της παιδείας είναι από τα κλασσικά ταμπελάκια που χρησιμοποιούν αυτοί που δεν έχουν επιχειρήματα. Αυτοί που φοβούνται την εμπορευματοποίηση της γνώσης κάνουν «τα στραβά μάτια» ή υποθάλπουν την εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας που συναντά κανείς μόλις περάσει το κατώφλι των ΑΕΙ. Αυτό που αντικρίζει κανείς είναι τα πάσης φύσεως μικρομάγαζα με προκλητικές ρεκλάμες όλων των αποχρώσεων του ορατού φάσματος από μπλε μέχρι κόκκινο. Αυτοί που εντάσσονται σαν οπαδοί εξωπανεπιστημιακής παράταξης στα μικρομάγαζα αυτά δεν το κάνουν χωρίς αντάλλαγμα ή χωρίς σκληρό παζάρι. Η ποικιλότητα μάλιστα των αποχρώσεων δίνει τη δυνατότητα στο νεοεισερχόμενο φοιτητή να οπαδοποιηθεί στην πιο συμφέρουσα παράταξη που του δίνει τα πιο πολλά ανταλλάγματα. Μερικά από τα ανταλλάγματα αυτά μας τα βροντοφωνάζουν από τα κανάλια ορισμένοι παραταξιακοί «ηγέτες» που με υπερηφάνεια τα παρουσιάζουν σαν τα πιο ισχυρά προσόντα για τη δημόσια θέση που κατέχουν και αναφέρονται στις υπηρεσίες που προσέφεραν στην παράταξη όντας φοιτητές και μάλιστα χρηματοδοτούσαν δραστηριότητες της παράταξης από την τσέπη τους. Βέβαια για να έχει κανείς ανταλλάγματα πρέπει κάτι να προσφέρει και εδώ παρατηρεί κανείς ποικιλότητα προσφορών από αφισοκολλήσεις, αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους, λεφτά από την τσέπη τους,… μέχρι καταλήψεις Ιδρυμάτων πορείες, συλλαλητήρια, μολότωφ, κτλ.
Το εμπόριο της ανθρώπινης προσωπικότητας ακμάζει στα υφιστάμενα ΑΕΙ και μάλιστα οι εξωπανεπιστημιακές παρατάξεις εκμεταλλεύονται το πιο αγνό δυναμικό της ανθρώπινης κοινωνίας που βρίσκεται πάνω στη μετεφηβική του ηλικία που έχει δίψα για κοινωνική δικαιοσύνη, και έχει αγωνία για το μέλλον και το οπαδοποιούν βαφτίζοντας το «πρόβατο», «μάζα», «προλετάριο», κτλ. Ο πιο σίγουρος μάλιστα τρόπος να προβατοποιηθεί πλήρως ένα νέο παιδί στο άνθος της ηλικίας του είναι να του στερήσουν το φως: και πως θα γίνει αυτό; Απλά κλίνοντας το σχολείο: και ποιος θα κλείσει το σχολείο; Οι ίδιοι θα το κλείσουν αφού είναι πρόβατα θα το κάνουν. Στερούν από τους νέους την παιδεία δεν τους μαθαίνουν καν τι είναι παιδεία.
Οι συνδικαλιστικοί φορείς όπως είναι η ΠΟΣΔΕΠ καλά θα είναι να εστιάσουν την προσοχή της στα συμφέροντα των ομάδων που αντιπροσωπεύουν για να μπορέσουν να τα υπερασπισθούν. Να βοηθήσουν ώστε τα δημόσια ακαδημαϊκά ιδρύματα να αποκτήσουν ισχυρό ακαδημαϊκό προφίλ διαχωρίζοντας πλήρως το συνδικαλιστικό από το ακαδημαϊκό μέρος και να σταματήσει η υφιστάμενη νοθεία της ακαδημαϊκότητας των Ελληνικών ΑΕΙ. Πριν λίγες μέρες πήραμε δώρο Χριστουγέννων μισό γιατί το κράτος θεωρεί ότι τα επιδόματα δεν είναι μισθός και δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε και για τη συνταξιοδότηση το ίδιο όμως το κράτος τα θεωρεί μισθό στη φορολόγηση. Αυτό είναι μια τρανταχτή κομπίνα που κάνει το κράτος και εκεί πρέπει να εστιάσει την προσοχή της η ΠΟΣΔΕΠ. Ένα άλλο πρόβλημα που πρέπει να διερευνήσει η ΠΟΣΔΕΠ, το έχω αναφέρει και παλιά είναι η διερεύνηση απολυθέντων ΔΕΠ από διοικητικά δικαστήρια επειδή εξέφρασαν ελεύθερα τις απόψεις τους και να γίνουν προτάσεις ώστε να κατοχυρωθεί η ελευθερία έκφρασης στα ΑΕΙ. Με το να ασχολείται η ΠΟΣΔΕΠ με αλλότρια συμφέροντα τα προβλήματά μας σαν εργαζόμενοι μένουν μετέωρα, ποιος θα τα λύσει;.
Η προσπάθεια ωραιοποίησης του τοπίου στο υφιστάμενο σύστημα της δημόσιας παιδείας είναι πολύ χονδροκομμένο όπως είναι χονδροκομμένη και η έμμεση απειλή για όσους λένε την αλήθεια για το υφιστάμενο σύστημα «ότι δήθεν συκοφαντούν τα ΑΕΙ». Το δημόσιο πανεπιστήμιο θα πρέπει χωρίς να φοβάται να εντοπίσει τα προβλήματα και να τα λύσει και αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό από μόνο του υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα όπως αυτό του Καραθοδωρή. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν επρόκειτο να ιδρύσει το Πανεπιστήμιο Αιγαίου πήρε τον καλύτερο στον κόσμο και του ανέθεσε να το κάνει. Από εκεί και πέρα μπορεί κανείς να διαπιστώσει τις ευθύνες που έχουν οι εκάστοτε ιθύνοντες οι οποίοι στις επεμβάσεις τους στην παιδεία δεν αποτείνονται στους «Καραθοδωρήδες» να βάλλουν τις βάσεις και να βοηθήσουν στην υγιή ανάπτυξη του χώρου.
Το Σύνταγμα χρειάζεται να έχει βασικές αρχές και όχι λεπτομέρειες για το λόγο αυτό προτείνω το πρώτο εδάφιο του άρθρου 16 να δίνει ένα πλήρη ορισμό του τι είναι παιδεία για να είναι σαφές για ποιο αντικείμενο γίνεται συζήτηση και θα πρότεινα ο ορισμός να είναι περίπου ο εξής: «Παιδεία είναι η προσπάθεια διαμόρφωσης υγιούς νου στον ενάρετο άνθρωπο»
Χρόνια πολλά και καλή Χρονιά σε όλους, Ι. Ν. Χατζόπουλος.
Έγινε επεξεργασία από τον/την axos στις Παρ, 19 Ιαν 2007 9:41 am, 7 φορές συνολικά
Χρίζουν μεγάλης συζήτησης οι απόψεις του καθηγητή, και σε μερικά σημεία με βρίσκει σύμφωνο. Θέλω να επιστρέψω όταν έχω περισσότερο χρόνο, αναπτύσσοντας τα επιχειρήματα μου.
Μία μικρή παρατήρηση: Ο εν λόγω καθηγητής έχει γνώση της αναδημοσίευσης? Καλό θα ήταν να υπάρχει σχετική άδεια, ειδικά όταν πρόκειται για αναδημοσίευση σε φοιτητική κοινότητα, όπως είναι το myaegean
Διαφωνώ με την αναθεώρηση του Άρθρου 16, γιατί εάν θέλουν τα κόμματα να βελτιώσουν την παιδεία δεν θα πρεπε να ξεκινήσουν από κει. Εάν ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα δοθεί το βάρος σε αυτά και τα δημόσια θα υποβαθμιστούν.
Το ότι πολύς κόσμος δεν πατάει στα μαθήματα δεν είναι αποτέλεσμα του ότι τα πανεπιστήμια είναι δημόσια. Μπορεί οι γονείς να τα σκάνε αδρά σε φροντιστήρια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουν την άνεση να το κάνουν κιόλας! Όταν οι ίδιοι οι καθηγητές στα λύκεια κάνουν και φροντιστήρια επ'αμοιβής την ίδια στιγμή, τότε δεν είναι καθόλου περίεργο γιατί έχει γίνει η Παιδεία εμπόριο! Μάλλον από κει πρέπει να ξεκινήσουν την αναβάθμιση. Και όχι υποβοηθώντας στο να γίνει η Παιδεία εμπόριο. Το ότι αυτή η κατάσταση υπάρχει δε σημαίνει ότι είναι σωστή, ότι πρέπει να επαναπαυόμαστε και να πράττουμε σύμφωνα με τα δεδομένα αυτής της κατάστασης!
Και φτάνω σε αυτό:
axos έγραψε:
Το άρθρο 16 πρέπει να καταργηθεί διότι ο Ελληνικός λαός επί σειρά ετών δεν το τηρεί και εφόσον παραμένει χωρίς να τηρείται υποβαθμίζει την αξία του Συντάγματος.
Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δε νομίζω ότι είναι δικαιολογία καν!
Δηλαδή με αυτή τη λογική, μπορούμε να πούμε ότι αφού δεν τηρείται ο ΚΟΚ, τότε να τον καταργήσουμε! Πολλά παραδείγματα μπορώ να παραθέσω, που αποδεικνύουν ότι είμαστε ξέφραγο αμπέλι. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι σηκώνουμε τα χέρια ψηλά!!
axos έγραψε:
Ο πιο σίγουρος μάλιστα τρόπος να προβατοποιηθεί πλήρως ένα νέο παιδί στο άνθος της ηλικίας του είναι να του στερήσουν το φως: και πως θα γίνει αυτό; Απλά κλίνοντας το σχολείο: και ποιος θα κλείσει το σχολείο; Οι ίδιοι θα το κλείσουν αφού είναι πρόβατα θα το κάνουν. Στερούν από τους νέους την παιδεία δεν τους μαθαίνουν καν τι είναι παιδεία.
Θα συμφωνήσω! Οι ίδιοι που υποκινούν τις καταλήψεις, πολύ αμφιβάλλω αν πατούν στα μαθήματα, για να έρθουν να μας πουν τί είναι Παιδεία!!!
Καταλήψεις γινόντουσαν επί χούντας, όταν οι φοιτητές έπρεπε να προστατέψουν τις ζωές τους μ' αυτό τον τρόπο. Στις μέρες μας δε βρίσκω το νόημα τους...
Αυτά τα λίγα, καλά ξεκίνησε το 2007... Εύχομαι ο Άη Βασίλης να φέρει σύνεση στους πολιτικούς, γιατί μάλλον άργησε φέτος να έρθει...
Όσο για μας τους φοιτητές(αυτοί που πραγματικά ανησυχούν για το μέλλον τους και δεν κάνουν τουρισμό), εύχομαι να καταλάβουμε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας, που δε θα μας βλάπτουν.
Παράθεση:Οι ξύπνιοι και τα αμερικανάκια Του ΝΙΚΟΛΑ ΛΕΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΦΩΤ: ΛΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Το αισιόδοξο σενάριο όσον αφορά την επόμενη μέρα από την αναθεώρηση του άρθρου 16 προβλέπει το εξής: ξένα πανεπιστήμια, από χώρες με υψηλή ποιότητα εκπαίδευσης, θα ιδρύσουν τμήματα στη χώρα μας. Για να εγγυηθούν το επίπεδο σπουδών, θα παρακολουθούν στενά το ελληνικό παράρτημα...
Σήμερα, στην Ελλάδα υπάρχει μόνον ένα ξένο πανεπιστήμιο που να ελέγχει πλήρως το ελληνικό του «κάμπους»: το Πανεπιστήμιο της Ινδιανάπολης, ένα μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, με σχετικά καλή φήμη στις ΗΠΑ. Το αθηναϊκό παράρτημα, στο οποίο σπουδάζουν γύρω στους 500 φοιτητές, θεωρείται εδώ από τα καλύτερα «Κέντρα Ελεύθερων Σπουδών». Αλλά στην Αμερική, δεν συμφωνούν όλοι με αυτό...
*Τον περασμένο Δεκέμβριο, το «Chronicle of Higher Education», έγκυρο έντυπο για την ανώτατη εκπαίδευση, δημοσίευσε εκτενές ρεπορτάζ της Σάρα Χίμπελ που επέκρινε το αθηναϊκό Indianapolis για «κυνήγι δολαρίων». Με δηλώσεις τους στην «Κ.Ε.», ορισμένοι καθηγητές και φοιτητές ισχυρίζονται ότι η λειτουργία του πανεπιστημίου σκιάζεται από σειρά ακαδημαϊκών και ηθικών προβλημάτων. Και ότι το παράρτημα της Αθήνας επί χρόνια εξέδιδε παράτυπες βεβαιώσεις για τους φοιτητές του με σκοπό την αναβολή στράτευσης. Αυτές τις κατηγορίες η διοίκηση του Indianapolis τις απορρίπτει ως συκοφαντικές, απειλεί μάλιστα πως θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη.
*Ο Μάικ Επιτρόπουλος, κοινωνιολόγος, και ο Νικ Χόνδρος, αρχιτέκτων, είναι Ελληνοαμερικανοί που επέστρεψαν στην πατρίδα τους για να διδάξουν. Ο Επιτρόπουλος, που άφησε την καριέρα του στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, λέει για το διάστημα που πέρασε στο «Ινδιανάπολις»: «Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο, ούτε ως φοιτητής ούτε ως καθηγητής».
Ο Επιτρόπουλος παραιτήθηκε ύστερα από 6 μήνες, τον Φεβρουάριο του 2006 και διδάσκει στο ΤΕΙ Πειραιά. «Οι συνθήκες και το επίπεδο των φοιτητών είναι πολύ καλύτερα». Ο Χόνδρος απολύθηκε για λόγους «συμπεριφοράς» τον Ιούνιο του 2006.
*Ο chancellor (ανώτατη θέση) στην Αθήνα και αντιπρόεδρος του Πανεπιστημίου στην Ιντιάνα, Βασίλης Μποτόπουλος, αμφισβητεί την αξιοπιστία και των δύο: «Είμαι υπεύθυνος για ακαδημαϊκά θέματα εδώ και 8 χρόνια, και ποτέ δεν ακούστηκε το παραμικρό. Μας επικρίνουν δύο καθηγητές ανάμεσα σε δεκάδες και μερικοί φοιτητές ανάμεσα σε χιλιάδες».
Οι δύο πρώην καθηγητές ισχυρίζονται ότι όταν εξέφραζαν τις διαφωνίες τους, ο Μποτόπουλος τους έλεγε: «Ελα ρε, amerikanaki, γίνε λίγο Ελληνας». Ο κ. Χόνδρος δίνει ένα παράδειγμα: «Στο μάθημα "Προχωρημένου Σχεδίου", έγιναν δεκτοί φοιτητές που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις. Ο Μποτόπουλος μου είπε: "Δεν είμαστε εδώ για να φτιάξουμε καλλιτέχνες. Αν μπορούν να τραβήξουν μια γραμμή, πάρ' τους στην τάξη"».
Ας συνοψίσουμε τις κατηγορίες: «Οι υποψήφιοι, γίνονται αδιακρίτως δεκτοί, αρκεί να έχουν τελειώσει το λύκειο. Πολλοί φοιτούν με πολύ χαμηλό επίπεδο αγγλικών. Φοιτητές αντιγράφουν υπό την ανοχή της διοίκησης. Υπήρξε φοιτητής που εντάχθηκε σε πρόγραμμα τεσσάρων εβδομάδων, μία εβδομάδα πριν το τέλος!» λέει ο Επιτρόπουλος.
*Για όλες τις κατηγορίες, ο Μποτόπουλος έχει και από μία απάντηση: «Οσους δεν ξέρουν αγγλικά τους βοηθάμε με εντατικά μαθήματα. Αργές εντάξεις στα προγράμματα δεν υπάρχουν. Εφαρμόζουμε ένα σύστημα αναλυτικής βαθμολογίας που καθιστά αδύνατη κάθε παρέμβαση στο βαθμό. Δεν ανεχόμαστε την αντιγραφή. Οσοι φοιτητές έχουν χαμηλό μέσο όρο, τοποθετούνται υπό επιτήρηση και, αν δεν βελτιωθούν, αποβάλλονται».
«Αντί για διδασκαλία, κάναμε... telemarketing!» λέει ο Μάικ Επιτρόπουλος. Ισχυρίζεται πως ο Μποτόπουλος του πρότεινε να παίρνει «προμήθεια» για κάθε νέο φοιτητή που βρίσκει. Ο κ. Μποτόπουλος απορρίπτει ως ψευδέστατο τον ισχυρισμό περί προμήθειας. «Πάντως», προσθέτει, «σε όλον τον κόσμο, η προσέλκυση και η επιλογή φοιτητών είναι ανάμεσα στα καθήκοντα των διευθυντών τμημάτων».
Βεβαιώσεις για αναβολή στράτευσης
Τις απόψεις του Επιτρόπουλου συμμερίζονται ορισμένοι ξένοι φοιτητές, που έρχονται από την Αμερική για ένα ή δύο εξάμηνα. Η Κασσάνδρα Ντενζλ, που φοίτησε τη χρονιά 2005-06, λέει πως «στις εξετάσεις εμφανίστηκαν φοιτητές που δεν τους είχαμε ξαναδεί». Η Ρέιτσελ Κανζ ήρθε από το Πανεπιστήμιο του Κεντάκι στην Αθήνα για ένα χρόνο. Εγραψε τον Ιούλιο 2006 στην εφημερίδα «Baltimore Sun»: «Δυστυχώς, η εκπαίδευση δεν ήταν η αναμενόμενη». Πάντως, σε γενικές γραμμές οι έλληνες φοιτητές εκφράζονται θετικά για το επίπεδο σπουδών.
*Το πανεπιστήμιο κατηγορείται, επίσης, πως εξέδιδε παραπλανητικές βεβαιώσεις ώστε οι φοιτητές του να εξασφαλίζουν αναβολή στράτευσης, κάτι το οποίο δεν δικαιούντο, καθώς το αθηναϊκό παράρτημα είναι Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών. Επί 15 χρόνια, οι φοιτητές έπαιρναν βεβαιώσεις ότι φοιτούν στο University of Indianapolis χωρίς να αναγράφεται αν σπουδάζουν στην Ελλάδα ή στις ΗΠΑ... Ο κ. Μποτόπουλος ισχυρίζεται ότι σε καμία περίπτωση δεν παραβιάστηκε ο νόμος, αφού το πανεπιστήμιο εξέδιδε τις βεβαιώσεις για γενική χρήση και δεν ήξερε πως είχαν σκοπό την αναβολή.
*Ομως, το ζήτημα δεν είναι τι κάνει το κάθε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στη χώρα μας, αλλά ποιος το εποπτεύει. Θεωρητικά το Indianapolis ελέγχουν:
-Το ελληνικό κράτος -που όμως δεν έχει καμία εποπτεία στα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών.
-Το μητρικό πανεπιστήμιο -αλλά η «Chronicle» αναρωτιέται: «Πώς μπορεί να ελέγχεται ένα παράρτημα από απόσταση 5.400 μιλίων;» «Τα τελευταία δύο χρόνια μας επισκέφθηκαν 25 καθηγητές από την Ιντιάνα», απαντά ο κ. Μποτόπουλος.
-Ο αρμόδιος αμερικανικός οργανισμός αξιολόγησης -που όμως επισκέφθηκε για τελευταία φορά την Αθήνα το 1997. Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με τον Μποτόπουλο, ο οργανισμός ACBSP χαρακτήρισε το 2005 το παράρτημα της Αθήνας ως «ένα από τα καλύτερα του κόσμου».
*Απαντώντας στο δημοσίευμα του «Chronicle», 55 μέλη του αθηναϊκού παραρτήματος έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας. Τρεις από τους καθηγητές που υπέγραψαν την επιστολή, η Βίβιαν Γκέιλ, η Θεομένη Καραμάνη και ο Στάνλεϊ Σφήκας, μας εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για τις καταγγελίες.
Πόσο αυθόρμητο ήταν το κείμενο των 55;
Ενας από τους καθηγητές που το υπέγραψαν, λέει, υπό τον όρο της ανωνυμίας: «Μου ζήτησαν να υπογράψω και ήξερα ότι αν δεν το έκανα ίσως έχανα τη δουλειά μου. Λυπάμαι που θα το πω: Σχεδόν όλες οι κατηγορίες είναι αληθινές...».
ο κ.Ζώρας, Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου έγραψε: Πανεπιστήμιο, πολιτική και άρθρο 16 του Κώστα Ζώρα
Ανήκω στον ευρύτατο κύκλο εκλεκτών συναδέλφων, με τους οποίους συνυπογράψαμε για την κατεπείγουσα ανάγκη νομοθετικών μεταρρυθμίσεων στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Οι εν προκειμένω προθέσεις της Κυβέρνησης ικανοποιούν σχετικώς.
Το Υπουργείο Παιδείας απώλεσε τη «μάχη» του περασμένου Ιουνίου περισσότερο στο διαδικαστικό και λιγότερο στο ουσιαστικό μέρος του προβλήματος.
Πρωθυπουργός και Υπουργός Παιδείας πρέπει εντός του Ιανουαρίου να κηρύξουν την έναρξη διαλόγου με βάση τις κατατεθείσες από όλες τις πλευρές προτάσεις, κατάληξη του οποίου θα είναι ασφαλώς η παρουσία και προώθηση ενός κοινώς αποδεκτού νομοσχεδίου.
Κυριότερος και πλέον αξιόπιστος συνομιλητής τους, σε αυτή τη φάση, δεν μπορεί να είναι άλλος από τη Σύνοδο Πρυτάνεων, όργανο δηλαδή καταλυτικού κύρους και αδιαμφισβήτητης δημοκρατικής νομιμοποίησης στο χώρο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Πιστεύω, ότι ανήκω στους ορθοφρονούντες, όταν απεριφράστως δηλώνω την ανάγκη θεσμικής κατοχύρωσης του ρόλου της Συνόδου ως μοναδικού συμβούλου της εκάστοτε Κυβέρνησης σε θέματα ανώτατης εκπαίδευσης.
Ιδού λοιπόν και το περιβόητο ζήτημα περί το άρθρο 16 του ισχύοντος Συντάγματος:
Προφανώς πρόκειται περί διλήμματος με ψευδή χαρακτηριστικά.
Το ύψιστο ζητούμενο σήμερα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι η άρση της υποχρηματοδότησής του, η θεμελίωση μέτρων για τη διεθνή ανταγωνιστικότητά του, η ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης και η νομοθετική κατοχύρωση, κατά συνταγματική επιταγή πάντοτε, της πραγματικής πλήρους αυτοδιοίκησης.
Παρά ταύτα ο υπογράφων εναντιώνεται στην αναθεώρησή του.
Όχι για λόγους ιδεολογικής αξιολόγησης των γενικών πραγμάτων. Πιστεύω πως το ευρύτερο κράτος πρέπει να αποσυρθεί μετά πολλών επαίνων, πλην των τομέων της υγείας, της ασφάλισης και της παιδείας.
Αλλά γιατί ο υπό συνταγματική πρόβλεψη, σε περίπτωση βεβαίως αναθεώρησης, εκτελεστικός νόμος των όρων λειτουργίας των μελλοντικών «ιδιωτικών» ιδρυμάτων θα υπόκειται στις διαθέσεις της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και σε χώρες κατ’ εξοχήν θεσμικής διαστρέβλωσης, όπως η Ελλάδα, επί της πλειοψηφίας ασκούνται ενδεχομένως πιέσεις εκμέρους πολυποίκιλων και πολύτροπων συμφερόντων, μερικά εκ των οποίων έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους και κανοναρχούν σε καθημερινή βάση το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Ολίγους λόγους έχω για το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης.
Λυπούμαι ειλικρινώς ότι το «θέμα του άρθρου 16» δημιουργεί σχεδόν καταστροφικές συνέπειες για το ΠΑΣΟΚ. Η αναφορά σε πολιτικό παρανάλωμα δε θα συνιστούσε υπερβολή. Και αυτό γιατί:
Με το διαφαινόμενο συμψηφισμό του στην παρούσα πρώτη Βουλή της αναθεωρητικής διαδικασίας αποστερεί μετά βεβαιότητας από τη λαϊκή κυριαρχία των επόμενων βουλευτικών εκλογών τη δυνατότητα αμετάκλητης απόφασης επί του ζητήματος αυτού.
Δίνει το προβάδισμα του «δημόσιου αγαθού» στις τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ) ή στις αερομεταφορές (Ολυμπιακή), έναντι της παιδείας.
Επιχείρησε να παραπλανήσει ιστορικά τη βουλή προσδιορίζοντας ιδεολογικά το άρθρο 16 ως εμφυλιοπολεμικό κατάλοιπο. Ενώ το ενλόγω άρθρο ψηφίσθηκε απ’ όλα τα κόμματα στη μεταπολιτευτική αναθεωρητική Βουλή πρωταγωνιστούντος του Ευάγγελου Παπανούτσου, τότε Βουλευτή Επικρατείας των κεντρώων δυνάμεων.
Επιχείρησε επίσης να παραπλανήσει πολιτικά την κοινή γνώμη αναφερόμενο σε δήθεν θετική άποψη στου Ανδρέα Παπανδρέου, κατά την αυτή αναθεωρητική διαδικασία, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ενώ ο τότε πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. υποστήριξε το ανεξαίρετο του δημόσιου χαρακτήρα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (!).
Λυπούμαι ακόμη ότι δε θα συνυπογράψω και δε θα συνδιαδηλώσω με τους «αγωνιζόμενους», προκειμένου να παραμείνει αλώβητο το άρθρο 16, γιατί μεταξύ αυτών υπάρχουν συγκεκριμένες φοιτητικές ομάδες, οι οποίες με σειρά πράξεων τους (μειοψηφικές συνήθως επιβολές, δηλαδή καταλήψεις, διακοπές συνεδριάσεων δημοκρατικά εκλεγμένων οργάνων διοίκησης και δυστυχώς βαρύτατες προσωπικές προσβολές σε βάρος συναδέλφων Πρυτάνεων και Καθηγητών) απαξίωσαν αντικειμενικά το δημόσιο Πανεπιστήμιο ενώπιον της κοινωνίας και τροφοδότησαν με επιχειρήματα την άποψη για «ιδιωτική» εισβολή στο δημόσιο τομέα των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Ο Κώστας Ζώρας είναι Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Έγινε επεξεργασία από τον/την inertia στις Παρ, 26 Ιαν 2007 6:41 pm, 1 φορά
H Ελλάδα έχει ήδη καταδικαστεί από την Ε.Ε για την μη αναγνώριση των πτυχίων από τα κολέγια που υπάρχουν στην Ελλάδα και συνεργάζοντια με κάποιο πανεπιστήμιο στο εξωτερικό. Αργά η γρήγορα, με ή χωρίς την αναθεώρηση τα διπλώματα αυτών των κολεγίων θα έχουν ίδια εργασιακά δικαιώματα. Σε περίπτωση που το άρθρο 16 παραμένει ως έχει έχω την εντύπωση πως το υπουργείο παιδείας δεν θα μπορεί να ασκεί έλεγχο σε αυτά τα κολέγια τα οποία τώρα υπάγονται στο υπουργείο εργασίας.
Απλώς για ενημέρωση, εντόπισα στο site του Πανεπιστημίου, υπάρχει αναφορά προς τη Συνέντευξη Τύπου που παραχωρήθηκε από τον Πρύτανη και τις Πρυτανικές Αρχές στις 10/01/2007 σχετικά με το άρθρο 16 και τις συσχετιζόμενες αλλαγές.
Προς το παρόν το link της αναμετάδωσης περιλαμβάνει μόνο το 1ο μέρος της ομιλίας (~30min) το οποίο έχει ενδιαφέρον να δει κανείς!
(streaming video, χρειάζεται καλή ταχύτητα).
H σύνδεση του ιδιωτικού πανεπιστημίου με τα περιφερειακά πανεπιστήμια καθώς και η σχετική καταστροφολογία νομίζω είναι λανθασμένη. Το περιφερειακό πανεπιστήμιο οφείλει να επιβιώσει από την ποιότητα της δουλειάς του και από την ικανότητα του να είναι ανταγωνιστικό κάτι που το πετυχαίνει μέχρι σήμερα. Αν οι συνθήκες αλλάξουν θα πρέπει να έχει την ευελιξία προσαρμογής και αν δεν έχει αυτή τη δυνατότητα θα αποτύχει και χωρίς τα ιδιωτικά. Η ευελιξία του θα ενισχυθεί αν γίνουν συγκεκριμένες θεσμικές αλλαγές όπως ο διαχωρισμός συνδικαλισμού και ακαδημαϊκής διοίκησης, ο έλεγχος του χώρου από την ακαδημαϊκή διοίκηση, αξιολόγηση προγραμμάτων σπουδών, εσωτερικός κανονισμός Τμημάτων και αυτά που αναφέρουν οι πρυτανικές αρχές όπως είναι η αυτονομία και η χρηματοδότηση. Το σοβαρότερο πρόβλημα του δημόσιου πανεπιστημίου είναι η αδυναμία του να ελέγξει το χώρο του με αποτέλεσμα αυτοί που τον ελέγχουν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν τα ρολά κατά βούληση. Αυτό δεν θα συμβαίνει στα ιδιωτικά και μόνο για αυτό το λόγο αξίζει να ιδρυθούν.
Έγινε επεξεργασία από τον/την axos στις Παρ, 26 Ιαν 2007 7:59 am, 1 φορά
Καταρχήν χαιρετώ και ευχαριστώ τον δικτυακό τόπο που μου δίνει χώρο να μιλήσω
nikosft έγραψε:
H Ελλάδα έχει ήδη καταδικαστεί από την Ε.Ε για την μη αναγνώριση των πτυχίων από τα κολέγια που υπάρχουν στην Ελλάδα και συνεργάζοντια με κάποιο πανεπιστήμιο στο εξωτερικό. Αργά η γρήγορα, με ή χωρίς την αναθεώρηση τα διπλώματα αυτών των κολεγίων θα έχουν ίδια εργασιακά δικαιώματα. Σε περίπτωση που το άρθρο 16 παραμένει ως έχει έχω την εντύπωση πως το υπουργείο παιδείας δεν θα μπορεί να ασκεί έλεγχο σε αυτά τα κολέγια τα οποία τώρα υπάγονται στο υπουργείο εργασίας.
Αυτό είναι λάθος, αλλά δεν είναι τυχαίο που κυριαρχεί αυτή η αντίληψη.
Θέλουν να δοθεί η αίσθηση ότι ακολουθούμε τις επιταγές της ΕΕ με τις αλλαγές που γίνονται και για αυτό αφήνεται να κυκλοφορεί αυτό.
Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί γιατί δεν γίνονται αποδεκτά τα πτυχία από πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αυτό γίνεται κυρίως γιατί πολλά τμήματα (όπως το δικό μου - Εϊμαι φοιτητής του Πολυτεχνείου) δεν είναι ισοδύναμα με αντίστοιχα του εξωτερικού. Το πολυτεχνείο εδώ είναι 5ετές και το πτυχίο ισοδυναμεί με master.
όσο για την αναθεώρηση θα σας μεταφέρω τα όσα είπα στην τελευταία συνέλευση του τμήματος μου:
Θα συμφωνήσω με τον προηγούμενο ομιλητή. (σ.σ. μίλησα μετά από εκπρόσωπο της ΔΑΠ).
Πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Πιστεύω στο δικαίωμα να κάνει κάποιος αυτό που επιθυμεί.
Πιστεύω πώς κάποιοι άνθρωποι μπορεί να θέλουν να οργανώσουν τριτοβάθμια ιδρύματα ξέχωρα από τον κρατικό έλεγχο που πολλές φορές μπορεί να γίνει κυριαρχικός και καταπιεστικός σε ένα ελευθεριακό πνεύμα.
Αλλά επίσης πιστεύω ότι στην παρούσα φάση, η αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν είναι λάθος, είναι εγκληματική.
Εγκληματική γιατί κινείται δολοφονικά, ας μου επιτραπεί η έκφραση, απέναντι στην δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Η κίνηση δεν είναι απλά βεβιασμένη, είναι γεμάτη δόλο και ψέμα.
Τα κόμματα εξουσίας του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θέλουν να απεμπλακούν από το κόστος της δημόσιας παιδείας. Δεν θέλουν να πληρώνει το κράτος για την παιδεία μας, δεν θέλει να πληρώνει για την υγεία μας, δεν θα πληρώνει για την ασφάλεια μας.
Φέρνει σε αυτή τη παρούσα φάση τα ιδιωτικά για να απαξιώσει τα δημόσια.
Γιατί αλλιώς δεν φροντίζει πρώτα την πραγματική εξυγίανση του πανεπιστημίου.
Αντί για αυτό τι κάνει; Φέρνει ένα καταστροφικό νόμο πλαίσιο με στόχο να αποδυναμώσει τελείως οποιαδήποτε αντίδραση, μέσα από την αλλαγή του ασύλου και της δύναμης των φοιτητών.
Για αυτό τάσσομαι ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16.
Και εσείς λοιπόν φίλοι της αναθεώρησης, αν πιστεύεται στην αξία της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα ταχτείτε δυναμικά μαζί μας για να την προστατεύσουμε. Μέσα στην κατάληψη και σε όλους τους αγώνες μας.
Και οι αγώνες μας δεν σταματάνε. Η αγαπημένη μας Μαριέτα, περιμένοντας ότι θα γυρίσουμε στα θρανία για την εξεταστική, φέρνει τώρα στην φόρα την διάθεση να ψηφιστεί ο νόμος πλαίσιο μέσα στον Μάρτη.
Όχι! Δεν γυρνάμε στα θρανία. Συνεχίζουμε τους αγώνες με διάρκεια και πείσμα. Αν κάνουμε πίσω, θα προδώσουμε τις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις αλλά και το στοιχειωδέστερο των δικαιωμάτων μας. Το δικαίωμα στην παιδεία.
Ας το πάρουμε απόφαση. Αν δεν παραιτηθεί η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ από την αναθεώρηση, τόσο την ερχόμενη όσο και τις επόμενες 3 βδομάδες και όσο πάει θα πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Το σοβαρότερο πρόβλημα με το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ότι από τη μεταπολίτευση και μετά δεν έχει ξεκαθαρισθεί ποιος ελέγχει το χώρο. Το μόνο τεκμηριωμένο στοιχείο που υπάρχει είναι ότι κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να ανεβάζουν και να κατεβάζουν τα ρολά στο χώρο αυτό κατά βούληση και δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί. Οι ενέργειες δε αυτές τορπιλίζουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο διότι το κτυπούν στο ποιο καίριο σημείο που είναι τα ρολά από όπου μπαίνει το φως και έτσι δημιουργείται το σκοτάδι. Το σκοτάδι λοιπόν είναι ο στόχος αυτών που ελέγχουν το χώρο και κατεβάζουν τα ρολά. Τα τεκμήρια που διαθέτουμε δεν μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι τα ρολά τα κατεβάζουν οι φοιτητές, ούτε οι πρυτανικές αρχές ούτε η σύγκλητος. Ποιος τα κατεβάζει; Γιατί τα κατεβάζει; Από το ανεβοκατέβασμα που έχει γίνει μέχρι τώρα εδώ και 33 χρόνια τι θετικό έχει βγει; Ένα άλλο τεκμηριωμένο ζήτημα είναι ότι αυτοί που κατεβάζουν τα ρολά καταφέρνουν και κερδίζουν την εμπιστοσύνη των φοιτητών πως; Το πώς; φαίνεται ακριβώς από ίδια τα επιχειρήματα των φοιτητών όπως είναι το άσυλο το οποίο κερδίσθηκε όντως με αγώνες και αίμα. Η αγωνία του μέσου φοιτητή να διατηρήσει το άσυλο δεν του δίνει τα περιθώρια να σκεφθεί ότι ο ίδιος το καταλύει όταν συναινεί στο κατέβασμα των ρολών χωρίς καμία απολύτως νομική κάλυψη και άθελα του επιτρέποντας σε κάθε σκοταδιστικό στοιχείο να κυριεύει και να κυριαρχεί στο χώρο. Το άλλο επιχείρημα που είναι της δήθεν δωρεάν παιδείας είναι οφθαλμαπάτη διότι ούτε και τώρα υπάρχει δωρεάν παιδεία, απλά δεν υπάρχουν δίδακτρα, τι γίνεται όμως με ένα σωρό άλλα έξοδα; Δωρεάν σημαίνει να καλύπτονται όλα τα έξοδα και ούτε καν μηχανισμός αυτού του είδους υπάρχει στο υφιστάμενο «δωρεάν δημόσιο Πανεπιστήμιο». Η μεγαλύτερη λοιπόν στήριξη που μπορεί να δοθεί στο δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι να παραμείνει ανοικτό και να δοθεί ο αγώνας κάτω από το φως. Οι φοιτητές είναι μια ισχυρή κοινωνική δύναμη και αν δώσει τον αγώνα της κάτω από το φως θα πετύχει πολλά πράγματα. Θα θέσω λοιπόν κάποια ερωτήματα και θα ήθελα να γίνει ανάλογη συζήτηση: (α) Ποιος πρέπει να ελέγχει τον Πανεπιστημιακό χώρο (ανέβασμα και κατέβασμα ρολών) για να ισχυροποιηθεί ο χαρακτήρας του δημόσιου Πανεπιστημίου (να σταματήσει να γίνεται μπάχαλο); Άποψη μου: Οι πρυτανικές αρχές και η σύγκλητος. (β) Τι πρέπει να γίνει για να ισχυροποιηθούν περισσότερο οι δεσμοί ανάμεσα στους καθηγητές και στους φοιτητές; Μήπως οι απαιτήσεις και η συμπεριφορά των καθηγητών δημιουργεί έχθρα και απομάκρυνση των φοιτητών από το φως; Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί. (γ) Πως θα ξεπερασθούν τα κακά πρότυπα που δίνουν πρόσωπα τα οποία κατέχουν υψηλόβαθμες δημόσιες θέσεις και προτάσσουν σαν ισχυρά προσόντα το «νεροκουβάλημα» που έκαναν φοιτητές όντες στην παράταξη η οποία τους έδωσε σαν αμοιβή τη δημόσια αυτή θέση; Αυτά προς το παρόν και εύχομαι το φως να υπερισχύσει.
