Μια φιλόδοξη και ενδιαφέρουσα ιδέα γεννήθηκε το φθινόπωρο του 2007 στη Σύρο και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και συνεχίζει πλέον ως "θεσμός" ως και σήμερα! Πραγματοποιούνται συνήθως εβδομαδιαίες προβολές, κάθε Τετάρτη, οπότε ...μείνετε συντονισμένοι!!
άποψη του χώρου της Βιβλιοθήκης, στο πρώην Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης (Κορνηλάκειο κτίριο)
Διαβάστε ένα άρθρο-συνέντευξη με την κα. Αλίκη Τσουκαλά, όπου μας αναφέρει για τη Βιβλιοθήκη και την Κινηματογραφική Λέσχη του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Σύρο!!
Έπειτα από πορεία 4.000 χιλιομέτρων, ο νεαρός Μπιλάλ φτάνει από το Ιράκ στο Καλέ και δοκιμάζει ανεπιτυχώς να περάσει στη Μ. Βρετανία για να συναντήσει την αγαπημένη του. Αδυνατώντας να διασχίσει με άλλο τρόπο τη Μάγχη, αποφασίζει να το επιχειρήσει κολυμπώντας, βρίσκοντας έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πρόσωπο του δασκάλου του Σιμόν.
Συνοπτική κριτική
Υπόκωφο, βραδυφλεγές και βαθιά συγκινητικό φιλμ πάνω στην τραγωδία των τριτοκοσμικών μεταναστών και την αδυναμία του δυτικού κόσμου να τους ενσωματώσει. Υποδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο ο Φιλίπ Λιορέ στέκεται μακριά από το διδακτισμό και συνταρακτική η σιωπηλή, εσωτερική ερμηνεία του Βενσάν Λιντόν.
~http://www.athinorama.gr/cinema/movie/welcome-1009037.html
Από τη Βιβλιοθήκη
Αλίκη Τσουκαλά
____________________________________
άποψη του χώρου της Βιβλιοθήκης, στο πρώην Βιομηχανικό Μουσείο Ερμούπολης (Κορνηλάκειο κτίριο)
Διαβάστε ένα άρθρο-συνέντευξη με την κα. Αλίκη Τσουκαλά, όπου μας αναφέρει για τη Βιβλιοθήκη και την Κινηματογραφική Λέσχη του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Σύρο!!
Αυτή την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου, συνεχίζοντας το αφιέρωμά μας στην προσφυγιά και την μετανάστευση θα προβάλλουμε την ταινία του R.W. Fassbinder « Ο Έλληνας γείτονας».
Έναρξη προβολής 19:30
19:30 Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ (KATZELMACHER), 1969 Διάρκεια 88 λεπ.
Σκηνοθεσία: R.W. Fassbinder
Παίζουν: Hanna Schygulla, Lilith Ungerer, Rudolf Waldemar Brem, R. W. Fassbinder
Ο Γιώργος – ένας Έλληνας εργάτης – μετανάστης στη Γερμανία, εντάσσεται στην παρέα ορισμένων αργόσχολων νέων που μένουν στη γειτονιά του. Σαν ξένος, προκαλεί την ξενοφοβία τους, την εχθρότητα, την επιθετικότητα αλλά και τη ζήλια τους εξ αιτίας του ερωτικού του ζήλου, που εκφράζεται με κατηγορίες ότι είναι κομμουνιστής κλπ. καθώς και προσβολές «σκύλος», κατσίκα (katzelmacher) – διαδεδομένος υβριστικός χαρακτηρισμός στη Γερμανία της εποχής, για τους ξένους εργάτες από το Νότο – η δυσπιστία και η περιέργεια αρχικά εξελίσσεται σε έναν ρατσισμό που αγγίζει τον φασισμό. Όλη αυτή η κακομεταχείριση προς τον μετανάστη δικαιολογείται από το μότο τους που είναι «Η τάξη πρέπει να τηρείται» – εθελοτυφλώντας μπροστά στη δική τους αταξία. Απελπισμένος θέλει να εγκαταλείψει αυτή την αφιλόξενη χώρα, τους βίαιους φίλους του κι αυτό είναι το κεντρικό θέμα των συζητήσεων του με τη Γερμανίδα Μαρία (Hanna Schygulla), με την οποία έχει δημιουργήσει κάποια σχέση. Η δεύτερη αυτή ταινία του RW. Fassbinder, προερχόμενη από το (αντι) θεατρικό του ομώνυμο έργο – απ’ όπου και η εικόνα, εντρυφεί στο ντόπιο μικρόκοσμο μιας αστικής γειτονιάς στα περίχωρα του Μονάχου, δείχνοντας την απελπισία – έως μηδενισμού και ακολασίας, τεσσάρων ζευγαριών προερχόμενη από τα χαλαρά τους ήθη, την πλήξη και μονοτονία τους. Κατηγορούν τον εμιγκρέ Γιώργο αλλά οι ίδιοι δεν κοιτάζουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη – να παρατηρήσουν την άδεια τους – χωρίς ίχνος συναισθήματος ζωή καλοβολεμένοι στο φόντο του γκαζόν των παρτεριών, της μικροαστικής γειτονιάς τους. Η σκηνοθεσία αναδεικνύει την αφόρητη πλήξη, τον πρόστυχο κομφορμισμό. Εξάρτηση, εκμετάλλευση, σεξ – θέματα προεξάρχοντα στον Αλί, βρίσκονται στο αρχικό τους στάδιο εδώ. Ο νεαρός την εποχή εκείνη Βιμ Βέντερς (Wim Wenders) είχε πει πως στο έργο κυριαρχεί μονάχα η πραγμάτωση της ευχαρίστησης – μια κατάσταση ωστόσο, πάντα απούσα. Το έργο στέκεται αρχικά στη γραμμή της σχολής της νουβέλ-βαγκ (κυρίαρχο ρεύμα εποχής ’60) – ιδιαίτερα στο cinema verité του Ζ.Λ. Γκοντάρ, με πλάνα κοφτά, λιτά – μοιρασμένο σε σκηνές με έμφαση στο λευκό χρώμα, μιας ιδιαίτερα ψυχρής ακρίβειας, στυλιζαρισμένα. Το μήνυμα της ματιάς αυτής έγκειται στο να καταδείξει το αδιέξοδο της ταύτισης της ευτυχίας και του ιδανικού σε έναν κόσμο που πάσχει από τις εμμονές του σεξ, του χρήματος, του ζεμανφουτισμού, της άνευ ορίων διασκέδασης. Η μετεξέλιξη της τεχνικής αυτής σε πλάνα βαθύχρωμα, αργά, με βαρύτερους ρυθμούς δημιούργησε τον γνωστό στιλ της Νεο-γερμανικής σχολής με προεξάρχοντες τους RWF και WW.
~https://bigecran.wordpress.com/2013/12/17/katzelmacher/
Αυτή την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016, συνεχίζοντας το αφιέρωμά μας με ταινίες για τη μετανάστευση και την προσφυγιά, θα προβάλλουμε την ιρανική ταινία «Βροχή».
Ένας νεαρός οικοδόμος αντιμετωπίζει εχθρικά το γιο ενός Αφγανού μετανάστη που του "έκλεψε" ένα εύκολο πόστο δουλειάς στην οικοδομή. Αλλάζει όμως στάση όταν διαπιστώνει πως πρόκειται για μεταμφιεσμένο κορίτσι, που βρήκε αυτό τον τρόπο για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της. Ρεαλισμός και ποίηση της καθημερινότητας σε ένα μικρό διαμάντι του ιρανικού σινεμά.
Απλότητα και πικρός λυρισμός σε μια εξαιρετική περσική ταινία, που μιλά υπαινικτικά, αλλά τόσο ουσιαστικά για την εργασιακή εκμετάλλευση, τη θέση της γυναίκας και τον έρωτα στην ιρανική κοινωνία. ~http://www.athinorama.gr/cinema/movie/broxi-1006898.html
Τα προβλήματα των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, μέσα από μια εικαστικά συναρπαστική ταινία που συνδυάζει με δεξιοτεχνία το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία.
Να ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ (με στοιχεία μυθοπλασίας) που αξίζει να το δει κανείς. Ξεκινώντας με μια μετανάστρια από την πρώην Σοβιετική Ενωση που τριγυρνά τους δρόμους της Αθήνας σ' αναζήτηση μιας φίλης της, ο γνωστός ζωγράφος Κυριάκος Κατζουράκης προσεγγίζει τους (συχνά παράνομους) μετανάστες στην Αθήνα μ' ένα εντελώς πρωτότυπο τρόπο, συνδυάζοντας το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία, αλλά και τη ζωγραφική με την όλη σκηνοθετική προσέγγιση, για να καταγράψει, με βάση έναν ποιητικό κείμενο της Μάρως Δούκα και της Κάτιας Γέρου (που είναι βασικά και η μόνη ηθοποιός στην ταινία), τα όνειρα, τις ελπίδες, αλλά και τις απογοητεύσεις τους. Πρόκειται για μια σπαρακτική, εικαστικά συναρπαστική (η πολύ καλή, μουντή, μαυρόασπρη φωτογραφία είναι του Αλέξη Γρίβα) ταινία, από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ που μας έδωσε ο ελληνικός κινηματογράφος -η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ της Διεθνούς Κριτικής (FIPRESCI) στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. (Μαζί με την ταινία προβάλλεται και η βραβευμένη μικρού μήκους «Skipper Straad» της Ειρήνης Βαχλιώτη).
«Ο δρόμος προς τη Δύση» για τους αναγνώστες μας
Πρόκειται για μια συναρπαστική ταινία, που συνδυάζει με δεξιοτεχνία το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία. Πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Ιρίνα, μια γυναίκα από την πρώην Σοβιετική Ενωση (συγκλονιστική ερμηνεία από την Κάτια Γέρου, ο μοναδικός ρόλος ηθοποιού στην ταινία), που φτάνει στην Ελλάδα σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, για να πέσει θύμα σεξουαλικού δουλεμπορίου. Η κάμερα παρακολουθεί την Ιρίνα (πρόσωπο που ξεκίνησε από ένα θεατρικό μονόπρακτο της Μάρως Δούκα), ενώ αυτή περιφέρεται στην Αθήνα με αφορμή την εξαφάνιση μιας φίλης της, δίνοντας την ευκαιρία στον εικαστικό Κυριάκο Κατζουράκη να καταγράψει, με μια μικρή DV μηχανή, τις προσωπικές εξομολογήσεις της και μέσα από διάφορα φλας-μπακ να τις συνδέσει με τις πραγματικές ιστορίες μεταναστών στην Αθήνα, ανθρώπων από την Αφρική, την Αλβανία, τη Ρωσία και Κούρδων από την Τουρκία που πήραν «το δρόμο προς τη Δύση», ελπίζοντας σ' ένα καλύτερο μέλλον.
«Πάντα χρησιμοποιούσα ντοκουμέντα», ανέφερε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» ο σκηνοθέτης. «Η έννοια του docu-drama, το τι είναι πραγματικό δηλαδή και τι όχι, με απασχολεί χρόνια».
Για να προσθέσει, εξηγώντας το πέρασμά του από τη ζωγραφική στον κινηματογράφο: «Κατ' ουσίαν, όλα ξεκινούν από τη ζωγραφική, την οποία θεωρώ ένα είδος σκηνοθεσίας».
~http://www.provoles.gr/movie\'s_04-05/050408.htm
Προσοχή: Η ταινία που προβάλλεται είναι στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους.
Αυτήν την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου, κλείνοντας το αφιέρωμά μας στη μετανάστευση και την προσφυγιά θα προβάλλουμε την ταινία «Κοράκια» του Τάκη Σπετσιώτη. Η ταινία έχει γυριστεί εν μέρει στη Σύρο και έχει θέμα την εσωτερική μετανάστευση και την σκληρή ματαίωση των προσδοκιών που μπορεί να επιφυλάσσει, για μια καλύτερη ζωή.
Με τα λόγια του σκηνοθέτη:
«ταινία βασισμένη στο διήγημα [του Εμ. Ροΐδη] "Το παράπονον του νεκροθάπτου'' που ιδιαιτέρως αγαπώ, μέσα στις είκοσι σελίδες του, συμπυκνωμένα όλα τα κοινωνικοπολιτικά επίκαιρα θέματα, τα βάσανα της Ελλάδας, η ιστορία της γλώσσας της, τα ευρύτερα θέματα της εσωτερικής - και όχι μόνον- μετανάστευσης, του ρατσισμού, της υπαρξιακής μοναξιάς».
Ώρα προβολής 19.30
19:30 ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ Ή ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΟΥ (CROWS OR THE GRAVE DIGGER'S COMPLAINT) Κωμωδία Έγχρωμη Διάρκεια: 76'
Παραγωγή: Ελληνική Σκηνοθεσία: Τάκης Σπετσιώτης
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Μωρόγιαννης, Ματίνα Μοσχοβή, Γιώργος Χαραλαμπίδης, Γιώργος Κέντρος, Ελένη Ξενοπούλου
Σύρος. Τέλη του περασμένου αιώνα. Ενας ψαράς, παρασυρόμενος απ' τις υποσχέσεις κάποιου πολιτικάντη της εποχής, πουλάει ότι έχει και δεν έχει, αγοράζει μετοχές και μεταναστεύει στην Αθήνα, μαζί με τη γυναίκα του και τα επτά παιδιά τους, κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή. Οταν θα χάσει όλα του τα χρήματα σε κάποιο «κραχ» και, πεινασμένος και άνεργος, θα ζητήσει τη συμπαράσταση του βουλευτή του, θα διοριστει νεκροθάφτης στο κοιμητήριο της γειτονιάς του... Ταινία βασισμένη στο διήγημα «Το Παράπονο του Νεκροθάπτου» του Εμμανουήλ Ροϊδη.
~http://www.clickatlife.gr/cinema/movie/4450/ta-korakia-i-to...krothaftoy
Συνεχίζουμε τις προβολές της Τετάρτης με ένα αφιέρωμα στους Έλληνες σκηνοθέτες της διασποράς. Θα δείξουμε ταινίες, του Κώστα Γαβρά, του Ηλία Καζάν, του Τζον Κασαβέτη, του Νίκου Παπατάκη και του Ροβήρου Μανθούλη.
Αρχίζουμε με μια ταινία του Κώστα Γαβρά, που δένει με το προηγούμενο αφιέρωμά μας στην μεταναστευτική κρίση.
Ώρα έναρξης προβολής 19:30
19:30 ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ (Eden à l’Ouest) Κοινωνική 2009 | Έγχρ. | Διάρκεια: 111'
Ελληνο-γαλλική ταινία του Κώστα Γαβρά, με τους Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Τζούλιαν Κέλερ, Ερίκ Καραβακά.
Το πλοίο που μεταφέρει τον Ηλία και πολλούς άλλους λαθρομετανάστες πέφτει σε μπλόκο του λιμενικού, εκείνος όμως καταφέρνει να βγει στην ακτή και καταφεύγει σε ένα πολυτελές παραθεριστικό συγκρότημα, από το οποίο προσπαθεί να «δραπετεύσει» προς το Παρίσι.
Η πρώτη ελληνική ταινία του Κώστα Γαβρά ρίχνει μια απρόσμενα κωμική και κοινωνικά διεισδυτική ματιά στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αποφεύγοντας όλα τα κλισέ του μετανάστη-τραγικού ήρωα. Σκηνοθετική ελαφρότητα, ονειρική ατμόσφαιρα, χιούμορ και ρεαλισμός από ένα δημιουργό που ζει τη δεύτερη κινηματογραφική του νιότη. ~http://www.athinorama.gr/tv/movie.aspx?id=1008814&d=2016-1-31
Στα πλαίσια του αφιερώματός μας στους Έλληνες σκηνοθέτες της διασποράς, αυτή την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016 θα προβάλλουμε την πρώτη ταινία του ελληνικής καταγωγής Αμερικανού σκηνοθέτη Τζον Κασσαβέτη, Σκιές.
Ώρα έναρξης προβολής 19:30
19:30 ΣΚΙΕΣ 1959 (SHADOWS) Ασπρόμαυρη | Διάρκεια 79 λεπτά
Αμερικανική ταινία του John Cassavetes, με τους Ben Carruthers, Lelia Goldoni, Hugh Hurd, Anthony Ray
Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Cassavetes. Μια ταινία στον ρυθμό της τζαζ που διερευνά τις δια-φυλετικές φιλίες και σχέσεις στη δεκαετία του 50 στην Νέα Υόρκη.
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη:
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών, ο ελληνικής καταγωγής Τζων Κασσαβέτης γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, το 1929. Παντρεμένος με τη ηθοποιό Gena Rowlands, απέκτησαν τρια παιδιά. Ο γιος του Nick είναι σκηνοθέτης. Σπούδασε υποκριτική στην Αμερικάνικη Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός στο θέατρο το 1950 και την επόμενη χρονιά στον κινηματογράφο. Στο πλατύ κοινό έγινε δημοφιλής ερμηνεύοντας το ντετέκτιβ Τζόε Στάκατο σε τηλεοπτική σειρά. Προτιμούσε πάντα να χρηματοδοτεί ο ίδιος τις ταινίες του, παρά να εμπιστευτεί το τελικό μοντάζ σε άλλο παραγωγό. «Οταν κάνεις σινεμά», έλεγε, «δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτα και κανέναν». Ο Τζων Κασσαβέτης ήταν ένας ανεξάρτητος δημιουργός, εκτός των κυκλωμάτων του Χόλιγουντ, που αναδείχτηκε σε σημαντική μορφή του αμερικανικού πρωτοποριακού κινηματογράφου και υπήρξε εμψυχωτής του αισθητικού κινήματος που έγινε γνωστό ως «Σχολή της Νέας Υόρκης». Θα τον χαρακτηρίζαμε το Νέο Κύμα για την Αμερική, συγκρίνοντάς τον με τους συναδέλφους της Γαλλίας -πειραματισμός, χαμηλός προϋπολογισμός. Να προσθέσουμε, ότι στην αισθητική της κάμερας ο Κασσαβέτης μας έφερε τη λήψη με τη μηχανή στο χέρι. Πολύ μακρά πλάνα, υποκειμενικά, με την κάμερα ανά χείρας. Η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε είναι η "Σκιές", μια ταινία που ξεκίνησε εντελώς απροσδόκητα: Ενώ βρισκόταν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή για την προώθηση της ταινίας του Μάρτιν Ριττ Edge of the City στην οποία έπαιζε, ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος θα μπορούσε να σκηνοθετήσει πολύ καλύτερα και προκάλεσε τους ακροατές να του στείλουν ο καθένας ένα ή δύο δολάρια ώστε να χρηματοδοτήσουν το σχέδιο του: να φτιάξει μια ταινία για τον άνθρωπο. Η έκπληξη του ήταν τεράστια, όταν οι ακροατές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του και μέσα σε λίγες μέρες συγκεντρώθηκε το ποσό των 2.000 δολαρίων. Χωρίς καμιά εμπειρία, βρέθηκε πίσω από την κάμερα (16mm), για να γυρίσει μια ταινία με ερασιτέχνες ηθοποιούς και τεχνικούς. Η ταινία ολοκληρώθηκε μετά από τρία χρόνια, αλλά δεν μπορούσε να βρει διανομέα στην Αμερική. Η ταινία βραβεύτηκε από τους κριτικούς στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 1960. Έτσι, μια Βρετανική εταιρία διανομής ανέλαβε την προβολή της ταινίας στην Αμερική. ~http://www.klg.gr/Cassavetes.htm
Το καλλιτεχνικό σκηνοθετικό του στυλ φημίζεται για τον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάστηκε και για την ικανότητά του να αφηγείται ρεαλιστικές ιστορίες. Ο κινηματογράφος του Κασσαβέτη απασχόλησε μια σειρά ηθοποιών με τους οποίος διατηρούσε φιλικές σχέσεις για πολλά χρόνια όπως οι: Σέιμουρ Κασέλ, Μπεν Γκάζαρα και Πίτερ Φολκ, καθώς και συγγενικά του πρόσωπα όπως η σύζυγός του Τζίνα Ρόουλαντς (πρωταγωνίστρια των περισσότερών του ταινιών) με τη βοήθεια των οποίων περιέγραψε τις δυσκολίες στη ζωή των μεγαλουπόλεων και διηγήθηκε τις δυσκολίες στη ζωή των ζευγαριών. Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του σκηνοθέτη ήταν η ταινία Σκιές (Shadows, 1959). Πέρα από τις ανεξάρτητες παραγωγές ο Κασσαβέτης πρωταγωνίστησε σε μια σειρά αξιομνημόνευτων χολιγουντιανών παραγωγών όπως την ταινία του Μάρτιν Ριτ Έσπασα τα Δεσμά μου (Edge of the City, 1957), το πολεμικό δράμα του Ρόμπερτ Όλντριτς Και οι 12 Ήταν Καθάρματα (The Dirty Dozen, 1967) και το θρίλερ του Ρόμαν Πολάνσκι Το Μωρό της Ρόζμαρι (Rosemary's Baby, 1968). Από τις ταινίες εκείνες αποκόμισε τα χρήματα για να κάνει την παραγωγή των δικών του ταινιών. Ο σκηνοθέτης ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζίνα Ρόουλαντς με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Απεβίωσε το 1989 λόγω επιπλοκών κίρρωσης ήπατος. ~https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%...E%B7%CF%82
Συνεχίζοντας για Τρίτη εβδομάδα το αφιέρωμά μας στους Έλληνες σκηνοθέτης της Διασποράς αυτή την Τετάρτη θα προβάλουμε την ταινία «Αμέρικα Αμέρικα» του ελληνικής καταγωγής Elia Kazan.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Λόγω του μεγάλου μήκους της ταινίας η προβολή θα αρχίσει στις 19.00 ακριβώς!
19:00 Αμέρικα, Αμέρικα (1963) | America, America Διάρκεια 168 λεπτά, ασπρόμ.
Σκηνοθεσία: Elia Kazan
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Παίζουν: Στάθης Γιαλλέλης, Frank Wolff, Harry Davis, Elena Karam, Γρηγόρης Ροζάκης
Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του σκηνοθέτη με τίτλο Το Χαμόγελο της Ανατολής. Η ταινία που αφηγείται την ιστορία ενός Ελληνόπουλου του Σταύρου Τοπουζόγλου, το οποίο στα τέλη του 19ου αιώνα περιπλανήθηκε από τα βάθη της Μικράς Ασίας μέχρι και την Κωνσταντινούπολη προκειμένου να πάρει το πλοίο που θα τον οδηγούσε στην Αμερική. Η ταινία προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και κέρδισε εκείνο της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης. Το 2001 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Ο Ηλίας Καζάν, Έλληνας στο αίμα, γεννημένος στην Τουρκία και Αμερικανός επειδή ο θείος του ταξίδεψε στις Η.Π.Α. δίνοντας το έναυσμα για την υπόλοιπη οικογένεια να ακολουθήσει, έγραψε την ιστορία του ταξιδιού του θείου του. Το 1890, ο νεαρός και ευγενικός, αλλά αφελής, Σταύρος Τοπουζόγλου (Στάθης Γιαλέλης) έμενε στη Μικρά Ασία, όπου Έλληνες κι Αρμένιοι δεινοπαθούσαν από τους Τούρκους που είχαν την πλειοψηφία. Ο Σταύρος ονειρευόταν μια καλύτερη ζωή, κάτι που θα του εξασφάλιζε ένα ταξίδι στην Αμερική, χώρα που για τους ανθρώπους του τότε φάνταζε ως Η Γη της Επαγγελίας. Εκεί ίσως να κατάφερνε να κάνει πράγματα που θα γέμιζαν τους δικούς του με υπερηφάνεια. Οι γονείς του όμως διέθεσαν τα χρήματά τους για να τον στείλουν στην Κωνσταντινούπολη, όπου επρόκειτο να εργαστεί στο μαγαζί με τα χαλιά που είχε ο θείος του. Ο Σταύρος ξεκίνησε λοιπόν το ταξίδι του για την Κωνσταντινούπολη με τα πόδια και τη συντροφιά ενός γαϊδάρου. Η περιπλάνησή του στα βάθη της Μικράς Ασίας κι όσα είδε τον έκαναν να αναλογιστεί την κατάσταση των Ελλήνων στην ταραχώδη αυτή ζώνη. Φτάνοντας μετά από κόπο στην Κωνσταντινούπολη, η επιθυμία του να βγάλει τα απαραίτητα χρήματα ώστε να αγοράσει εισιτήριο τρίτης θέσης για το πλοίο που πήγαινε στις Η.Π.Α. έγινε δυνατότερη από ποτέ.
Η ταινία ήταν η αγαπημένη του Καζάν, από όλες όσες σκηνοθέτησε, καθώς την θεωρούσε την πιο προσωπική.
Ο Καζάν αναλαμβάνει το ρόλο του αφηγητή στην αρχή και στο τέλος της ταινίας.
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ο σκηνοθέτης φοβόταν ότι οι Τούρκοι αξιωματούχοι θα έφερναν αντιρρήσεις σε κάποια από τα περιστατικά που περιέγραφε η ταινία και γι' αυτό μετατόπισε την παραγωγή της ταινίας στην Ελλάδα.
Η μουσική επένδυση της ταινίας έγινε από το Μάνο Χατζιδάκι και κυκλοφόρησε στον ομώνυμο δίσκο του 1963.
Η ταινία έλαβε συνολικά 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το οποίο έχασε από την ταινία Τομ Τζόουνς (Tom Jones, 1963)[1]. Ο Ηλίας Καζάν έχασε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας από τον Τόνι Ρίτσαρντσον που κρίθηκε νικητής για την ταινία Τομ Τζόουνς. Το μοναδικό Όσκαρ που κέρδισε η ταινία ήταν εκείνο της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης. Ο Καζάν βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ ο Στάθης Γιαλελής βραβεύτηκε με αυτή του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού (Golden Globe Award for New Star of the Year), όντας επίσης υποψήφιος και για τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού, την οποία τελικώς κατέκτησε ο Σίντνεϊ Πουατιέ.
~ https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B...E%BA%CE%B1
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη:
Γέννηση 7 Σεπτεμβρίου 1909, Κωνσταντινούπολη
Θάνατος 28 Σεπτεμβρίου 2003 Νέα Υόρκη
Το κανονικό του όνομα ήταν Ηλίας Καζαντζόγλου. Ήταν ο σκηνοθέτης που ανέδειξε τον Μάρλον Μπράντο και τον Γουόρεν Μπίτι. Συνέβαλε στην καθιέρωση της προσέγγισης του ηθοποιού με βάση τη μέθοδο, που είχε αναπτύξει ο Κωνσταντίν Στανισλάβσκι. Οδήγησε 21 ηθοποιούς στις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός στο θέατρο Group Theatre όπου παρέμεινε στη περίοδο 1932-1939. Το 1934 εγγράφεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής, στο οποίο παραμένει για περίπου 1,5 χρόνο. [1] Το 1942 μεταπήδησε στη σκηνοθεσία παρουσιάζοντας τη πρώτη του παράσταση "Με τα δόντια" του Θόρντον Γουάιλντερ. Έκτοτε άρχισε ν΄ ανεβάζει με αυξανόμενη επιτυχία έργα διάσημων αμερικανών συγγραφέων. Εν τω μεταξύ το 1945 άρχισε να «γυρίζει» κινηματογραφικές ταινίες όπου και έγινε διάσημος στο Broadway, σκηνοθετώντας, ανάμεσα σε άλλα, τα έργα «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» (1945), «Το μεγάλο κατηγορώ» (1946), «Συμφωνία Κυρίων» (1947), «Λεωφορείον ο πόθος» (1951), «Βίβα Ζαπάτα» (1952), «Το λιμάνι της αγωνίας» (1954), «Ένα πρόσωπο στο πλήθος» (1957), «Λάσπη στ' αστέρια» (1960), «ο Θάνατος του Εμποράκου», «Ανατολικά της Εδέμ»,το «Αμέρικα, Αμέρικα» και «Λυσσασμένη Γάτα». Τιμήθηκε με δύο βραβεία Όσκαρ σκηνοθεσίας για τα έργα Συμφωνία Κυρίων και Το Λιμάνι της Αγωνίας, ενώ ήταν τρεις φορές υποψήφιος για τα έργα Λεωφορείο ο πόθος, Ανατολικά της Εδέμ και Αμέρικα, Αμέρικα, αντίστοιχα. Το 1999 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.
Ο Ηλίας Καζάν μαζί με τον Ρόμπερτ Λιούις και την Τσέριλ Κρόφορντ ίδρυσαν το περίφημο Actors studio,μια λέσχη επαγγελματιών ηθοποιών στην οποία καλλιτεχνικός διευθυντής και δάσκαλος υπήρξε ο Λι Στράζμπεργκ.
Ο Καζάν κατακρίθηκε για τη συνεργασία του το 1952 με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, μέσω της οποίας κατέδωσε στις αρχές συναδέλφους του ως κομμουνιστές (βλ. Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν είχε καταδώσει τον Αριστερό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν ως Κομμουνιστή, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να καταφύγει τελικά στην Ευρώπη.
~ https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%...E%AC%CE%BD
