Παράθεση:Την ένταξη του Ρεμπέτικου στον κατάλογο ¶υλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας αποφάσισε η UNESCO, κατόπιν εξέτασης του σχετικού φακέλου υποψηφιότητας.
Ρεμπέτες στον Πειραιά (1933). Ανάμεσά τους ο Βαμβακάρης με μπουζούκι (αριστερά) και ο Μπάτης με κιθάρα (κέντρο). [πηγή]
Η υποψηφιότητά του ρεμπέτικου αξιολογήθηκε από τις αρμόδιες επιτροπές και έγινε εγγραφή του στα νέα στοιχεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο κατάλογος περιλαμβάνει μορφές έκφρασης που μαρτυρούν την ποικιλομορφία της άυλης κληρονομιάς και τη σημασία της.
Στην σύντομη περιγραφή του Ρεμπέτικου, η UNESCO αναφέρει πως αποτελεί αστικό λαϊκό μουσικό είδος που άκμασε το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Με επιρροές από το δημοτικό και το μικρασιάτικο τραγούδι, αντικατοπτρίζει το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής όπου αναπτύχθηκε και ιδιαιτέρως τη ζωή του περιθωρίου. Στην πορεία η κοινωνική του βάση επεκτάθηκε στους πρόσφυγες, στην εργατική και τη μεσοαστική τάξη, ενώ στις μέρες μας αναγνωρίζεται ως δημοφιλής πολιτιστική κληρονομιά, που ανήκει σε όλους τους Έλληνες.
Πρόκειται για μουσική-πολιτισμική έκφραση, άμεσα συνδεδεμένη με τον λόγο και τον χορό, που διαδόθηκε σταδιακά στα αστικά λαϊκά στρώματα τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. Εξελίχθηκε μεταπολεμικά σε μουσικό είδος ευρείας απήχησης, λειτουργώντας ως ισχυρό σύμβολο ταυτότητας και ιδεολογίας για την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση.
Rebetiko is a musical and cultural expression directly linked to song and dance that initially spread among urban working-class populations. Rebetiko songs are now a standardized repertoire in social occasions, containing invaluable references to the customs and traditions of a particular way of life. Rebetiko is transmitted orally, as well as by the media and in music schools, conservatories and universities, and musicians and enthusiasts continue to play a key role in keeping the practice alive.
Description: Rebetiko is a musical and cultural expression directly linked to song and dance that initially spread among urban working-class populations. Rebetiko songs are now a standardized repertoire in social occasions, containing invaluable references to the customs and traditions of a particular way of life. Rebetiko is transmitted orally, as well as by the media and in music schools, conservatories and universities, and musicians and enthusiasts continue to play a key role in keeping the practice alive.
