Περιμένοντας να έρθει η σειρά μου για να κουρευτώ, πέρασαν από τα μάτια μου τα όνειρα και οι προσδοκίες για το αύριο, που είχα από μικρή, έφτασα στο σήμερα και αυτό που βρήκα ήταν η ελπίδα να σταθεί ο κόσμος στα πόδια του.
Πόση ειρωνεία, παλιά ονειρευόμουν να γίνω σαν τους γονείς μου, να φτιάξω μια οικογένεια σαν την δική τους και να παρέχω στα παιδιά μου περισσότερη εκπαίδευση από όση είχα εγώ. Βλέπετε οι γονείς μου, απλοί και εργατικοί και οικογενειάρχες άνθρωποι, προσπάθησαν να μας τα παρέχουν όλα, μόνο που δεν είχαν πολλές γνώσεις να μας μεταλαμπαδεύσουν. Αυτές λοιπόν ήθελα να μπορέσω να μεταλαμπαδεύσω εγώ στα παιδιά μου αύριο για να γίνουν άξιοι πολίτες και αυτάρκης του εαυτού τους. Σήμερα λοιπόν, δεν πιστεύω πως θα μπορέσω να γίνω σαν τους γονείς μου ή να κάνω μια οικογένεια όπως αυτοί, σήμερα το όνειρό μου συνοδεύεται από την ελπίδα του να υπάρχουν λιγότεροι ταπεινωμένοι, αδικημένοι και κυρίως πεινασμένοι άνθρωποι.
Ο κύριος...
Μια από τις κομμώτριες του καταστήματος, έφτιαχνε τα μαλλιά της, έκανε πολύ όμορφα μαλλιά. Την παρατηρούσα τουλάχιστον για 10 λεπτά, έφτιαχνε την κάθε τρίχα της και κοιταζόταν συνεχώς στον καθρέφτη, ήθελε να φαίνεται τέλεια. Φαινόταν να μην την ένοιαζε ποιος την κοιτούσε, απλώς πόζαρε και περιποιούνταν τον εαυτό της στον καθρέφτη, μέχρι που ξαφνικά έκανε γρήγορες κινήσεις φτιάχνοντας τις τελευταίες για εκείνη ατέλειες και έβαλε το ποιο ωραίο της χαμόγελο. Παρατηρώντας τον αύλειο χώρο του καταστήματος, πάρκαρε ένα αρκετά καλό και μεγάλο τζιπ. Από το εσωτερικό του ξεπρόβαλε ένα κύριος, είχε ένα επίσημο ντύσιμο, φορούσε κουστούμι, πουκάμισο, γραβάτα, ένα καλό παντελόνι και γυαλιστερά παπούτσια. Όταν μπήκε στο μαγαζί φάνηκε πως ήθελε να τραβήξει το ενδιαφέρον και την προσοχή όλων των υπαλλήλων του καταστήματος. Ήθελε την γνώμη τους για το πώς να φτιάξει το μαλλί του και το μούσι του για την απογευματινή φωτογράφιση του. Αρχικά φαντάστηκα πως ίσως είναι μοντέλο, αλλά το παρουσιαστικό του δεν ήταν και τόσο ιδιαίτερο.
Μετά από ένα «μίτινγκ» με τις υπαλλήλους του καταστήματος, αποφάσισε να κόψει ελάχιστες τρίχες. Τον ανέλαβε η κοπέλα που φτιασιδωνόταν ώρες μπροστά από τον καθρέφτη, ήταν χαμογελαστή και πολύ ευδιάθετη απέναντί του, ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος της περιποίησής της. Συνεχώς την ρωτούσε αν χρειαζόταν να κόψει το μούσι του, ενώ αυτή τον ενθάρρυνε λέγοντας του πως πρέπει να φαίνεται φυσικός και τότε αυτός απάντησε «Τι να κάνω έτσι είμαι». Όταν η κοπέλα του περιποιήθηκε την κόμμωση της κεφαλής του καθώς και των φρυδιών του αυτός ξάφνου σηκώθηκε και σήκωσε ψηλά τα χέρια του και είπε «Λαέ μου...» και μετά χασκογελούσε με την κοπέλα. Τότε κατάλαβα πως είναι υποψήφιος στις εκλογές και η φωτογράφιση του γινόταν για την προεκλογική του περίοδο.
Η κυρία...
Μετά εισήλθε στο κατάστημα μία κυρία η οποία γελούσε τόσο έντονα που γινόταν ενοχλητική. Συνομιλούσε με αυτόν τον κύριο που κατέβαινε στις εκλογές και δεν πέρασε αρκετός χρόνος για να καταλάβω πως ήταν και αυτή υποψήφια, αφού είπε «Έχω και εγώ την φωτογράφισή μου σήμερα!». Αυτό που με άφησε αποσβολωμένη ήταν όταν είπε: «Καλά, άκουσες τον λόγο του βλάχου, που ούτε καν το "Λ" δεν μπορούσε να προφέρει; Αυτόν τον δρόμο που οδηγεί στο χωριό που λέγαμε ακόμα δεν τον έφτιαξε ο άχρηστος». Γιατί γελούσε έτσι; Επειδή αυτός δεν έφτιαξε το δρόμο και επειδή η αφορμή του δρόμου θα ήταν η αφορμή να πέσει θέση αυτός και να αναδεχτεί αυτή;
Εμείς;
Πόσο τρελό όλο αυτό; Να χαίρεται που δεν υλοποίησε ο πολιτικός αντίπαλος το έργο που έπρεπε για να του πάρει την θέση. Νομίζω όμως πως πλέον, η «μόδα» του «νέου δρόμου» (ως επιχειρήματα για προεκλογικά ντιμπέιτς) έπαψε να είναι τόσο σημαντική ανάγκη. Τώρα έχουμε ανάγκη για να βιοποριστούμε, για να σταθούμε σε ισχυρά θεμέλια, για να προσφέρουμε εκπαίδευση για να κάνουμε την ζωή μας ποιο βιώσιμη. Θέλετε δρόμους ή δασκάλους για τα παιδιά σας; Θέλετε πλατείες ή δουλειά για τον/την σύζυγό σας; Θέλετε εκδηλώσεις και θεάματα κενά από ουσία ή να γίνουν πιο αξιοπρεπείς οι συνθήκες διαβίωσής σας;
Λυπάμαι, λυπάμαι που βλέπω κόσμο να διεκδικεί μια θέση στην πολιτική καρέκλα και δεν κοιτάει να διεκδικήσει μια θέση στην καρδιά των ανθρώπων. Δηλαδή το μέλλον μου διακυβεύεται από αυτούς τους εν λόγω κυρίους; Που δε χρειάστηκε παρά μόνο να τους δω σε μία προσωπική τους στιγμή για να καταλάβω το ποιόν τους;
Πολλοί με ρωτάνε τι θα ψηφίσω, είναι η κλασική ερώτηση των τελευταίων ημερών και η απάντηση μου είναι:
«Δηλαδή, το να δίνουμε μια ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, αυτό πρεσβεύει τη Δημοκρατία; Λυπάμαι, μα χρειάζεται και κάτι παραπάνω πέραν ενός απλού σταυρού για να ξεπλυθεί αυτή η μάστιγα της πολιτικής που έχει μολύνει την καθημερινότητά μας.»
Τότε όλοι οι δήθεν μορφωμένοι και διανοούμενοι μου τονίζουν πως θα έπρεπε να είχα πολιτική γνώμη και να διάβαζα ιστορία και την πολιτική εξέλιξη της χώρας μου. Η δική μου απάντηση σήμερα είναι:
«Εσείς θα έπρεπε απλά να καθόσασταν στο κάθισμα δίπλα μου σήμερα το πρωί, για να δείτε τι ιστορία θα γράψουν αυτοί οι άνθρωποι που διεκδικούν τις πολιτικές θέσεις».
— Φ.Π.
_____
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (ClementineGallot), (Africaspotter)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
