Φαντάζομαι πως, όταν τον 18ο αιώνα ο Voltaire και ο Jean-Jacques Rousseau διακύρητταν τις αρχές της δημοκρατίας στη σύγχρονή της μορφή, δεν εννοούσαν αυτό που εμείς εφαρμόζουμε σήμερα.
Είμαστε φοιτητές, εργαζόμαστε και λειτουργούμε υπό τη σκέπη του πανεπιστημίου, του ναού της γνώσης και της ελεύθερης σκέψης, "τέκνου" της δημοκρατίας. Σίγουρα αυτό δεν μας προσάπτει κανέναν τίτλο απόλυτης εξουσιαστικής ελευθερίας, κάθε άλλο, μας καθιστά συνεχιστές και εξελικτές αυτού του έργου.
Εκφράζει λοιπον την επιθυμία ο εκάστοτε φοιτητικός σύλλογος να διεξάγει ψηφοφορία για την διενέργειά ή μη κατάληψης και με "απόλυτα" δημοκρατικές διαδικασίες, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, αποφασίζει τελικά να εφαρμόσει την επιθυμία της φοιτητικής κοινότητας.
Με ποιο δικαίωμα τολμά ο κάθε ένας σύλλογος από τους 242 τουλάχιστον πανελλαδικά (δεδομένα που ίσχυαν έως τις 04/06/2006) να προτείνει τη διενέργεια ή μη κατάληψης του χώρου του πανεπιστημίου, χώρο τον οποίο η πολιτεία παραχώρησε στον κάθε έναν από εμάς, χώρο τον οποίο εμείς οι ίδιοι μέσω της φορολογίας συντηρούμε, χώρο τον οποίο χαρακτηρίζει η λέξη ελευθερία?? Με ποιο δικαίωμα τολμά ο κάθε ένας φοιτητικός σύλλογος να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να εισέλθω ελεύθερα στον χώρο αυτό προκειμένου να παρακολουθήσω το μάθημα, να επισκεφθώ τη βιβλιοθήκη και να μελετήσω?! Με ποιο δικαίωμα με εμποδίζει ο κάθε φοιτητικός σύλλογος να διενεργήσω την έρευνα για τη διπλωματική μου ή με ποιο δικαίωμα με εμποδίζει να τακτοποιήσω τα χαρτιά για να πάρω το πτυχίο μου?! Με ποιο δικαίωμα κωλύει τις ελευθερίες που ορίζει το Σύνταγμα?
Το ίδιο το Σύνταγμα της ελληνικής Δημοκρατίας υποχρεώνει τον Έλληνα πολίτη να χρησιμοποιήσει οποιδήποτε μέσο για να το προστατέψει, όταν φυσικά αυτός διαγνώσει πως κάποιος νόμος ή το ίδιο το Σύνταγμα απειλείται. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, με απόλυτα νόμιμες διαδικασίες η Βουλή που έχει οριστεί είναι σε θέση να τροποποιήσει όρους του Συντάγματος (βλ. περίπτωση ¶ρθρου 16).
Επομένως, ο κάθε φοιτητικός σύλλογος έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, να απέχει από τα μάθηματα, να κάνει πορείες και να επιδιώκει διάλογο, δεν μπορεί όμως να επικαλείται μία αρχή της δημοκρατίας (βλ. Αρχή της πλειοψηφίας) για να προβεί σε κατάληψη, μία άκρως αντιδημοκρατική ενέργεια!
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
από ForzaInter στις Πέμπτη, 8 Ιουνίου 2006 (14:06:23)
Και πώς εκλέγονται άραγε οι φοιτητικοί σύλλογοι? Με τη δημοκρατική διαδικασία της ψήφου...Σίγουρα, αλλά ποιόν να ψηφίσεις, όταν ανάμεσα στους υποψήφιους(μιλάω για τη Σύρο) ελάχιστοι είναι οι ικανοί(μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού και ακόμα λιγότεροι...έως κανένας!) και αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τη φοιτητική κοινότητα, και όχι για να αναδειχθούν/επιδειχθούν?
Και τελικά οι περισσότεροι, απηυδησμένοι, απέχουν από τις εκλογές, και βγαίνουν με "απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες" οι πιο "άξιοι"
ΑΞΙΟΙ!...ψευτοεπαναστάτες και τουρίστες...ΑΞΙΟΙ!
από dracon στις Πέμπτη, 8 Ιουνίου 2006 (16:21:47)
http://www.edra.ntua.gr/forum/viewtopic.php?t=1199&postdays=0&postorder=asc&start=0
από mAyrh_gAta-- στις Κυριακή, 11 Ιουνίου 2006 (21:39:08)
(απο http://www.blaumachen.gr )
Η ιδέα της καθημερινής δημοκρατικής συζήτησης για τη συνέχιση της απεργίας με εκείνους που είναι ενάντια στην απεργία είναι παράλογη. Η απεργία δεν ήταν ποτέ δημοκρατική πρακτική, αλλά ένα πολιτικό τετελεσμένο γεγονός, μια άμεση απαλλοτρίωση, μια σχέση δύναμης. Κανείς δεν ψήφισε ποτέ για την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού. […]
Μια παράξενη ιδέα στοιχειώνει αυτό το κίνημα, η ιδέα της κατάληψης των πανεπιστημιακών κτιρίων μόνο κατά τη διάρκεια των ωρών λειτουργίας τους. Αυτή είναι μια κατάληψη που δεν απελευθερώνει το χώρο. Μια κατάληψη στην οποία οι πυροσβέστες, η διοίκηση και το πρόσχημα της νομιμότητας και της ασφάλειας συνεχίζουν να μας κάνουν να φαινόμαστε σαν παιδιά. Μια κατάληψη στην οποία το πανεπιστήμιο παραμένει απλά ένα πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που καταλαμβάνουμε αυτό το χώρο πρέπει να τον αποικίσουμε, να τον αποικίσουμε με πράγματα διαφορετικά από την επιθυμία για επιστροφή στο κανονικό. Πρέπει να δεχτούμε με γαλήνη το γεγονός ότι δε θα υπάρξει επιστροφή στο κανονικό και στη συνέχεια να κατοικήσουμε σΆ αυτή τη μη αναστρεψιμότητα. […]
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας πει ότι αυτό που κάνουμε είναι «παράνομο». Δεν πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας θεατές του αγώνα και ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας με τα μάτια του εχθρού. Η νομιμότητα ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στις πράξεις τους, σε αυτούς που ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Αυτή η έννοια της νομιμότητας σαφώς αντιτίθεται σε εκείνη του Κράτους, της πλειοψηφίας και της αντιπροσώπευσης. Δεν υπακούει στην ίδια λογική, επιβάλλει τη δική της λογική. Αν η πολιτική συνίσταται στην πάλη μεταξύ διαφορετικών νομιμοτήτων, διαφορετικών αντιλήψεων σχετικά με την ευτυχία, το έργο μας από δω και πέρα είναι να παρέχουμε τα μέσα σΆ αυτόν τον αγώνα, χωρίς κανένα άλλο όριο εκτός από αυτό που μας φαίνεται δίκαιο και μας δημιουργεί χαρά.
Από κείμενο που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων του Μάρτη στη Γαλλία
υπογεγραμμένο από την “Εξορισμένη Επιτροπή Κατάληψης της Σορβόννης”.
Ξεκινάμε αυτό το μικρό σημείωμα πιάνοντας το νήμα μιας στιγμής της κοινωνικής έκρηξης στη Γαλλία πριν από μερικούς μήνες. Πράγματι, η Γαλλία αποτελεί σημείο αναφοράς μας. Αλλά κυρίως όχι αυτό που έγινε στη Γαλλία, αλλά αυτό που δεν έγινε, οι ελλείψεις και οι αδυναμίες αυτού του κινήματος, το επαναστατικό περιεχόμενο που δεν υπήρξε και οι πρακτικές που δεν έλαβαν χώρα. Όλα αυτά που οφείλουμε να ξεπεράσουμε καθώς θα κάνουμε αυτή την αγωνιστική παρακαταθήκη κομμάτι της δικής μας μνήμης και του δικού μας αγώνα εδώ. Το κίνημα στη Γαλλία τελείωσε. Αυτό που άφησε δεν είναι μόνο η απόσυρση ενός μέρους του περιβόητου CPE. Είναι η κληρονομιά στα μυαλά των ανθρώπων που ήταν εκεί, στους δρόμους της «πόλης τους φωτός» και της υπόλοιπης Γαλλίας, οι στιγμές ανθρώπινης ποίησης και συλλογικής χαράς.
Ολόκληρο το πανεπιστήμιο της πόλης μας έχει πλέον καταληφθεί και βρίσκεται στα χέρια μας. Κατεβήκαμε στο δρόμο για να γκρεμίσουμε την επίθεση του κεφαλαίου στη ζωή μας που αντιπροσωπεύει ο νέος νόμος-πλαίσιο. Δεν αποδεχόμαστε τη λύση που μας προτείνει το κεφάλαιο. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτό που ήδη υπάρχει μας ικανοποιεί. Με τις καταλήψεις και τον αγώνα μας στήνουμε ένα οδόφραγμα στο χρόνο, το οποίο επιθυμεί να μεταμορφωθεί σε μια ολοκληρωτική επίθεση σΆ αυτό που υπάρχει. Έχουμε βαρεθεί να δουλεύουμε όλο και περισσότερο εντατικά και πάντα άμισθα. Έχουμε κουραστεί από τις φλυαρίες γύρω από τη «φοιτητική ζωή», τη γνώση και τη μόρφωση. Εξοργιζόμαστε από το γεγονός ότι μπαίνουμε σε μια διαδικασία να σκεφτούμε πως θα μπορούσε το κεφάλαιο να διαχειριστεί καλύτερα την εκμετάλλευσή μας. Μας θλίβουν τα πολιτικά παιχνίδια, οι πολιτικές τακτικές και κάθε σκέψη σχετικά με το πολιτικό κόστος. Πολιτικό κόστος μπορεί να έχει μόνο κάποιος που κάνει πολιτική. Η μοναδική πολιτική που επιθυμούμε είναι η κατάργηση της πολιτικής. Ε
Διαβάστε το υπόλοιπο του σχολίου...