Στην αυγή του 21ου αιώνα η Ελλάδα περνάει μία νέα (Παν)εκπαιδευτική κρίση. Η γενιά η απολιτίκ, του κινητού και του Fame Story κατάφερε να δείξει μέσα σε μόλις 6 μήνες περίπου ότι οι νέοι ξέρουν ποιοί είναι και τι ζητάνε.
Είδα ότι σχεδόν κανένας δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό και όσοι ξέρουμε δεν ξέρουμε καλά καλά τα κριτήρια του.
Δημόσια Παιδεία: Παιδεία που προσφέρεται αυστηρά και μόνο από την κεντρική κρατική εξουσία και έχει ως στόχο τη δημόσια διαπεδαγώγηση (δηλαδή όλων).
Δωρεάν Παιδεία: Το κράτος, με διάφορες πολιτικές, παρέχει δωρεάν στα μέλη της 3βάθμιας εκπαίδευσης το δικαίωμα στη γνώση δωρεάν.
Και τα δύο αυτά πάντα σε συνδυασμό και σε προάσπιση από, το νόμο-πλαίσιο 1268/1982 και το άρθρο 16 του Συντάγματος.
Δυστυχώς όμως, η ελληνική πραγματικότητα είναι λίγο πιο σκληρή. φίλοι μου σπουδάζουν σε πρώην ελαιοτριβείο και αυτό το λένε σήμερα πανεπιστημιακό κτίριο (βλ. Παπαρίσβα), Πόσοι από τους φοιτητές μένουν σε εστίες οι οποίες οι περισσότερες είναι πάρα πολύ μακριά, πόσο κάνει το εισιτήριο του πλοίου/αεροπλάνου και λεωφορείου, ποιό είναί το κόστος διαβίωσής μας στα νησιά και πόσοι από εμάς αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε ένα βιβλίο που μας υπέδειξε ένας καθηγητής μας???
Συνάδελφοι οι οποίοι ανήκουν στη γνωστή παράταξη της Διασκέδασης-Αναψυχής-Παιχνίδι ήταν οι μοναδικοί οι οποίοι αρνήθηκαν να αγωνιστούν για ένα ενιαίο φοιτητικό κίνημα.
Κλείνω με μία ερώτηση:
Αλήθεια είμαστε έτοιμοι εμείς οι νέοι, αυτή η νεολαία η οποία έβαλε πλώρη για νέες αναζητήσεις και αγώνες υπερασπίζοντας τα κεκτημένα της, να συνεχίσουμε ώστε να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ εμείς το Πανεπιστήμιο μας???
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
