Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

του Αλέξανδρου Αραπέτσικα

Οι φοιτητικές εκλογές είναι για τις καφετέριες ότι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου για τα ανθοπωλεία.. Βαρέθηκα να βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους των παρατάξεων να πηγαίνουν από καφέ σε καφέ ανά μία ώρα και με διαφορετικά άτομα. Δε μπορεί, κάποιος ξεχασμένος φίλος από τις εγγραφές θα σας πήρε τηλέφωνο αυτές τις μέρες, θα ήθελε να τα πείτε ρε παιδί μου.. Μα πώς χαθήκαμε έτσι!

Δεν έχω νοιώσει πώς είναι να σε παίρνουν τηλέφωνο μια βδομάδα πριν τις εκλογές, ένοιωσα όμως πολύ άσχημα όταν αναγκάστηκα να το κάνω εγώ. Ναι, θυμάμαι μελετούσαμε τους καταλόγους για να δούμε ποιους ξέρουμε και ποιους μπορούμε να γνωρίσουμε την τελευταία στιγμή. Τα «όμορφα» μέλη της παράταξης αναλάμβαναν τους πιο δύσκολους, του αντίθετου φύλλου, αλλά δε με ενδιαφέρει να αναφερθώ στην οργάνωση της προεκλογικής προσέγγισης! Απλά προσπαθώ να καταλάβω, αντιμετωπίζοντας κριτικά την κατάσταση τώρα πια, τον ακριβή λόγο στησίματος όλου αυτού του πανηγυριού. Εντάξει, μας ενδιέφερε η ενασχόληση με τα κοινά, μας ενδιέφερε το καλό του Συλλόγου (δεν είστε υποχρεωμένοι να με πιστέψετε..), θέλαμε να ακουστεί η φωνή των φοιτητών και η δική μας. Καλά μέχρι εδώ, από κει και πέρα γιατί αυτό θα πρέπει να γίνει με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο;

Νομίζω πως την ευθύνη φέρουν εξίσου οι παρατάξεις και όλοι οι υπόλοιποι φοιτητές. Θα μου πείτε τι φταίει ο φοιτητής που τον παίρνει ο κάθε υποψήφιος σωτήρας του τηλέφωνο όποτε τον θυμηθεί ή τον έχει ανάγκη; Φταίνε που πάνε και τους ψηφίζουν. Δεν αναφέρομαι ούτε σε χρώματα ούτε σε κόμματα. Όλους, ανεξαρτήτως απόχρωσης, τους βάζω στο ίδιο καζάνι από τη στιγμή που επιδιώκουν με καφέδες, πάρτυ, ρουσφέτια και ό,τι άλλο, να κερδίσουν την ψήφο των φοιτητών.

Είχα μια κρυφή ελπίδα, νόμιζα πως φέτος, εξ' αιτίας όλων αυτών των αναταραχών στο χώρο της παιδείας, η εκλογική μάχη θα αποκτούσε έναν πιο σοβαρό χαρακτήρα, έστω ένα πιο σοβαροφανές προσωπείο. Είχα την ελπίδα πως η διαμάχη μεταξύ των παρατάξεων θα βασιζόταν σε μία επί της ουσίας αντιπαράθεση, ακόμη και αν αυτή περιοριζόταν στο αν θέλουμε ανοιχτά ή κλειστά πανεπιστήμια. Διαψεύστηκα όμως! Αρχισα να βλέπω τη μία κατάληψη μετά την άλλη να σταματούν. Δεν ήταν μόνο οι φοιτητές που φοβήθηκαν μήπως χάσουν την εξεταστική τους, ήταν και οι ίδιες οι παρατάξεις ή κινήσεις ή συλλογικότητες -μαχητές υπέρ των καταλήψεων- που ξαφνικά είδαν την εκπαιδευτική συγκυρία να «απομακρύνεται» και να αντικαθίσταται από μια νέα συγκυρία, αυτή της εκλογικής αναμέτρησης. Αρχισαν λοιπόν οι παρατάξεις να ζητούν από τους φοιτητές ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΘΕΣΗ, σαν άλλοι Ντέμηδες όταν κινδύνευε η ΑΕΚ να πέσει στη Δ' Εθνική. Ένας φίλος είπε πως αν είμασταν οικονομολόγοι θα χαρακτηρίζαμε τη φετινή προσφυγή στις κάλπες σαν προσπάθεια «ρευστοποίησης» των κινητοποιήσεων. Κι έτσι επιστρέφουμε στον παλιό καλό, ίσως και ανέλπιστα αποτελεσματικό, τρόπο συνδικαλιστικής δράσης. Στους καφέδες!

Είχα μια κρυφή ελπίδα πως φέτος η αναμέτρηση θα γινόταν στα αμφιθέατρα. Τόσα χρόνια δεν μπορούσαμε να φέρουμε τους φοιτητές στις συνελεύσεις, γι' αυτό τα δίναμε όλα ώστε να έρθουν στις εκλογές! Φέτος ήρθαν στις συνελεύσεις, ψήφισαν κι έφυγαν. Το σίγουρο είναι πως δεν έμειναν και το δεδομένο είναι πως κάτι φταίει γι' αυτό. Μεγάλη κουβέντα, «μπορεί να φταίω εγώ που σε έδιωξα, μπορεί να φταις εσύ που δε με πίστεψες, μπορεί να φταίνε κι αυτοί που μας κορόιδεψαν». Πάω για καφέ, όχι, δεν είμαι ξανά υποψήφιος, είναι ένας φίλος μου.

Φοιτητής, πρώην μέλος Πρυτανικού Συμβουλίου