Γράφει ο Αλέξανδρος Γερασίμου
Η εκλογή Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στο 5ο συνέδριο του κόμματος δείχνει ελπιδοφόρα. Σε πρώτη φάση τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς (βάση και των δημοσκοπήσεων που βγάζουν κερδισμένο το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς) είναι ενθουσιώδης, διαφορετική από όλους και από όλα όσον αφορά στις ...συνήθειες του πολιτικού σκηνικού όπως αυτό διαμορφώθηκε από τη μεταπολίτευση και ύστερα.
Ο Συνασπισμός όλα αυτά τα χρόνια κατηγορήθηκε από παντού ως ένα κόμμα χωρίς ταυτότητα, ένα κόμμα που ποτέ δεν είχε αποσαφηνίσει το ιδεολογικό του στίγμα, ως το «μικρό ΠΑ.ΣΟ.Κ» της πολιτικής μας ζωής. Με θέσεις που θεωρητικά έμοιαζαν να είναι κοντά στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, με ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία που δεν έδειχνε ικανή να δείξει τις δικές της ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις μέσα στη βουλή, με προγράμματα που δεν ήταν μαχητικά, ανατρεπτικά, ικανά να πείσουν τους πολίτες που είχαν κουραστεί από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας ότι μπορεί να αποτελέσει μια σοβαρή, ριζικά διαφορετική και αξιόπιστη λύση για σωστή και εποικοδομητική αντιπολίτευση και -γιατί όχι;- και για μια διακυβέρνηση της χώρας που θα την έβγαζε από την κρίση. Αλλά για να φτάσεις στο σημείο να διεκδικείς με όραμα και σύγχρονες πολιτικές θέσεις την ηγεσία της χώρας πρέπει να τραβήξεις πολύ δρόμο...
Αυτό το δρόμο κάποιοι στη Κουμουνδούρου τον τράβηξαν με μπροστάρη τον Αλέκο Αλαβάνο, που ύψωσε από την αρχή τον τόνο και η διάθεσή του είχε (από την αρχή) τα χαρακτηριστικά ενός πολεμιστή που δεν υποχωρεί και δεν συμβιβάζεται. Και αυτή την παρατεταμένη κρίση (που έχει κάνει την εμφάνιση της εδώ και πάρα πολλά χρόνια αλλά εμείς την ανακαλύψαμε ξαφνικά το 2007) την είδε μερικά χρόνια πριν ο Αλέκος Αλαβάνος όταν και διαδέχθηκε στην ηγεσία του ΣΥΝ το Νίκο Κωνσταντόπουλο. Από κόμμα που είχε το ρόλο του αναπληρωματικού και της συμπληρωματικής υποστήριξης για να λειτουργήσει η βουλή, μετέτρεψε τον Συνασπισμό σε καταφύγιο όλων εκείνων που αναζητούσαν την ελπίδα και την μαχητική διάθεση για αλλαγή (με έργα και όχι με λόγια...) του γερασμένου πολιτικού συστήματος. Αγκάλιασε την γενιά των 700 ευρώ, τους μετανάστες, τους ανένταχτους αριστερούς, τους πικραμένους και προδομένους πασόκους, έδωσε νέα πνοή με τα οικολογικά θέματα με τα οποία καταπιάστηκε (και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι τα υπερασπίστηκε ως κατόρθωμα του κόμματός του με ότι και αν συνεπάγεται αυτό - αν και καλό θα ήτανε να φυτεύαμε και κανένα δέντρο αντί απλώς τα αναφέρουμε) και με την -σωστή- επιμονή του στο διαδίκτυο και τους εργατικούς αγώνες (που γίνονται στο δρόμο και όχι στα γραφεία). Με λίγα λόγια, παρέλαβε καμένη γη από τις προηγούμενες ηγεσίες που τροφοδοτούσαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ και πέτυχε το ...ανάποδο: να τροφοδοτεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ο οποίος μάλλον θα συνεχίσει να αυξάνει την δυναμική του μιας και είναι στα μάτια της κοινής γνώμης το κόμμα που μπορεί να ασκήσει σήμερα σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Αλλά όσον αφορά στα ποσοστά, ας περιμένουμε μέχρι τον Ιούνιο.
Οσον αφορά στον σημερινό πρόεδρο του Συνασπισμού μάλλον βιαστήκαμε να τον βγάλουμε… «trendy» και «life style» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Λογικό είναι αφού ό,τι μας πασάρει η τηλεόραση εμείς σπεύδουμε να το υιοθετήσουμε. Αν μας λέγανε επί μια βδομάδα οι δημοσιογράφοι και οι «δημοσιογράφοι» ότι είναι «κουλτουριάρης» και «τα λέει χύμα», πάλι θα τρέχαμε να το πιστέψουμε. Μας ενοχλεί που ένας 33χρονος πρόεδρος έχει δική του μηχανή και πηγαίνει με αυτή στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που ευχαριστιόμαστε με τους πολιτικούς όταν μετακινούνται με τις πολυτελείς λιμουζίνες που τους έχουν παραχωρηθεί με δόξα και τιμή. Μας ενοχλεί που ένας νέος άνθρωπος κατάφερε και απέκτησε μια μηχανή λες και για να είμαστε εμείς ευχαριστημένοι θα έπρεπε να ...πεινάει και να μετακινείται με τα λεωφορεία. Και όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή έγινε πρόεδρος ενός κοινοβουλευτικού κόμματος (που ήταν πάντα στο περιθώριο και ξαφνικά όλοι ασχολήθηκαν με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α) την ίδια στιγμή που τόσοι άλλοι 30αρηδες διαθέτουν μηχανή. Φαντάζεστε μιζέρια, να μην μπορείς να εξασφαλίσεις στον εαυτό σου ένα μέσο μεταφοράς (ένα αμάξι, μηχανάκι, κάτι τέλος πάντων) σε αυτή την ηλικία. Δηλαδή πότε πρέπει να αποκτήσει κάποιος όχημα, στα 60;
Το χειρότερο σε αυτή τη χώρα είναι ότι χειραγωγείται πνευματικά από τα δελτία των Οκτώ (κάθε βράδυ όμως)... για αυτό υπάρχει τέτοιο χάος, ο καθένας μοιάζει να είναι κλεισμένος στον εαυτό του και στα προβλήματα του ανήμπορος να αντιδράσει, ψάχνει συνεχώς τηλεοπτική τροφή, κρέμεται από το παραμικρό σχόλιο για να μπορέσει να ξεχαστεί και να γελάσει λίγο (την ίδια στιγμή που άλλοι γελάνε εις βάρος του κάθε τέσσερα χρόνια) και ασχολείται με τον Τσίπρα σήμερα, με την Καλομοίρα αύριο, με τον Λαζόπουλο μεθαύριο (αν και με αυτόν ασχολούνται σε μόνιμη βάση). Ολα αυτά τα τραγελαφικά είναι απόρροια της ευκολίας και της προσέγγισης με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Ας ελπίσουμε για το καλό αυτού του τόπου ότι και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν θα πέσει σε αυτή την ευκολία και ότι θα διαχειριστεί σωστά σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο (μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες, και από αριστερές λογικές τύπου ...ΠΑ.ΣΟ.Κ) τον ευχάριστο πονοκέφαλο που του προκαλούν τα μεθύσια των δημοσκοπήσεων...
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
