Γράφει ο Σταύρος Συμεωνίδης :
Εδώ και έξι μέρες, δεκάδες χιλιάδες πολίτες δίνουν καθημερινό ραντεβού στην Πλατεία Συντάγματος -που επιτέλους αποκτά ζωή-, συζητούν και συνδιαμορφώνουν ψηφίσματα και, κυρίως, δηλώνουν αποφασισμένοι να μείνουν εκεί για… όσο χρειαστεί. Μαζί με τις συγκεντρώσεις ξεκινά και μια μεγάλη συζήτηση για την αποτελεσματικότητά τους. Ξεκαθαρίζοντας εξαρχής ότι διάκειμαι θετικότατα απέναντι στις ειρηνικές διαμαρτυρίες οποιουδήποτε τύπου –είναι φανερό άλλωστε και από όσα θα διαβάσετε παρακάτω-, θα προσπαθήσω να μεταφέρω και κάποιες παράπλευρες σκέψεις, ως άρτι επαναπατρισθείς πολίτης της πρωτεύουσας αλλά και ως ένας ακόμη… αβέβαιος για το μέλλον του μεταμνημονιακός 25χρονος.
MEDIA (< MEDIUM = ΜΕΣΑΖΩΝ)
Σε οποιουδήποτε τύπου διαμαρτυρία, από την πιο μικρή πορεία ως τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις, καλό είναι να ρίχνουμε και μια ματιά στο πώς την αντιμετωπίζουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, τα media αυτές τις έξι μέρες περιγράφουν τις συγκεντρώσεις ως μία πανευρωπαϊκή εκτονωτική διαδικασία, μια γιορτή που κάποια στιγμή θα τελειώσει.
Κάνοντας χρήση της δοκιμασμένης συνταγής διασποράς αντικρουόμενων πληροφοριών, παρατηρεί κανείς πως στο ίδιο δελτίο ειδήσεων συνυπάρχουν καθημερινά ρεπορτάζ από τους «Αγανακτισμένους του Συντάγματος» και συνεχής, στυγνή προπαγάνδιση των νέων μέτρων ως πανάκειας στην επικείμενη πτώχευση!
Ένα μεταμοντέρνο κράμα καλοστημένων δημοσιογράφων, σχολιαστών, «έγκυρων επιστημόνων» και, φυσικά, επιχειρηματιών μετατρέπει τα σημερινά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων σε αντικείμενο μελέτης για τον επικοινωνιολόγο του παρόντος και για τον ιστορικό του μέλλοντος.
Τα ίδια media όμως προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν χρειάζεται να δίνουμε δεκάρα για τη δολοφονία του 21χρονου από το Μπαγκλαντές, για τις καθημερινές βιαιότατες επιθέσεις εναντίον μεταναστών στα μαγαζιά και στους χώρους συνάντησής τους, για τις δεκάδες πορείες που πραγματοποιήθηκαν στην ίδια πόλη από τον Μάιο του 2010 και μετά, με παρόμοιο αριθμό διαδηλωτών.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
Ο κόσμος λοιπόν δεν βγήκε τώρα ξαφνικά «στο δρόμο». Από το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007 και τον Δεκέμβρη του 2008 -ορόσημα στην κινηματική ιστορία της προηγούμενης δεκαετίας-, οι αντικυβερνητικές και αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις είναι ένας ζωντανός οργανισμός διαμόρφωσης συνείδησης και συνδιαλλαγής της νεολαίας, και όχι μόνο.
Ας μην ξεχνάμε ότι ειδικά τον τελευταίο χρόνο, μετά το Μνημόνιο, ενώ η επίσημη ανεργία βρίσκεται στο 14%, η πραγματική αβεβαιότητα των νέων στην Ελλάδα (και όχι μόνο) κορυφώθηκε περίπου στο 99% - με άμεσα βεβαίως επακόλουθα την απομόνωση, την κατάθλιψη και τη συσσωρευόμενη οργή για τους πάντες και τα πάντα.
Το κλίμα λοιπόν υπάρχει ήδη. Έχει καλλιεργηθεί με το πέρασμα χρόνων λιτότητας, ανεργίας και αβεβαιότητας. Έχει δημιουργηθεί στις ανοιχτές συζητήσεις μέσα στα αμφιθέατρα των σχολών, στους χώρους ελεύθερης έκφρασης και πραγματικής τέχνης. Τώρα πλέον εκφράζεται μαζικά και συλλογικά, με εξωστρέφεια. Κάτι που πρέπει να διατηρηθεί με νύχια και με δόντια.
Τι συμβαίνει όμως όταν είναι όλοι εκεί; Ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο: άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και προελεύσεων συμμετέχουν σε διαδικασίες τις οποίες μέχρι πριν από λίγο καιρό απαξίωναν και θεωρούσαν γραφικές, και όλα αυτά στο κέντρο της Πλατείας Συντάγματος!
ΜΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ;
Την Τετάρτη 25 Μαΐου, πρώτη ημέρα των συγκεντρώσεων, ύστερα από αρκετές ώρες εκτονωτικής διαμαρτυρίας μπροστά στη Βουλή, κατέβηκα τα σκαλιά της πλατείας και βρέθηκα ανάμεσα στα περίπου 500 άτομα που έκαναν την πρώτη συζήτηση σχετικά με την οργάνωση του χώρου και των ομάδων εργασίας. Κρυφή μου σκέψη ήταν πως χρειαζόταν πολύς κόπος και γερά νεύρα, μαζί με πραγματικά αποφασισμένους εθελοντές, για να μετατραπεί η πλατεία σε αυτοδιαχειριζόμενο χώρο συντονισμού των δράσεων και, φυσικά, για να γίνει μια ολοκληρωμένη λαϊκή συνέλευση. Και όμως, πέτυχε!
Δύο ημέρες αργότερα, η παρέα των 500 έγινε συνέλευση των 2.500! Ο κόσμος πηγαίνει και έρχεται, ακούει υπομονετικά τους ομιλητές, χειροκροτεί ή γιουχάρει, συζητά και συνδιαμορφώνει ψηφίσματα. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεσαι κάποια κάμποση ώρα για να πιστέψεις αυτό που συμβαίνει, όταν όμως συνειδητοποιήσεις πού βρίσκεσαι, η αίσθηση είναι απίστευτη. Για πρώτη φορά, όσα συζητούσες επί ώρες στις παρέες σου και στη δουλειά σου τώρα γίνονται κοινό κτήμα, αφού μπορεί να μιλήσει όποιος θέλει, αρκεί να τηρήσει τους κανόνες. Φυσικά η διαδικασία έχει τα μειονεκτήματά της, δε χάνεις όμως τίποτα να ζητήσεις το λόγο ώστε να τα θίξεις.
Εκτός όμως από τη συνέλευση, σε κάθε γωνιά της πλατείας υπάρχει μία απαράμιλλη, διάχυτη ζωντάνια διαφόρων τύπων και αισθητικής. Δυστυχώς, τις τελευταίες μέρες στον χώρο μπροστά από τη Βουλή έχουν βρει καταφύγιο τυπικοί σουβλακομπιρονεοέλληνες, που θεωρούν ότι το «Και α, και ου, και ου, γαμώ το ΔΝΤ» είναι η αποκορύφωση της έκφρασής τους στις 11 το βράδυ. Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν δύο λύσεις: η μία είναι να εκνευριστείς και να φύγεις μουντζώνοντας όσους… μουντζώνουν τη Βουλή, η άλλη είναι απλώς να πας στα σημεία της πλατείας που πραγματικά σε εκφράζουν.
Κυριακή 29 Μαΐου. Τουλάχιστον 100.000 πολίτες κατακλύζουν την πλατεία Συντάγματος για πέμπτη συνεχόμενη ημέρα.
ΕΛΑ ΚΙ ΕΣΥ, ΜΠΟΡΕΙΣ!
Άραγε τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες; Ο παλμός των κινητοποιήσεων θα συνεχίσει να χτυπά -για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά- στην καρδιά της Πλατείας Συντάγματος; Οι καθημερινές πολυπληθείς λαϊκές συνελεύσεις στο κέντρο της πλατείας θα στείλουν τον σπόρο και στις υπόλοιπες πλατείες, στους εργασιακούς χώρους και στις οικογενειακές συνευρέσεις; Πώς θα λειτουργήσει η κρατική καταστολή, που συνήθως ξεκινά από τα media και καταλήγει στα γκλομπ των αστακοντυμένων εκπροσώπων της;
Αυτά απομένει να τα δούμε στην πράξη, χωρίς αδικαιολόγητες φοβίες και, κυρίως, με το να περάσουμε όλοι από την πλατεία και να αφιερώσουμε κάποιες ώρες από την ημέρα μας για να συμμετάσχουμε στη λαϊκή συνέλευση, όση καχυποψία και να μας διακατέχει.
Άλλωστε αυτή η καχυποψία είναι η ίδια με εκείνη που μας κρατά ακόμα καθηλωμένους στους καναπέδες του… υπερχρεωμένου μας σπιτικού.
Καλή αντάμωση στους δρόμους και στις πλατείες.
______
φωτογραφίες μέσω διάδοσης σε κοινωνικά δίκτυα
(και σελίδα "Αγανακτισμενοι Στο Συνταγμα" στο facebook.com)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
