Για τον τρόπο παρουσίασης του επίκαιρου προσφυγικού ζητήματος από τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τους προβαλλόμενους από αυτά ανθρώπους, αλλά και την αντιμετώπιση του θέματος από τους Έλληνες πολίτες στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
«Είμαστε όλοι πρόσφυγες». Σε αυτή τη χρονική περίοδο, λόγω της πρωτοφανούς για τα συνήθη ευρωπαϊκά δεδομένα μεγάλης μετακίνησης πληθυσμών από τις χώρες της Ανατολής και κυρίως της Συρίας, υιοθετήθηκαν και συνεχίζουν να υιοθετούνται μέσω κάποιων μέσων μαζικής ενημέρωσης και διαδικτυακών κοινοτήτων (facebook, twitter και άλλων) τέτοιου τύπου συνθηματικές φράσεις ως ένδειξη συμπαράστασης στην εν λόγω δύσκολη για πολλούς ανθρώπους κατάσταση.
Πριν λίγες ημέρες μάλιστα, είχε ανοίξει μια δημόσια συζήτηση με αφορμή το εξώφυλλο ενός περιοδικού στο οποίο φωτογραφίζονταν κάποιοι δημοφιλείς Έλληνες που κινούνται στον χώρο του θεάματος (δημοσιογραφία, υποκριτική, μουσική) με τίτλο αυτή την φράση. Είμαστε όλοι πρόσφυγες. Αρκετούς μήνες πριν χρησιμοποιήθηκε το ίδιο σύνθημα με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Τότε ήταν «Je Suis Paris» παγκοσμίως, και το «Είμαστε όλοι Γάλλοι» εδώ στην Ελλάδα. Σήμερα λοιπόν είμαστε όλοι πρόσφυγες, χθες ήμασταν όλοι Γάλλοι, αύριο θα βρούμε να είμαστε κάτι άλλο-αναλόγως με την ιδιαίτερη περίσταση και ο κόσμος θα συνεχίζει να προχωράει με φωτιά και με μαχαίρι, όπως έγραψε ο Γκάτσος στον «Κεμάλ».
Δεν είναι όμως έτσι. Δεν θα μπορέσουμε να «γίνουμε» ούτε οι συγγενείς των θυμάτων των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι ή οπουδήποτε αλλού (στον Λίβανο, στην Τουρκία, στις ΗΠΑ, στο Μάλι, στο Ιράκ), ούτε φυσικά πρόσφυγες. Και αν οι τρεις προηγούμενες γενιές από εμάς υπήρξαν πρόσφυγες λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής και όχι μόνο, αυτό μας βοηθάει στο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως πρόκειται για μια κατάσταση άβολη και καθόλου άνετη για αυτούς που επέλεξαν να κάνουν με ρίσκο ένα τόσο μεγάλο αναγκαστικό ταξίδι.
Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να «γίνουμε» πρόσφυγες κάνοντας αποστειρωμένα εξώφυλλα φορώντας ίδια με εκείνους ρούχα και σωσίβια, πουλώντας το προσφυγικό ως πρώτο θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων προβάλλοντας μικρά παιδιά και επενδύοντας τα ρεπορτάζ με «κατάλληλη» μουσική υπόκρουση ευαισθητοποίησης του θεατή ολοκληρώνοντας στο έπακρο την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και μη δείχνοντας ίχνος σεβασμού σε εκείνες τις οικογένειες, ούτε αναρτώντας μοδάτα σλόγκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία ακολουθούνται από κάποιες εκατοντάδες «like» και αναδημοσιεύσεις. Δεν είναι όλα lifestyle, για να αντιμετωπίζονται έτσι. Δεν είναι όλα προϊόντα αύξησης της υστεροφημίας μας. Πόσο μάλλον δε, ένα κλίκ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα κλίκ. Δεν μας καθιστά φιλάνθρωπους ή μη.
Η παιδεία του καθενός είναι το στοιχείο αυτό που θα τον κάνει να αντιληφθεί, να βοηθήσει άν μπορεί, να υπομένει και να μην καταφύγει στην εύκολη λύση των ξενοφοβικών συμπεριφορών. Το να είμαστε φίλοι του «ανθρώπου» δεν είναι, αλλά ίσως θα μπορούσε να ήταν δεδομένο. Δεν χρειάζεται να φοράμε δημόσια το φιλανθρωπικό προσωπείο για να κερδίσουμε κοινωνικά bonus. Αυτό είναι χειρότερο κι απ` το να μην βοηθήσουμε. Κι αν ακόμη η πρόθεση αρκετών ανθρώπων των ΜΜΕ με σκοπό την προτροπή σε βοήθεια για τους πρόσφυγες είναι αγνή, αυτό δεν αναιρεί την ψευδεπίγραφη και πλασματική «ευαισθησία» του συστήματος της τηλεοπτικής ενημέρωσης και του λεγόμενου lifestyle που αντιμετωπίζουν οτιδήποτε γίνεται μακριά απ'' τις κάμερες σαν να μην υπάρχει, και γιγαντώνουν σύμφωνα με τα «νούμερα» ό,τι συμβαίνει μπροστά σε αυτές και όλα αυτά στις πλάτες ανθρώπων που κυριολεκτικά αγωνιούν για την επόμενη μέρα.
Υ.Γ.: Άν σκεπτούμε ως καλοί Έλληνες και όχι ως κωλο-Έλληνες όπως σε αυτούς αναφέρεται το άσμα του Σαββόπουλου, δεν έχουμε ανάγκη από καμία επιτηδευμένη και δακρύβρεχτη τηλεοπτική προτροπή για να καταλάβουμε την ουσία, όσο μπορούμε.
— Mps
______
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (ajel)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
