Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

Γράφει η Μαρία Καραφέρη :

Καλοκαίρι. Στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι από πρωινή βόλτα στην αγορά. Λίγα μέτρα μπροστά μου ένας άντρας περπατά. Και πού είναι το παράξενο; Κάτι στην ένδυση.
Αν και η ένδυση δεν προκαλεί πλέον τόσες αντιδράσεις ή αν προκαλεί αυτές είναι αντιδράσεις λόγω προσβολής της αισθητικής κάποιου, (θα έλεγε κανείς της αντικειμενικής αισθητικής που επέβαλε η κοινωνία δημιουργώντας τη συγκεκριμένη σύμβαση, να αρέσει το κοινά αποδεκτό και να αποστασιοποιείται καθετί διαφορετικό... -όμως ξεφεύγω-) εντούτοις μου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Στην προκειμένη περίπτωση το ενδιαφέρον είχε μια πολιτικό-ιδεολογική χροιά. Μπλουζάκι με το λογότυπο «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» σε μαύρο φόντο. Αν το μαύρο φόντο συμβολίζει το μαύρο της εποχής, ας σκεφτεί καλύτερα κάποιος ότι το «μαύρο δεν εξαφανίζεται με μαύρο» κατά το «η βία δεν αντιμετωπίζεται με βία». Μια τάση των καιρών μας είναι να ενστερνίζεται κανείς ακραίες απόψεις για να ανταπεξέλθει σε ακραίες συμπεριφορές των εκάστοτε κυβερνώντων. Τάση που γαλουχεί συμπεριφορές που με τη σειρά τους οδηγούν σε ολοκληρωτισμούς όπως φασισμός-ναζισμός. Αυτές οι ακραίες απόψεις άλλοτε προκάλεσαν τα μεγαλύτερα δεινά στην ανθρωπότητα και δεν αναφέρομαι αλλού, παρά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όχι, δεν θέλω να αναφερθώ στις κατά καιρούς εχθροπραξίες των σημερινών νεο-ναζί. Θέλω, απλώς, να επισημάνω τις αντιδράσεις που προκαλεί η απόγνωση. Τις απόψεις που δημιουργεί η άγνοια.

Μπλουζάκι με το λογότυπο «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» σε μαύρο φόντο. Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους που έφτασαν στο σημείο να ανήκουν ή να τονώνουν με τη στάση τους αυτές τις ομάδες. Δεν έχω τέτοια πρόθεση. Η άμεση πρόθεσή μου είναι να αναρωτηθεί κανείς το βαθύτερο «γιατί» της υπόθεσης. Ας μη μείνει στην κρίση της οικονομίας. Ας μείνει στην κρίση της ανθρωπιάς. Ας μη μείνει στο εφήμερο «καλό» που του εξασφαλίζει η συμμετοχή σε μια τέτοια ομάδα. Ας μείνει στο αποτέλεσμα που θα έρθει εν καιρώ. Κι αν θέλει να ισχυριστεί κανείς πως οι αγώνες της ανθρωπότητας για ελευθερία βάφτηκαν με αίμα και έτσι έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα, τότε να σκεφτεί καλύτερα αν το αίμα που χύνεται σήμερα, κυριολεκτικά μα και μεταφορικά, φέρνει την ελευθερία ή απλώς μια μεγαλύτερη δουλεία και υποταγή στο ρατσισμό. Βέβαια, εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε να βαφτίζουμε τις πράξεις μας με βαρύγδουπες λέξεις για να δικαιολογηθούμε κι ας ξέρουμε πως είναι πραγματικά ανούσιες και οι πράξεις και οι λέξεις που τις χαρακτηρίζουν.

Μάθαμε να υποτασσόμαστε. Ξέρουμε να εκμηδενίζουμε την ύπαρξή μας και να βολευόμαστε ότι το κάνουμε για να υπερασπιστούμε ιδανικά, όπως για παράδειγμα την πατρίδα μας, το έθνος μας. Ίσως κάποιοι να ισχυριστούν πως ο διάλογος και η ευπρεπής συζήτηση μας έφερε σε αυτό το σημείο της κρίσης, της εξαθλίωσης, της απανθρωπιάς. Σκέφτηκε όμως κανείς ότι μας λείπει η καθαρή, από όλες τις πλευρές, συζήτηση; Σκέφτηκε κανείς πως βολεύει να πιστεύουμε ότι 300 άνθρωποι με γραβάτες μας έφεραν σε αυτή τη θέση, γιατί δεν έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε τη δική μας ευθύνη; Και ποια είναι αυτή; Η αντίδραση στο ψέμα που αντιλαμβανόμαστε. Η αντίδραση και συνάμα απαίτηση για καθαρό διάλογο. Ουτοπικό; Ίσως. Χάνοντας όμως αυτή την ουτοπία ερχόμαστε αντιμέτωποι με πράξεις ανθρώπων που νομίζουν πως πράττουν το σωστό γιατί τίποτε άλλο δεν φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ας θέσει ο κάθε άνθρωπος τα δικά του ερωτήματα. Ας δώσει τις δικές του απαντήσεις, αλλά ας τις δώσει με όλη την ειλικρίνειά του. Πρώτα στον εαυτό του και έπειτα στην κοινωνία.

Έφτασα στο σπίτι...