Δεν ανήκω ίσως στην τόσο νέα γενιά αφού για εμένα τα φοιτητικά τα χρόνια έχουν πλέον τελειώσει, ανήκω όμως στην νέα γενιά με την έννοια των social media (Κοινωνικά Δίκτυα). Ανεξαρτήτου ηλικίας, χάνεται ο κόσμος σήμερα μέσα σε μία πληθώρα κοινωνικών δικτύων που κατακλύζουν το διαδίκτυο και μας αποξενώνουν όλο και περισσότερο από την πραγματική κοινωνία και τις δραστηριότητες της.
«IRL» (In Real Life), «BRB» (Be Right Back), «LoL» (Laughing Out Loud), «AFK» (Away From Keyboard) και άλλα πολλά έχουν αντικαταστήσει την ελληνική μας γλώσσα η οποία παλεύει να μείνει ζωντανή σε ένα σήμερα που το «Like» (Μου αρέσει!) και το «Poke» είναι αρκετά για να πεις αυτό που θες. Λατινικοί χαρακτήρες, ανορθογραφία σε βαθμό που τυφλώνει και σύνταξη ανεκ-δοτική.
Καθώς γράφω αυτό το κείμενο νιώθω μία ατελείωτη μοναξιά. Δεν μπορεί να είναι αυτό το μέλλον των παιδιών μας, των παιδιών μου! Σκέφτομαι στα ελληνικά, γράφω στα ελληνικά, τί το κακό βλέπει κανείς σε αυτό; Η γλώσσα και η πολυπλοκότητα της είναι αυτό που έκανε πάντα τα ελληνικά μυαλά να διαπρέπουν και να ξεχωρίζουν, όσο περισσότερες λέξεις διαχειρίζεσαι τόσο πιο σύνθετα μπορείς να σκεφτείς. Ίσως είμαι υπερβολικός, δεν είμαι εθνικιστής, δεν θέτω το θέμα έχοντας κάποια πολιτική πεποίθηση στο μυαλό, το μόνο που ζητάω είναι επικοινωνία σε άλλο επίπεδο και δεν βλέπω φως στο τούνελ.
Προτείνω λοιπόν να κλείσουμε για λίγο το Facebook, Twitter, reedit και τα συναφή (δεν λέω να κλείσουμε τον υπολογιστή, δεν προσπαθώ να μας γυρίσω 30 χρόνια πίσω) και να προσπαθήσουμε να κοινωνικοποιηθούμε συναναστρεφόμενοι με πραγματικούς ανθρώπους, σε πραγματικές καταστάσεις και μέρη. Σηκώστε το Smartphone και αντί για το Facebook App πάρτε ένα τηλέφωνο κάποιον φίλο ή φίλη, αδερφό ή αδερφή και μιλήστε, επικοινωνήστε, μοιραστείτε τις σκέψεις σας, ακούστε τις δικές τους. Ναι, συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό περισσότερο με διαφήμιση κάποιας εταιρείας κινητής τηλεφωνίας μοιάζει, μα σας διαβεβαιώνω ότι έχω καλό σκοπό!
Κάθομαι και βλέπω από το παράθυρο καθώς γράφω αυτό το κείμενο και αποφασίζω να σηκωθώ και να βγω έξω, να δω τον κόσμο να κινείται, να ψωνίζει, να αγαπάει και να αγαπιέται.Παγκάκι στο κέντρο της πλατείας και ο λαχειοπώλης φωνάζει δυνατά «3 εκ. ευρώ κληρώνει σήμερα, κάποιος πρέπει να τα πάρει, γιατί να μην είσαι εσύ;». Χαμογελάω και η μοναξιά μου σιγά σιγά εξαφανίζεται και γεμίζει η ψυχή μου με μία μοναδική ζεστασιά, μία ζεστασιά που μόνο η αγκαλιά της μάνας μπορεί να συγκριθεί μαζί της.
Μάλλον ήρθε η ώρα να το κλείσω γιατί νιώθω ακοινώνητος με το laptop στα χέρια, τα λέμε εκεί έξω!
______
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (lilivanili), (pinksherbet)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
