Μια βόλτα στην αγορά. Τρέξιµο στους δρόµους για δουλειές. Πρόσωπα που σε περιβάλλουν. Άγχος στη ζωή σου. Μία ταινία στην τηλεόραση. Έρωτας µε την κοπέλα σου. Βραδινή έξοδος για ποτό. Όλες αυτές δεν είναι παρά στιγµές από την καθηµερινότητα της δυτικής κοινωνίας. Μέσα σε αυτή την κοινωνία έχει καλλιεργηθεί και η σηµερινή αντιµετώπιση του γυµνού.
Ένα ερώτηµα που δηµιουργείται έχει να κάνει µε τη θεώρηση του γυµνού. Είναι το γυµνό καθαρά πρόκληση ή έκφραση? Το βλέπουµε στην τέχνη, όπως επίσης στη διαφήµιση. Το βιώνουµε ως εικόνα της καθηµερινότητας που µας περιβάλλει. Το νιώθουµε όταν κάνουµε έρωτα. Αποκαλυπτικό ή όχι, πάντα δηµιουργεί συνειρµούς και σκέψεις. Μάλιστα, η θέα ενός σώµατος που αποσιωπεί τα επίµαχα σηµεία του δε σηµαίνει πως διεγείρει λιγότερο από το απόλυτα απαλλαγµένο ρουχισµού, αντιθέτως! Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις, το θέµα µας είναι το γυµνό.
Η γλυπτική, η φωτογραφία ή η ζωγραφική, όλες τους µορφές της τέχνης, το χρησιµοποιούν για να «µιλήσουν» µέσα από αυτό, να µεταφέρουν αισθήµατα και εικόνες, αυτό είναι έκφραση. Μπορεί όµως να θέλουν να σοκάρουν την κοινή γνώµη, να προκαλέσουν, χωρίς, ωστόσο, να παύει να αποτελεί εκφραστικό τους στοιχείο και σε αυτήν την περίπτωση. Συµβαίνει όµως το εξής: Μία ασπρόµαυρη φωτογραφία που αποτυπώνει ένα γυναικείο σώµα µπορεί να αποτελεί δηµοσίευµα αφιερώµατος σε σοβαρό έντυπο, µπορεί όµως παράλληλα να βρίσκεται στα χέρια ενός έφηβου για να τον εµπνεύσει στον αυνανισµό του. Όποια και αν είναι η πρόθεση του δηµιουργού, ο παρατηρητής θα είναι ο τελικός κριτής.
Στην καθηµερινότητα βοµβαρδιζόµαστε από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών, ανάµεσα σε αυτές και η εικόνα του γυµνού. Απελευθερωµένο εµπορικά περισσότερο από ποτέ, εξακολουθεί να συγκεντρώνει τα βλέµµατα. ∆ιαφηµιστικές αφίσες στο δρόµο, έντυπη ενηµέρωση, ταινίες στην τηλεόραση, κινηµατογράφος, τρόπος ζωής που προβάλλεται από τα µέσα ενηµέρωσης. Το γυµνό φέρνει επιπλέον κέρδος, κάτι που το marketing έχει αντιληφθεί και επιβάλλει πλέον στις µάζες όχι µόνο ως εικόνα, αλλά ως οπτική ταυτότητα, ως σύµβολο.
Η εικόνα αυτή ως σύµβολο τρόπου ζωής έχει µάλιστα µεταθέσει το γυµνό από τον εικονικό κόσµο στην πραγµατικότητα, όπου πλέον το βιώνουµε. Κατά την έξοδό της, µία διακριτικά αποκαλυπτική κοπέλα,
αφήνει µία πτυχή του εσωρούχου της να ξεχωρίζει ή τα στήθη να αναδεικνύονται. Αυτό είτε επιβάλλεται από τη µόδα στον τρόπο ένδυσης είτε αποσκοπεί σε άµεση προσέλκυση ερωτικού συντρόφου. Σηµασία πάντως έχει πως πρόκειται για δύο λεπτοµέρειες που είναι ερεθιστική αφορµή για να φανταστεί κανείς το µυστήριο που καλύπτεται. Πολύ πιο έντονη και αποκαλυπτική µπορεί να είναι πάλι η παρουσία του γυµνού σε χώρους όπως η παραλία, όπου κυριαρχεί στις συνειδήσεις δηµιουργώντας πρότυπα και ιδανικά σηµεία.
Αν κάπου συναντώνται οι απόψεις για το γυµνό, αυτό είναι στην ερωτική πράξη. Η ανθρώπινη σχέση µπορεί να είναι ροµαντική, πρόστυχη ή και πληρωµένη, ωστόσο, η εικόνα του γυµνού παραµένει ειλικρινής και αποστασιοποιείται από το αρχικό ερώτηµα, πρόκληση ή έκφραση. Εποµένως, δεν µπορεί να γίνει σαφής ο παραπάνω διαχωρισµός.
Αυτό όµως που τώρα µας προβληµατίζει είναι αν το γυµνό διατηρεί πάντα τον ερωτισµό του. Στερείται µήπως ερωτισµού ή τρυφερότητας ο λεσβιακός έρωτας? Στις άµεσες ανθρώπινες σχέσεις ο ερωτισµός δεν χάνεται γιατί είναι αυτός που τρέφει την επιθυµία για ζωή. Κάνεις κάτι γιατί το αισθάνεσαι αληθινά, δεν υποκρίνεσαι, νιώθεις το πάθος αλλά υποτάσσεσαι στη συνείδηση. Αποκαλυπτικό ή όχι, χυδαίο ή αγνό, οµοφυλοφιλικό, µαζοχιστικό ή φετιχιστικό, το γυµνό περνά σε ένα ανορθόδοξο πεδίο µάχης, όπου η ηθική συναντά τη φαντασίωση, ποια θα επικρατήσει? Βρίσκεται άραγε κάπου η αλήθεια του ερωτισµού?
Στη διαφήµιση και γενικά στα µέσα ενηµέρωσης το γυµνό αποτελεί ένα εργαλείο. Ο σχεδιαστής δεν χειρίζεται τη συµβολικότητά του όπως ίσως συµβαίνει στην τέχνη, γιατί ενδέχεται να τον παρερµηνεύσει το κοινό της αγοράς. Η ηθική επιβάλλει µεν τους δικούς της κανόνες, αλλά επισκιάζεται από την τόλµη της τέχνης ακολουθώντας την µε αργούς ρυθµούς. Ίσως αυτό το στοιχείο να σώζει την υπόληψη του γυµνού κατά την εµπορευµατοποίησή του, κρατώντας το ερωτικό στοιχείο αγνό.
Στον αντίποδα, η ίδια η φιλοσοφία της τέχνης είναι το πάθος που αφήνει ο δηµιουργός στο έργο του. Η εικόνα του γυµνού είναι η στοιχειώδης γλώσσα της φύσης, που ο άνθρωπος τη χρησιµοποιεί για να αποτυπώσει τη δική του φαντασίωση. Αν θέλει να λέγεται άνθρωπος, οφείλει να σεβαστεί τη συνείδηση της ίδιας της φύσης. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια του αγνού ερωτισµού.
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
