του Βασίλη Βελούδου
Κριτική για την παράσταση του έργου του Θωμά Μοσχόπουλου και της Ξένιας Καλογεροπούλου «Η Κοιμωμένη Ξύπνησε», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο Θέατρο Πόρτα
Ποιο να ήταν πάλι εκείνο το αεράκι ή για την ακρίβεια εκείνο το καυσαεριάκι που με έφερε πάλι φέτος, μετά το περσινό συγκλονιστικό «Αγόρι με τη βαλίτσα», το οποίο είδα πέντε φορές, στο Θέατρο Πόρτα, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν περίμενα, μετά την περσινή αριστουργηματική παράσταση της «Μικρής Πόρτας», να δω φέτος μια παράσταση για την οποία φιλοδοξώ να σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ και να την δω έξι κι εφτά φορές (για να θυμηθώ κι εκείνο το εννιάχρονο αγοράκι που είδε δεκαοχτώ φορές το «Μορμόλη» της Ξένιας Καλογεροπούλου).Τι να πει λοιπόν κανείς γιΆ αυτή την παιδική παράσταση που «βάζει τα γυαλιά» στον κόσμο των μεγάλων και στις παραστάσεις τους. Τι να πει κανείς γιΆ αυτό το έργο κόσμημα, αυτή την ποιητική τελειότητα. Δεν έχω λόγια για τη σκηνοθεσία, το κείμενο, τις ερμηνείες, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα φώτα και τη μουσική. Ευφυής η λιτότητα την οποία ολοένα και πλησιάζουν ο Θωμάς Μοσχόπουλος και οι συνεργάτες του. Δεν υπάρχει ομορφότερο από το απλό. Δεν υπάρχει καιρός για μια τέχνη γεμάτη μαλάματα, όπως έλεγε κι ο Γιώργος Σεφέρης. Είναι καιρός να δούμε καθαρά αυτήν την απλή εικόνα που θα μας κάνει καλύτερους σαν ανθρώπους. Είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.
Ξέρω πως πολλοί από σας, τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα σκέφτεστε πως οι εντυπώσεις μου για τη συγκεκριμένη παράσταση είναι υπερβολικές και όχι αμερόληπτες. Σας διαβεβαιώ πως ουδεμία σχέση πέραν του απλού θεατή, έχω με το εν λόγω θέατρο και τους συνεργάτες του. Όμως δεν μπορώ να μην μοιραστώ μαζί σας τη χαρά μου που είχα την τύχη να δω μια παράσταση η οποία μου πετάει στα μούτρα τα λάθη μου και τα λάθη της κοινωνίας μου με τρόπο μοναδικό• με κείνη την ασύλληπτη τρυφερότητα των φίλων, που μας τις βρέχουν χωρίς να μας πληγώνουν ποτέ.
Τελικά, τι να πει κανείς για την «Κοιμωμένη», η οποία αν και εκτός πραγματικότητας ή ίσως ακριβώς γιΆ αυτό το εκτός, κουβαλάει στον σύγχρονο κόσμο της ταχύτητας και της τραχύτητας τον δικό της αέρινο και ήρεμο κόσμο. Αναρωτιέμαι αν ο πρίγκιπας ξύπνησε την Κοιμωμένη ή η Κοιμωμένη τον πρίγκιπα… Τόσο που εκείνος όταν τη συνάντησε, παραλίγο να ξεχάσει να γυρίσει στο σπίτι, τους φίλους και τα ηλεκτρονικά του παιχνίδια. Τόσο που αν και η σκληρή καθημερινότητα τον παρέσυρε μακριά της, εκείνος δεν την ξέχασε ποτέ. Κι όταν συναντήθηκαν ξανά άφησε τα πάντα για κείνην.
Τελικά η «Κοιμωμένη» κατάφερε να με πείσει για κάτι το οποίο έχω από παιδί διαισθανθεί: «Μερικές φορές είναι καλύτερα να είσαι εκτός»…
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης έκανε η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, τη χορογραφία η Μάρθα Κλουκίνα, τις μουσικές διασκευές έργων των Φωρέ και Ραβέλ ο Νίκος Βίττης και ο Νάσος Σωπύλης και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιωάννα Παππά, Θάνος Τοκάκης, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Θοδωρής Πετρόπουλος, Παντελής Δεντάκης, Βίκυ Χατζοπούλου, Δάφνη Δαυίδ.
Θέατρο Πόρτα: Μεσογείων 59, τηλ. 210 7711333
Παραστάσεις: Τρίτη 9 μ.μ., Σάββατο 3 μ.μ., Κυριακή 11 μ.μ. και 3 μ.μ.
Τιμή εισιτηρίου: ¤ 14,00
Ο Βασίλης Βελούδος είναι ηθοποιός και παίζει στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση «Ερρίκος ΔΆ», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
