γράφει ο Αλέξανδρος Γερασίμου
Η Στήλη για αυτή η βδομάδα βλέπει την επιστροφή του Ράμπο (μια ταινία που μας γυρίζει αρκετά πίσω, στα ...μαθητικά μας χρόνια), πηγαίνει στη Ρόδο για να συντονιστεί στο Λυχνάρι FM έναν από τους 3-4 καλύτερους σταθμούς της ελληνικής περιφέρειας, ταξιδεύει μουσικά με τους «Ταξιδευτές», διαβάζει το πρώτο μυθιστόρημα της Χρύσας Μπαχά και τέλος σας παρουσιάζει το «Φουαγιέ», ένα περιοδικό του θεάτρου με έντονο χαρακτήρα στην ύλη και στο γράψιμο του...
Η καλή ταινία «Ράμπο» η οποία επιστρέφει μετά από 20 χρόνια έτοιμη να «αναβιώσει» τις καλές στιγμές της (και εμπορικές φυσικά) της δεκαετίας του 80.
Πρόκειται για την τέταρτη κατά σειρά εμφάνιση της ταινίας (στη τρίτη είχαμε και την ερμηνεία του δικού μας Σπύρου Φωκά) που αν μη τι άλλο μπέρδεψε αρκετούς (ή για το γράψουμε πιο σωστά ...απώθησε αρκετούς), καθώς οι περισσότεροι πιστεύουν (και καλά κάνουν δηλαδή) πως το συγκεκριμένο εγχείρημα μάλλον ήταν άστοχο και ανούσιο. Αν δηλαδή αποφασίσουμε να δούμε το «Ράμπο» γιατί να μην γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 1982 και στην πρώτη έκδοση της ταινίας που τότε (πάντα αξιολογώντας τα δεδομένα της χρονικής στιγμής που βγαίνει η κάθε ταινία αλλά και κρίνοντας συνολικά τα πράγματα στο χώρο του κινηματογράφου) καλώς βγήκε στις αίθουσες; Μάλιστα, αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι είναι από τις λίγες ταινίες που ακόμα και σήμερα επηρεάζει τις σκηνές δράσεις ...ανάλογων ταινιών καθιερώνοντας ένα νέο είδος (είπαμε έστω και με άκρως εμπορικά κίνητρα) χολιγουντιανών ...εκφράσεων (λέμε τώρα) τότε ποιος ο λόγος να κάνουμε μνημόσυνο παρέα με τον Σιλβέστερ Σταλόνε;
Υπάρχει απάντηση σε αυτό όπως τελικά καλώς η ταινία επανήλθε στο προσκήνιο και κακώς (εν μέρει...) επικρίθηκε έντονα. Στο τέταρτο μέρος της ταινίας έχουμε ένα αρκετά καλό σενάριο (αν και «πέφτει» σε κάποια σημεία της ταινίας μέσα σε ...μανιέρες) και δυνατές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές (αρκετά καλός ο 61χρονος Σταλόνε, θαυμάσια η υποκριτική της Τζούνι Μπεντζ). Στα συν για τον Σταλόνε (μιας και ο ίδιος ανέλαβε εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το σενάριο και τη σκηνοθεσία) η εμμονή του να αναδείξει και την παραμικρή λεπτομέρεια των σκηνών π.χ. τους με ακρωτηριασμούς δείχνοντας ότι παραμένει κυνικός (αν και κάποιοι θα τον έλεγαν επαναλαμβανόμενο).
Κλείνοντας την αναφορά μας για την ταινία (που όντως διχάζει τελικά) να πούμε ότι η ιστορία της μας μεταφέρει στην ζούγκλα της Ταϊλάνδης, όπου ζει ο Ράμπο μακριά από όλα αυτά που τον σημάδεψαν και κάνει μεταφορές με το πλοιάριο του. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που μια ομάδα ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα ζητάει τη βοήθεια του... κλασικό το στόρι αλλά δεν θεωρώ ότι είναι κατώτερο από το δεύτερο μέρος της σειράς πόσο μάλλον από το τρίτο. Για το αν θα τη δείτε εσείς αποφασίζετε... εμείς που την είδαμε δεν το μετανιώσαμε.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Sylvester Stalone
ΣΕΝΑΡΙΟ: Sylvester Stalone
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Sylvester Stalone, Julie Benz, Paul Schulze, Matthew Marsden
ΧΩΡΑ: ΗΠΑ – Γερμανία 2007
Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.imdb.com/title/tt0462499/
Ο πολύ καλός ραδιοφωνικός σταθμός της Ρόδου «Λυχνάρι»
Έχοντας την ...πολυτέλεια να καταλαμβάνει 2 συχνότητες στα fm (91,4 και 91,7), κοντινές μεταξύ τους, μας αποδεικνύει καθημερινά πως πρόκειται για τον πιο αξιόλογο, δημιουργικό και εν τέλει τον πιο «ραδιοφωνικό» σταθμό του νησιού. Άρα μάλλον δίκαια καταλαμβάνει αυτές τις δύο συχνότητες (φαντάζεστε στους 91,7 να ακολουθούσε σκυλάδικος σταθμός, από τη μια να άκουγες π.χ. Γιάννη Χαρούλη και από την άλλη ...Καίτη Γαρμπή), στερώντας το δικαίωμα από κάποιους άσχετους να παριστάνουν τους παραγωγούς (συγνώμη... τους εκφωνητές ήθελα να πω) και να περιφέρουν δεξιά αριστερά το «εγώ» τους. Πλάκα κάνουμε φυσικά για τις δύο συχνότητες αλλά όταν υποστηρίζεις το αυτονόητο (που δεν έχει ...κατακτηθεί ακόμα στην Ελλάδα σε πολλά επίπεδα) γίνεσαι κουραστικός και γραφικός τότε το μόνο σου όπλο εκτός από το να ανοίγεις τα μυαλά σου και να δέχεσαι το οτιδήποτε καινούργιο που έχει αξία είναι να γίνεσαι και εριστικός.
Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε εριστικοί (γινόμαστε μόνο όταν το απαιτούν οι συνθήκες) αλλά με διάθεση να προβάλλουμε κάποιες χρήσιμες πρωτοβουλίες που οι άνθρωποι που τις ανέλαβαν και τις αναλαμβάνουν μας «αποκαλύπτουν» τις δικές τους σκέψεις, χαρές, αγωνίες και εν πάση περιπτώσει όχι μόνο την θετική τους πλευρά αλλά και την αρνητική. Με την μόνη διαφορά ότι η αρνητική τους πλευρά μπορεί να αποτελέσει ένα καλό οδηγό για τη συνέχεια αφού βέβαια νοήσουν ποια είναι τα οφέλη από μια τέτοια διαδικασία.
Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι και το «Λυχνάρι» της Ρόδου. Ξεκινώντας την διαδρομή του από το 1993 βάλθηκε να υπηρετήσει καλή ελληνική αλλά και ξένη μουσική, τη σωστή ενημέρωση του πολίτη, τη σωστή αντιμετώπιση του ραδιοφώνου (μακριά από λογικές του στυλ «ακούω οποιοδήποτε ραδιόφωνο όταν κάνω παράλληλα δουλειές και θέλω όταν το ακούω να μην με ενοχλούν αυτά που θα πει ο παραγωγός, μόνο μουσική γίνεται;») τις εύστοχες παρατηρήσεις των παραγωγών του σε θέματα που αν μη τι άλλο χρήζουν προσοχής από όλους μας (αλλά εστιάζουμε στα παραθυράκια των δελτίων κάπου εκεί στις 8) αλλά προτιμάμε τις... «ζαχοπουλιάδες» για παντιέρα στη ζωή μας.
Επειδή το ράδιο αγαπά τον πολιτισμό (να και κάτι αυτονόητο που διάβασα τις τελευταίες μέρες) το λυχνάρι έρχεται μέσα από την σελίδα του στο διαδίκτυο να μας το θυμίσει. Μας θυμίζει επίσης πως «άλλο οι Κονιτοπουλαίοι και άλλο η Αιμιλία Χατζηδάκη» (και όμως μερικοί θεωρούν ότι αμφότεροι ανήκουν στο ίδιο είδος μουσικής δηλαδή στο νησιώτικο, στην πραγματικότητα όμως οι Κονιτοπουλαίοι ανήκουν στο σκυλάδικο που και καλά έχει δόσεις νησιώτικου -μα καλά ποιον κορειδεύουν;- «άλλοι τη βρίσκουν με Shakira εμείς με ManuChao». Μας εκμυστηρεύονται επίσης πως «πάμε ‘CineParadiso’, πάμε τέχνη, πάμε βιβλίο, πάμε οικολογική και κοινωνική δράση, όλα αυτά μέσα από ολιγόλεπτα ένθετα που διακόπτουν τη μουσική μας διάρροια». Τέλος μας δηλώνουν πως η Ρόδος είναι ένας πολύχρωμος καμβάς. Εσύ απλά επιλέγεις ραδιόφωνο, στέκι, μπαρ, φαγητό, τρόπο ζωής...εμείς επιλέγουμε να συντονιστούμε στο «Λυχνάρι» για όλα αυτά... και αν θα επιλέξουμε στέκι σίγουρα θα είναι ένα μέρος με φιλικό περιβάλλον, μπαρ όπου θα μπορείς να χαλαρώσεις ακούγοντας ωραίες μουσικές και κάνοντας ακόμη πιο ωραίες συζητήσεις... γιατί ο τρόπος ζωής μας είναι όλα αυτά.
Πίσω από τα μικρόφωνα αυτού του εξαιρετικού σταθμού του «σμαραγδένιου» νησιού θα βρείτε τους: Ρούλα Βασιλοπούλου, Παναγιώτη Χριστοφόρου, Γεωργία Χατζηγεωργίου, Δήμητρα Τερανόβα, Πόλυ Χατζημάρκου, Ξένια Ζαχαριάδου, Αντιγόνη Ζαχάρη, Παναγιώτη Θέρμο (μια γιορτή στις γειτονιές του κόσμου), Μανώλη Μακρή (σύντομα....), Γιάννη Νιωτάκη και Μανώλη Τζιρακάκη (κρητικά καληνωρίσματα), Ζαχαρία Πυθαρούλη (όταν οι παράδοση γίνεται έμπνευση), Πάνο Δρακόπουλο (Πύργος της Βαβέλ), Τζίνα Δαβίλα, Ευτυχία Παπαδημητρίου, Τίτσα Πιπίνου (σκόρπια φύλλα της Κυριακής), Μιχάλη Βαρνά (Διεθνές Καφενείο), Ντίνα Καβουριάδου (Jam in jazz). Στα θετικά μηνύματα που «δείχνει» ο σταθμός αυτά τα 14 περίπου χρόνια της λειτουργίας του η πλήρη κάλυψη του προγράμματος του από παραγωγούς άρα όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω μοιάζουν απολύτως φυσιολογικά... επίσης θετικό δείχνει τελικά το γεγονός η αναμετάδοση από το σταθμό εκπομπών του «Μελωδία 99.2» αν και θα προτιμούσαμε το πρόγραμμα να έβγαινε εξ ολοκλήρου από Ροδίτες παραγωγούς. Αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι τα πράγματα στην επαρχία είναι πάρα πολύ δύσκολα όσον αφορά στη συνεχή μετάδοση εκπομπών όλο το εικοσιτετράωρο, σαφώς και μια τέτοια επιλογή «φτύνει» κατευθείαν στο πρόσωπο αυτή τη ρημάδα την ...playlist.
Συντονιστείτε (ή πληκτρολογήστε www.lihnarifm.gr), έχετε να ακούσετε πολλούς και πολλά...
Μπορείτε επίσης να το ακούσετε και από εδώ:
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Radio&op=Show&rid=88#list
Ο πολύ καλός ομώνυμος δίσκος του συγκροτήματος «Ταξιδευτές» που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από την -ανοιχτή σε νέα ρεύματα- δισκογραφική εταιρία «Οκτάβα».
Πρόκειται για την πρώτη δισκογραφική δουλειά τους και αν κρίνουμε τόσο από τον ήχο τους άλλα και την στιχουργική τους θεματολογία το συγκρότημα των «Ταξιδευτών» θεωρείται ελπιδοφόρο για το τοπίο των ελληνικών κυκλοφοριών. Η μοναδική μας ένσταση για αυτή τη δουλειά είναι ότι μπορεί οι στίχοι τους να είναι αρκετά ευχάριστοι και έξυπνοι όμως η μουσική τους θα λέγαμε ότι θέλει ακόμα δουλειά καθώς πέφτει μερικές φορές στην παγίδα της ...επανάληψης, αδικώντας έτσι τα καλά στοιχεία που έχουν συνολικά σαν συγκρότημα αλλά και οι μουσικοί σαν μονάδες.
Είπαμε όμως πριν ότι συνολικά αυτή η δουλειά μας κέρδισε για πολλούς λόγους... μερικοί από αυτούς είναι ότι φαίνεται η δουλειά που έχουν ρίξει στο studio τα παιδιά του γκρουπ, η διάθεσή τους να δώσουν το δικό τους στίγμα μέσα από την πρώτη τους εργασία (άσχετα αν αυτό μπορεί να μην φαίνεται σε όλα τα σημεία του δίσκου), τα περιθώρια βελτίωσης που επιδέχεται το έργο τους αλλά και το γεγονός ότι είναι νέα παιδιά, κάτι που σε συνδυασμό με τα πρώτα δείγματα γραφής τους μας κάνουν να τρέφουμε βάσιμες ελπίδες για κάτι πιο θετικό αλλά και -γιατί όχι- πιο εναλλακτικό, στο αύριο της (καθοδηγούμενης, σάπιας, επαναλαμβανόμενης και χλιαρής) ελληνικής δισκογραφίας.
Ποιοι είναι όμως οι «Ταξιδευτές»; Είναι ένα τριμελές συγκρότημα από την Αθήνα και δημιουργήθηκαν στις Σπέτσες το καλοκαίρι του 2001. Αποτελούνται από τους Γιάννη Προμπονά (μπάσο, ηλεκτρικές κιθάρες, μαντολίνο), Γιώργο Τομπαζιάδη (τραγούδι, ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα, ηλεκτρικές κιθάρες, φωνητικά) και Περικλή Πάλμο (ηλεκτρικές κιθάρες, κλασσική κιθάρα). Συμμετείχαν οι μουσικοί : Σπύρος Δράκος (κρητική λύρα), Βασίλης Ευφραιμίδης (πνευστά), Χριστίνα Σιοπούλου (πιάνο), Ηβη Παπαθανασίου (τσέλο) και Θάνος Χατζηαναγνώστου (τύμπανα). Πολύ προσεγμένο και καλαίσθητο το artwork του δίσκου από τον Παναγιώτη Σφυρή.
Από τις καλύτερες ελληνικές δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων συγκροτημάτων για το 2007 όπου το ταξίδι μπαίνει σε προτεραιότητα όπως μας δείχνουν και οι στίχοι «πάμε να φύγουμε σου λέω να γίνουμε ταξιδευτές..» στο ομώνυμο κομμάτι. Να την αποκτήσετε.
Σελίδα συγκροτήματος : www.myspace.com/taxideftes
Το θαυμάσιο βιβλίο της Χρύσας Μπαχά «Το μονοπάτι προς την Κρύπτη».
Κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις «Οξύ» και αποτελεί μια από τις πιο ριζοσπαστικές, δυνατές, «εσωτερικές» και «ζωντανές» συλλογές διηγημάτων των τελευταίων ετών. Ένα διαρκές παιχνίδι με τις λέξεις οι οποίες είναι στο δικό μας χέρι να βρουν πρόσφορο έδαφος στο μυαλό μας για να εντοπίσουμε το βαθύτερο νόημα τους.
Συντάκτρια του περιοδικού «Φουαγιέ», η Χρύσα Μπαχά που έπειτα από πολλές αλλαγές στην επαγγελματική της σταδιοδρομία μας δίνει σήμερα εξαιρετικά κείμενα που δείχνουν συμμετοχή, παρών και παρόν, υγιή τρόπο αντίδρασης και σκέψης απέναντι σε όλη αυτή τη τραγικότητα και την ναφθαλίνη που κάνει πάρτι σήμερα σε αυτή τη χώρα. Αν δεν είναι -και- αυτό μια εξελισσόμενη δράση πολιτισμού τότε τι είναι;
Η πρώτη αυτή συλλογή διηγημάτων της Χρύσας Μπαχά πιστοποιεί με τον καλύτερο τρόπο όλα τα παραπάνω. Θα λέγαμε ότι «παίζει» με το μυαλό μας καθώς προχωρά διαρκώς τη σκέψη μας, μας βάζει σε μια διαδικασία εξερεύνησης και ψαξίματος και αναλύει πρόσωπα και καταστάσεις μέσα από αυτές τις αυτόνομες ιστορίες με έναν δικό της επαρκή και πειστικό τρόπο.
Συνολικά διαβάζοντας αυτό το βιβλίο μπορούμε να ανακαλύψουμε πολλά όχι βέβαια επιφανειακά αλλά δύσκολα θέματα που καλύπτουν πολλές πτυχές της ίδιας μας της ζωής... από την άλλη, μπορεί οι ιστορίες αυτές μπορεί να είναι φανταστικές όμως αποκρυπτογραφούν τις ψυχικές περιδινήσεις, θριαμβεύουν έναντι της ίδιας της νωθρής και ασήμαντης πραγματικότητας του κοινωνικού και πολιτικού μας συστήματος άρα και ανθρώπινου από ένα σημείο και ύστερα...γιατί απευθύνεται κυρίως στον ίδιο τον άνθρωπο και το κατά πόσο εκείνος μπορεί να προχωρήσει λίγο παραπάνω το συλλογισμό του και την ικανότητα της σκέψης του.
Εμείς να πούμε ότι αισθανόμαστε γοητευμένοι από τέτοιες κυκλοφορίες από σημαντικές εκδόσεις όπως είναι οι εκδόσεις «Οξύ», αλληλέγγυοι φυσικά σε τέτοιες θετικές γραφές που ανοίγουν το πεδίο για ένα καλύτερο μορφωτικό και σύγχρονο πλαίσιο πρωτοβουλιών σε όλα τα επίπεδα (τέτοιες κινήσεις είναι που ανεβάζουν και δεν υποβαθμίζουν την καθημερινότητα και αναστέλλουν την παθητικότητα) και εν τέλει χαιρόμαστε που νέοι άνθρωποι όπως η συγγραφέας του βιβλίου βγάζουν στην επιφάνεια τα δικά τους λογοτεχνικά πονήματα. Στα συν και το πολύ όμορφο σημείωμα της Χρύσας Μπαχά το οποίο δεν θα σας το αποκαλύψουμε καθώς θεωρούμε ...επιβεβλημένη την απόκτηση του βιβλίου καθώς και οι γκραβούρες εσωτερικού του Γιάννη Βλαζάκη που έκαναν την έκδοση ακόμα πιο ξεχωριστή. Μπορεί να μοιάζει κάπως «σκοτεινό» αλλά στην πραγματικότητα περικλείει πολλά πράγματα. Διαβάζοντάς το -που ξέρετε;- ίσως να βρείτε και το δικό σας «μονοπάτι»...
Επικοινωνία & Πληροφορίες: crisabaxa@hotmail.com - www.oxy.gr
Το άκρως καλλιτεχνικό, έγκυρο, υποδειγματικό και καθόλου τυπικό περιοδικό «Φουαγιέ».
Ένα περιοδικό για το θέατρο το οποίο μας κέρδισε από τον πρώτο μήνα κυκλοφορίας του και που φέτος συμπλήρωσε τα δύο χρόνια ζωής. Διαβάζοντας τις σελίδες του θα βρείτε αναφορές σε πρόσωπα του θεάτρου πολλές συνεντεύξεις, αφιερώματα σε σκηνές, θέατρα και παραστάσεις, προσεγγίσεις στους δημιουργούς και στις παραστάσεις τους. Στήλες διάφορων θεματικών κατηγοριών όπως οι στήλες «Νέα γενιά» με τις δυναμικές παρουσίες του αύριο και «After Theater» που μας εξηγεί «γιατί η νύχτα δε τελειώνει με το κλείσιμο της αυλαίας».
Στο περιοδικό θα βρείτε πάρα πολλά κείμενα, μόνιμες στήλες όπως αυτές που αναφέραμε παραπάνω, στήλες που κάθε μια έχει την δική της διαδρομή αυτά τα δύο χρόνια και σίγουρα τη δική της ιδιαιτερότητα. Μια από αυτές τις στήλες είναι και αυτή της Χρύσας Μπαχά με τον πολύ ωραίο τίτλο «έγιναν...γίνονται...θα γίνουν...» (με το που ξεκινάμε να διαβάσουμε το περιοδικό πέφτουμε πάνω της). Φυσικά και είναι μια προσεγμένη στήλη με τα κείμενα της Χρύσας να «φωτίζουν» στιγμές από παραστάσεις που ...έγιναν, γίνονται ή θα γίνουν (καλά ε, πρωτοτύπησα τώρα!!!).
Εκδότης και διευθυντής του «Φουαγιέ» είναι ο Αντώνης Παπαϊωάννου, ο οποίος παρά τις αντίξοες συνθήκες είναι μάχιμος, «άρρωστος» με τη δουλειά του και με το θέατρο και ευτυχώς-όχι για όλους μας αν και θα έπρεπε- μας δίνει το παρών ανά δύο μήνες τα τελευταία δύο χρόνια. Άλλωστε, από αυτά που γράφει και ο ίδιος στο δικό του εισαγωγικό σημείωμα στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού, καταλαβαίνουμε πως δεν στέκεται μόνο στο χθες και στο σήμερα του θεάτρου αλλά περισσότερο στο αύριο. Το ζητούμενο φυσικά είναι κατά πόσο όχι μόνο πως θα το στηρίξουμε το θέατρο (όπως μας γράφει εύστοχα και συμφωνούμε απόλυτα μαζί του) αλλά και κατά πόσο -για το πάμε λίγο παραπέρα- μπορεί να ευδοκιμήσει (συνολικά από την νέα φουρνιά των ηθοποιών μέχρι την ανάγκη έκφρασης νέων θεατρικών εγχειρημάτων) μια μεγάλη προσπάθεια που θα φέρει την σφραγίδα των σημερινών νέων σκηνοθετών, σκηνογράφων και ηθοποιών...με λίγα λόγια το αύριο του ελληνικού θεάτρου να προσδώσει καινούργια χαρακτηριστικά και όχι ανακυκλώσεις του χθες.
Στη συντακτική ομάδα του περιοδικού θα βρείτε τους : Γιάννη Βλαζάκη, Χρύσω Κοντάκου, Χρύσα Μπαχά, Αγγελική Φράγκου, Ιωάννα Νταβαρινού. Φέτος το «Φουαγιέ» γιορτάζει τα δύο χρόνια ζωής. Γιορτάζουμε και εμείς μαζί τους καθώς είναι μεγάλη μας τιμή και χαρά η ύπαρξη και η δραστηριοποίησή του και επιφυλασσόμαστε για μια μελλοντική αναφορά και παρουσίαση (εννοείται πως, όταν σταθείτε σε ένα περίπτερο, οπωσδήποτε να το αναζητήσετε και να το αποκτήσετε φυσικά).
Περισσότερα και στο: http://www.fouagie.gr/
Φέτος (συγκεκριμένα προχθές Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου) και ο πολύ καλός ραδιοφωνικός σταθμός «105.5 στο κόκκινο» γιόρτασε τα δύο χρόνια ζωής φέρνοντας μια υγιή συμπεριφορά και έναν θετικό άνεμο για τα Αθηναϊκά FM. Λέτε να αλλάζει όντως κάτι (σε εναλλακτικό τρόπο σκέψης, σε έμπνευση και δράση) τα τελευταία χρόνια στον μικρόκοσμο της Ελλάδας; Δεν θέλω τώρα την απάντηση, ας το σκεφτεί ο καθένας μόνος το και να απαντήσει πρώτα στον εαυτό του.
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
