Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

Των Tiffany H. Morrison, Terry P. Hughes και συναδέλφων:

Μια προσέγγιση που αναδεικνύει ότι η καταπολέμηση των αιτιών υποβάθμισης των κοραλλιογενών υφάλων μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλα περιβάλλοντα.

Μέχρι το 2070 οι κοραλλιογενείς ύφαλοι σε όλο τον κόσμο μπορεί να εξαφανιστούν, αν η υπερθέρμανση συνεχίσει με τους σημερινούς ρυθμούς. Από το 1998 τα θερμά θαλάσσια ρεύματα έχουν προκαλέσει τον αποχρωματισμό (λεύκανση) ή τον θάνατο των κοραλλιών σε ποσοστό άνω του 90% των υφάλων που έχουν χαρακτηριστεί ως περιοχές – Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς (συμπεριλαμβανομένων των νησιών Γκαλαπάγκος, της Χαβάης και της Αυστραλίας). Στο Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο, το μεγαλύτερο σύστημα υφάλων παγκοσμίως, τα μισά κοράλλια πέθαναν εντός των ετών 2016 – 2017.

Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι καλύπτουν μόλις το 0.5% των ωκεανών, αλλά παρέχουν στήριξη περίπου στο 30% των θαλασσίων ειδών ψαριών, παγκοσμίως. Η απώλεια τους προκαλεί τεράστιες επιπτώσεις στη βιοποικιλότητα και στους περίπου 400 εκατομμύρια ανθρώπους που εξαρτώνται από αυτούς σε επίπεδο εργασίας, τροφής και προστασίας από κύματα, καταιγίδες και πλημμύρες σε πάνω από 100 χώρες της Αυστραλασίας, Νοτιοανατολικής Ασίας, του Ινδικού ωκεανού, της Μέσης Ανατολής, της Καραϊβικής και των Τροπικών της Αμερικής.

Πιστεύουμε ότι είναι επείγουσα η ανάγκη για μια διαφορετική προσέγγιση από το πλήθος των ομάδων που αγωνίζονται για την προστασία των υφάλων: οικολόγοι, οπαδοί του οικολογικού κινήματος, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), εθνικοί και περιφερειακοί φορείς χάραξης πολιτικής και φιλανθρωπικοί οργανισμοί. Αυτές οι ομάδες πρέπει να αναδείξουν τα αίτια του θανάτου των οικοσυστημάτων στους υφάλους και όχι απλά να εστιάζουν στη βιοποικιλότητα ή στην προσπάθεια αποκατάστασης ενός συγκεκριμένου υφάλου ή μιας περιοχής σε μια εξιδανικευμένη «προηγούμενη κατάσταση» δημιουργώντας θαλάσσια πάρκα για παράδειγμα.

Οι προσπάθειες των φορέων χάραξης πολιτικής στην Αυστραλία θα έπρεπε να επικεντρώνονται στην αλλαγή των χρήσεων γης στην έκταση 425.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων υδροφόρου ορίζοντα του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου. Πρόσφατα αποφάσισαν τη διάθεση του ποσού των 14 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως σε τοπικής κλίμακας μεθοδεύσεις όπως η καλλιέργεια κοραλλιών για την αποκατάσταση των υφάλων που έχουν υποστεί ζημιά. Αντί αυτού θα έπρεπε η βασισμένη στον άνθρακα παραγωγή ενέργειας να αντικατασταθεί με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, να αναπτυχθούν οι χερσαίες υδατοκαλλιέργειες (με τις οποίες θα αποφευχθεί η κυκλοφορία ζωικών αποβλήτων και αντιβιοτικών στη θάλασσα) και να αποκατασταθεί ή να ανασυγκροτηθεί η χερσαία βλάστηση, οι υγρότοποι, τα μαγκρόβια δάση και η θαλάσσια βλάστηση. Όλες αυτές οι δράσεις μπορούν ταυτόχρονα να μειώσουν τις θερμικές εκλύσεις, να δεσμεύσουν άνθρακα, να περιορίσουν τις γεωργικές απορροές στους παράκτιους υφάλους και να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την τροφή για τους ανθρώπους. Έτσι τα πλεονεκτήματα δε θα περιοριστούν στη διατήρηση των κοραλλιογενών υφάλων.

Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τους κοραλλιογενείς υφάλους παγκοσμίως και αυξανόμενη ανησυχία για το ρυθμό υποβάθμισής τους. Οι προσπάθειες διάσωσης των κοραλλιογενών υφάλων, αν γίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση, μπορεί να προστατέψουν αλλά οικοσυστήματα με τη διαφύλαξη του υδροφόρου ορίζοντα και να αποτελέσουν ένα μοντέλο για παρόμοιες προσεγγίσεις, το οποίο θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε ποικίλα συστήματα. Πράγματι, η δοκιμασία των κοραλλιογενών υφάλων θα μπορούσε εν τέλει να πιέσει τα κράτη να ξεπεράσουν ένα κοινωνικό και πολιτικό σημείο καμπής, με αποτέλεσμα η προστασία των οικοσυστημάτων, με τις πολλαπλές χρησιμότητες και λειτουργίες τους, να γίνει κοινωνικά και πολιτικά απαραίτητη.

Θερμικό stress

Οι υψηλές θαλάσσιες θερμοκρασίες, κατά τη διάρκεια κυμάτων καύσωνα, είναι θανατηφόρες για ευαίσθητα κοράλλια ή τα ωθούν στην αποβολή των ωφέλιμων μικροσκοπικών φυκών (Symbiodinium και σχετικά γένη) που ζουν στους ιστούς τους, προκαλώντας μαζικό αποχρωματισμό. Για μια ή δυο δεκαετίες, οι περισσότεροι πληθυσμοί των υφάλων που μειώθηκαν λόγω αποχρωματισμού, μπορούσαν να ανακάμψουν. Αλλά το διάστημα μεταξύ των διαδοχικών αποχρωματισμών έχει μειωθεί δραστικά (από τον μέσο όρο των 25 ετών στη δεκαετία του 1980, σε μόλις 6 έτη μέχρι το 2010).

Ήδη οι άνθρωποι σε 22 μικρά νησιώτικα κράτη και περιοχές του Ειρηνικού εμπιστεύονται περισσότερο εισαγόμενα τρόφιμα, συμπεριλαμβανομένου του κονσερβοποιημένου κρέατος και συσκευασμένων προϊόντων, εν μέρει εξαιτίας της μείωσης των αλιευτικών αποθεμάτων. Η εισαγωγή τροφίμων σε χώρες όπως η Σαμόα και η Τόνγκα πλέον υπερβαίνουν τις συνολικές εξαγωγές. Επιπλέον οι θάνατοι στον Ειρηνικό από ασθένειες που μπορούν να προληφθούν όπως ο διαβήτης, καρδιαγγειακές νόσοι και καρκίνος, έχουν αυξηθεί λόγω των διατροφικών αλλαγών σε ένα βαθμό και του τρόπου ζωής που συνοδεύει την αυξανόμενη εξάρτηση του πληθυσμού από τις εισαγωγές (πριν από 6 χρόνια αυτές οι ασθένειες ήταν αιτία στο 80% των συνολικών θανάτων ενώ το 2017 στο 87%).

Ο αποχρωματισμός των υφάλων, ειδικά την τελευταία πενταετία έχει αναγκάσει επιστήμονες, πολιτικούς, ΜΚΟ και φιλάνθρωπους να επιχειρήσουν όλο και περισσότερες απεγνωσμένες προσπάθειες για να σώσουν ή να αποκαταστήσουν συγκεκριμένα είδη κοραλλιών. (Μέσα στα χρόνια 2014 – 2017 συνέβη ο πιο πρόσφατος και μεγαλύτερος αποχρωματισμός που έχει καταγραφεί, όπου περίπου το 70% των υφάλων παγκοσμίως αποχρωματίστηκαν μια ή περισσότερες διαδοχικές φορές, σπάζοντας το ρεκόρ των θερμών ετών).

Στην Αυστραλία οι μηχανικοί χρησιμοποιούν ένα ρομπότ για να μοιράσουν τις προνύμφες κοραλλιών σε υποβαθμισμένες περιοχές και κάνουν πειράματα με υποβρυχίους ανεμιστήρες ώστε να δημιουργήσουν δροσερές, τεχνητές περιοχές ανάβλυσης. Στη Φλόριντα τα κοράλλια που επιζούν μεταφέρονται από τους υποβαθμισμένους υφάλους σε ενυδρεία για να σωθούν από τον θάνατο. Σε πολλές χώρες χτίζονται τεχνητοί ύφαλοι για να ενισχύσουν τη βιοποικιλότητα ή γίνεται εργαστηριακή καλλιέργεια κοραλλιών ή σε υποβρύχια φυτώρια ώστε να μεταφερθούν αργότερα στους υφάλους. Το σπέρμα των κοραλλιών καταψύχεται με την ελπίδα της μελλοντικής αποκατάστασης των πληθυσμών.

Τέτοιου είδους παρεμβάσεις είναι δύσκολες, ακριβές και ενεργειακά δαπανηρές. Η μεταφύτευση ενηλίκων τμημάτων κοραλλιών σε φυτώριο στοιχίζει 1 – 4 εκατομμύρια δολάρια ανά εκτάριο. Επομένως ακόμα και χωρίς την απαίτηση συνεχούς συντήρησης, η αποκατάσταση 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων υφάλων θα στοίχιζε στην περιοχή 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Καμία από αυτές τις προσεγγίσεις δε θα αποκαταστήσει τις οικολογικές λειτουργίες των υφάλων σε σημαντικό βαθμό (πραγματικά με βάση τις τωρινές ανθρώπινες περιβαλλοντικές επιδράσεις, η αποκατάσταση σε προγενέστερες οικολογικές συνθήκες και προηγούμενα επίπεδα βιοποικιλότητας δεν είναι πλέον δυνατή). Επιπλέον η μικρής κλίμακας προσπάθεια καλλιέργειας υφάλων, η εκτροφή σε ενυδρεία και οι μέθοδοι κρυοσυντήρησης μπορούν να μεταφέρουν ένα παραπλανητικό μήνυμα: ότι ο αποχρωματισμός των κοραλλιών είναι επιλύσιμος χωρίς ταχεία και συντονισμένη δράση για την κλιματική αλλαγή που προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Πιστεύουμε πως μια πιο τολμηρή προσέγγιση στη διαχείριση των κοραλλιογενών υφάλων θα πρέπει να προέλθει από την οικολογική θεωρία των συνεργατικών επιδράσεων.

Πρέπει να γίνουν αλλαγές σε στεριά και θάλασσα

Κατά την προηγούμενη δεκαετία, οι οικολόγοι έχουν ανακαλύψει πως η ανταπόκριση των υφάλων σε οποιαδήποτε μορφή πίεσης, όπως η υπεραλίευση ή η ρύπανση, δεν είναι γραμμική. Μεγάλος αριθμός αναδράσεων από πολλούς παράγοντες που ενισχύουν ο ένας τον άλλον μπορεί να οδηγήσει σε νέες σταθερές καταστάσεις. Για παράδειγμα οι γεωργικές απορροές μπορούν να ενισχύσουν την ανάπτυξη φυκών που ανταγωνίζονται χωρικά τα κοράλλια – ένα πρόβλημα που εντείνεται από την υπεραλίευση των φυτοφάγων οργανισμών. Μετά από πολλές πιέσεις η ικανότητα για ανάκαμψη ύστερα από τις διαταραχές μπορεί να μειωθεί σε τέτοιο βαθμό που να εμφανιστεί ένα νέο σταθερό οικοσύστημα, το οποίο περιέχει κυρίως στρώματα φυκών και κυανοβακτηρίων.

Η αειφόρος προστασία των κοραλλιογενών υφάλων απαιτεί την ταυτόχρονη πραγματοποίηση πολλών αλλαγών: μείωση εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, αποκατάσταση αλιευτικών αποθεμάτων και βελτίωση ποιότητας υδάτων. Αυτό απαιτεί οι πολιτικές αποφάσεις να λαμβάνουν υπόψη σε μεγαλύτερο βαθμό τους κοινωνικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των επαγγελματιών και ερασιτεχνών αλιέων, των αγροτών, της τουριστικής βιομηχανίας, των εταιρειών εξορύξεων, των παρόχων ενέργειας, της αγοράς ακινήτων και των πολιτών.

Η σημασία μιας τέτοιας ευρείας κλίμακας συνεργατικών πολιτικών παρεμβάσεων για την προστασία των οικοσυστημάτων έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται σε πολυμερείς πολιτικές συμφωνίες από ΜΚΟ και διεθνείς οργανισμούς βοήθειας, ακόμα και από ορισμένα κράτη.

Η Σύμβαση Ramsar για τους Υγροτόπους Διεθνούς Σημασίας για παράδειγμα, επισημαίνει ότι η διατήρηση των υγροτόπων μπορεί να οδηγήσει στην επίτευξη πολλών στόχων. Μπορούν να διατηρήσουν τη βιοποικιλότητα, να δρουν ως δεξαμενές άνθρακα, παρέχουν υπηρεσίες όπως αντιπλημμυρική προστασία. (το 1971 η ιδρυτική σύμβαση επικεντρώθηκε πολύ περισσότερο στην διατήρηση των ειδών, παρά στα ευρύτερα πλεονεκτήματα των υγροτόπων).

Με παρόμοιο τρόπο οι ΜΚΟ προτείνουν συγκριτικές οικολογικές, οικονομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις που μπορούν να βοηθήσουν στη διατήρηση των οικοσυστημάτων. Για παράδειγμα η περιβαλλοντική φιλανθρωπία «Διατήρηση της Φύσης» στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια σκέφτεται τη χρηματοδότηση για την εγκατάσταση επεξεργασίας λυμάτων ιλύος και άλλων υποδομών που συμβάλουν στη βελτίωση της δημόσιας υγείας και επίσης θα εμποδίσουν τα λύματα να φτάσουν στους κοραλλιογενείς υφάλους. Οργανισμοί γεωργικής έρευνας και ανάπτυξης όπως ο CGIAR στο Μονπελιέ της Γαλλίας υποστηρίζουν την εφαρμογή ολοκληρωμένων εθνικών πολιτικών στη γεωργία και το περιβάλλον στα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού για να αντιμετωπίσουν τα φθίνοντα ιχθυαποθέματα των υφάλων και τη μεταβαλλόμενη κίνηση των πελαγικών ιχθυαποθεμάτων λόγω της κλιματικής αλλαγής. [Ιστορικά, τα υπουργεία γεωργίας και περιβάλλοντος των περισσότερων χωρών έχουν λειτουργήσει ως «σιλό» (δηλ. ανταγωνιστικά) ή ακόμα και ως αντιπολίτευση].

Στο μεταξύ, οι Φιλιππίνες, η Ινδονησία, η Μαλαισία, η Παπούα Νέα Γουινέα, τα νησιά του Σολομώντα και το Ανατολικό Τιμόρ έχουν σχηματίσει την «Πρωτοβουλία Τριγώνου Κοραλλιών για τους Κοραλλιογενείς Υφάλους, την Αλιεία και την Ασφάλεια Τροφίμων» (Τρίγωνο των Κοραλλιών: η θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ασίας και Ωκεανίας). Η διεθνής αυτή συνεργασία ιδρύθηκε επίσημα το 2014, αρχικά εστιάζοντας στη συζήτηση για τη θαλάσσια βιοποικιλότητα, τη μεγαπανίδα και τους παράκτιους πόρους. Από τον Αύγουστο του 2017 οι 6 κυβερνήσεις ξεκίνησαν τη διαχείριση αντιμετώπισης επιπτώσεων των μαγκρόβιων, των θαλάσσιων λιβαδιών και των παλιρροιακών ελών για να βοηθήσουν στη δέσμευση του άνθρακα. Μια παρόμοια πρωτοβουλία που ονομάζεται «Παγκόσμιο Ταμείο Περιβάλλοντος της Μεγάλης Κορυφογραμμής για το Πρόγραμμα των Υφάλων» προσπαθεί να προωθήσει την αειφόρο ενέργεια και παραγωγή τροφής μαζί με την παγκόσμια μείωση εκπομπών αερίων θερμοκηπίου και τη μείωση της απόρριψης ρύπων στα παράκτια ύδατα, σε 14 νησιά κράτη του Ειρηνικού.

Επομένως, σε πολλά μέτωπα η προσέγγιση που υιοθετούμε κερδίζει έδαφος. Η μεγάλη πρόκληση τώρα είναι οι καθιερωμένοι κυβερνητικοί οργανισμοί που έχουν τους μηχανισμούς χρηματοδότησης να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη συνεργατικών στόχων ευρείας κλίμακας.

Η συμβατική διακυβέρνηση – για παράδειγμα της αλιείας ή της γεωργίας – είναι ασυντόνιστη, ανταγωνιστική και κοντόφθαλμη. Πιστεύουμε ότι οι οργανισμοί που βασίζονται σε αποθέματα, θα μπορούσαν να ενσωματώσουν καλύτερα τον περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό σχεδιασμό. Ένα καλό παράδειγμα είναι η Τοπική Αρχή της Κοιλάδας του Τενεσί στις ΗΠΑ, τα τελευταία 86 χρόνια. Ο οργανισμός πραγματοποίησε καινοτομίες σε εκπαίδευση, γεωργία και ενεργειακή χρήση, κατά τη δεκαετία του 1990, υποστηρικτικά με στόχο την έξοδο της περιοχής από τη Μεγάλη Κατάθλιψη (Παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929).

Επίσης, διάφορα ανερχόμενα και ανεκμετάλλευτα προγράμματα χρηματοδότησης θα μπορούσαν να συμπληρώσουν τα συμβατικά και δημοφιλή. Αυτά τα ανεκμετάλλευτα προγράμματα περιλαμβάνουν πράσινα οικονομικά κίνητρα, όπως συμπράξεις δημοσίου – ιδιωτικού τομέα, για την προαγωγή της ανάπτυξης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και καθεστώτων χρέους για αλλαγή, όπου οργανισμοί όπως «Προστασία της Φύσης» όπου βοηθούν στην αποπληρωμή του εθνικού χρέους με αντάλλαγμα πολιτικές μείωσης περιβαλλοντικών επιπτώσεων από το κράτος. Πιο αμφιλεγόμενοι βιομηχανικοί και φιλανθρωπικοί τρόποι πληρωμών όπως το πρόγραμμα διασφάλισης κοραλλιογενών υφάλων που αναπτύχθηκε στο Μεξικό τον περασμένο χρόνο μπορούν επίσης να βοηθήσουν.

Ήδη οργανισμοί – κλειδιά επεκτείνουν την ευθύνη για τη διατήρηση και προστασία των κοραλλιογενών υφάλων, πέρα από τις κυβερνήσεις, τους διαχειριστές και τους χρήστες αυτών. Για παράδειγμα, κάνοντας μια μεγάλη ρήξη με το παρελθόν η Επιτροπή Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς (UNESCO) ξεκίνησε να εστιάζει σε μακροπρόθεσμους και απομακρυσμένους παράγοντες της υποβάθμισης των υφάλων και όχι μόνο στα συμπτώματα του αποχρωματισμού (λεύκανσης) τους. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (National Oceanic and Atmospheric Administration – NOAA) των ΗΠΑ και η Αρχή Θαλασσίου Πάρκου του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου (Great Barrier Reef Marine Park Authority - GBRMPA) στην Αυστραλία. Τον Ιούλιο η GBRMPA, απηύθυνε κάλεσμα για την άμεση μείωση των παγκόσμιων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου και αναγνώρισε ότι οι τοπικές δράσεις, για τη ρύπανση των υδάτων και την αυξανόμενη πίεση της αλιείας, δε μπορούν να ανατρέψουν την υποβάθμιση των υφάλων και η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.

Τον ίδιο μήνα, ο Δείκτης Ευπάθειας του Κλίματος (cvi-heritage.org) παρουσιάστηκε στην ετήσια συνάντηση της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς, στο Μπακού. Ο δείκτης αυτός, αξιολογεί τον κίνδυνο σε μεμονωμένες περιοχές Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς (29 από τις οποίες είναι κοραλλιογενείς ύφαλοι) από ακραία καιρικά φαινόμενα και κλιματικές αλλαγές, για τα επόμενα 30 έτη. Ορισμένοι περιβαλλοντολόγοι προτείνουν πως τέτοιου είδους δείκτες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν επίσης και για την ιχνηλασιμότητα (παρακολούθηση) της ανάληψης ευθυνών (υπευθυνότητα). Πιο συγκεκριμένα, τέτοιου είδους εργαλεία θα μπορούσαν να συγκρίνουν την ευπάθεια μιας περιοχής Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς, σε σχέση με την εθνική πολιτική για τις εκπομπές άνθρακα και την πρόοδό της χώρας ως προς την τήρηση των υποχρεώσεων της Συμφωνίας του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή.

Ο κόσμος παρακολουθεί

Τελικά οι κοραλλιογενείς ύφαλοι θα χαθούν, εκτός αν οι παγκόσμιες εκπομπές ρύπων μειωθούν κατά 45% (με βάση τα επίπεδα του 2010) έως το 2030. Ωστόσο, μια πιο τολμηρή, κλιμακωτή προσέγγιση στη διαχείριση στεριάς και θάλασσας –επικεντρωμένη αρχικά σε κοραλλιογενείς υφάλους – θα μπορούσε να βοηθήσει την κοινωνία να ανταποκριθεί στον στόχο αυτό.

Οι διεθνείς προσπάθειες για την κλιματική αλλαγή έχουν επανειλημμένα εκτροχιαστεί. Σε εθνικό επίπεδο τα κατεστημένα συμφέροντα, οι εδραιωμένες προτεραιότητες και η κοινωνική αδράνεια αποτελούν τους τεράστιους φραγμούς προς την αλλαγή. Ο ενεργειακός εγκλωβισμός της Αυστραλίας στον άνθρακα είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Ωστόσο συγκεκριμένες χώρες όπως το Μπουτάν και η Κόστα Ρίκα, πολιτείες όπως η Καλιφόρνια και η Τασμανία, ακόμη και ορισμένες πόλεις όπως η Κοπεγχάγη και η Καμπέρα αποτελούν ισχυρά παραδείγματα για τον υπόλοιπο κόσμο με πρωτοβουλίες μετριασμού και προσαρμογής. Η Καλιφόρνια, η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, έχει θέσει ως στόχο τη μηδενική εξάρτηση από άνθρακα έως το 2045. Τον Αύγουστο η πολιτεία κατάφερε την επίτευξη συμφωνίας με τέσσερις κορυφαίους κατασκευαστές της αυτοκινητοβιομηχανίας, παρά την έντονη κριτική του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.

Οι ισχυρές προσπάθειες για την προστασία κοραλλιογενών υφάλων θα μπορούσαν επίσης να αποτελέσουν παράδειγμα για τον κόσμο. Οι ύφαλοι τυγχάνουν σεβασμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Η απώλεια τους ενέπνευσε ακόμη και τον «τουρισμό τελευταίας ευκαιρίας» και αυτό που οι ψυχολόγοι και άλλοι ειδικοί ορίζουν ως «οικολογικό πένθος». Η δυσχερής κατάσταση αυτών των χαρισματικών και μοναδικής ομορφιάς συστημάτων, καθώς και των ανθρώπων που εξαρτώνται από αυτά, ώθησαν στη ταχεία ανάπτυξη ενός ευρύτατου φάσματος υποστήριξης –από τα Ηνωμένα Έθνη έως τους κινηματογραφικούς αστέρες, τα νεανικά κινήματα και τους βιομηχανικούς κολοσσούς.

Το 2017, το Ίδρυμα Λεονάρντο Ντι Κάπριο, στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια ξεκίνησε την εγκατάσταση αυτοχρηματοδοτούμενων συστημάτων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε κοινότητες κοραλλιογενών υφάλων στα νησιά Φίτζι, σε συνεργασία με την κυβέρνηση των νήσων Φίτζι και άλλους φορείς. Το 2018 το φιλανθρωπικό ίδρυμα Μπλούμπεργκ, στη Νέα Υόρκη, ανακοίνωσε τη διάθεση 86 εκατομμυρίων δολαρίων με σκοπό την παροχή βοήθειας στην οικοδόμηση της ανθεκτικότητας των κοραλλιογενών υφάλων και των αλιευτικών κοινοτήτων σε 10 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, των νησιών Φίτζι, της Ινδονησίας και των ΗΠΑ. Τον Μάιο του τρέχοντος έτους, όταν μαθητές σε περισσότερες από 1600 πόλεις 125 χωρών απείχαν από το σχολείο, με αίτημα την ενίσχυση δράσεων για το κλίμα, κεντρικό ζήτημα σε πολλές από αυτές τις διαμαρτυρίες ήταν οι κοραλλιογενείς ύφαλοι.

Καλούμε τους επιστήμονες, τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, τις ΜΚΟ και τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς να προσανατολιστούν σε αυτές τις ενέργειες και να αναπτύξουν μια τολμηρή στρατηγική προστασίας των κοραλλιογενών υφάλων, άλλων συστημάτων, αλλά και των ανθρώπων σε αυτόν τον θερμαινόμενο μας κόσμο.

Μετάφραση / Απόδοση στα ελληνικά:

Γεωργία Νικολοπούλου

B.Sc. Ωκεανογραφίας και Θαλασσίων Βιοεπιστημών (ΤΩΘΒΕ, Σχολή Περιβάλλοντος, Πανεπιστήμιο Αιγαίου)
M.Sc. Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης και της Τεχνολογίας

Σύλλογος Πτυχιούχων Ωκεανογράφων και Θαλασσίων Βιοεπιστημόνων Ελλάδας – ΣΠΩΘΒΕ
Hellenic Graduates΄ Association of Department of Marine Sciences - HGADMS

Site | Email

Facebook | Twitter | Linkedin | Youtube