Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

Προσφέρουν ό,τι είναι πιο εύκολο. Ό,τι πιο φτηνό. Και στη δική μας περίπτωση, φίλες και φίλες είναι ο βιαστικός, άτεχνος λόγος.

Το αποστειρωμένο πουλάει απόψε και αδικοχαμένοι οι αγοραστές του. Ο έμπορος δεν νοιάζεται. «Ας πουλήσω εγώ, να κάνω την απόσβεση, να βγάλω και το κέρδος μου και δόξα τω Θεό.»: λέει ο λαϊκός και τα θύματα σχηματίζουν ουρές. Εξ αφορμής, λοιπόν ενός τηλεφωνήματος άρχισα να σας γράφω. Κλίση από πρωτεύουσα προς την παραμεθόριο. Υποψιάζομαι από το κέντρο. Κάπου κοντά στην πλατεία αττικής με θέα τις δυτικές «Ινδίες». Σηκώνω το ακουστικό. Οι υποψίες μου γίνονται βεβαιότητα και το ντιλίχ που βάζουν οι Πακιστανοί στα φαγητά τους φτάνει στη μύτη μου. Ύστερα από μια πληκτική συζήτηση περί ανέμων και υδάτων, θέτω κι εγώ, με τη σειρά μου, τα ερωτήματα μου στην –εξαντλημένη από τη μίζερη καθημερινότητα της- συνομιλήτρια. Η απάντηση ήταν αναπάντεχη. Υποδεχτείτε ακοές μου τα νόθα παιδιά μιας θρασύτατης εγωκεντρικότητας: «το σκέφτηκα κι εγώ αλλά, δεν νομίζω, πως θα μπορέσω αυτή την περίοδο. Δυστυχώς πνίγομαι από τις δουλειές και έτσι δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τίποτα.» Τραντάχτηκα σύγκορμος. Το προηγούμενο βράδυ ένα λυγμόπνικτο «δε αντέχω χωρίς εσένα.» και σήμερα αυτό. Ένιωσα σαν κομπάρσος που χάνει τα λόγια του. Φυσικά για να μη χάσω και το πολιτισμένο μου, υποκρίθηκα μια απόλυτη συγκατάβαση. Το τηλέφωνο κλείνει. Ακροβατούσα ανάμεσα στην υστερία και τον πανικό. Ξαφνικά ολόκληρη η ζωή μου έγινε αυτή η φράση. Θόλωσα. Μου ‘φυγε το μαρτίνι ντράι από τα χέρια και τσούγκρισε το πάτωμα. Λόγια, λόγια, λόγια και από έργα ελάχιστα. Έτσι φίλες μου, όπως τ’ ακούτε. Γιατί αν κάτι έχει αξία σε τούτη τη διεφθαρμένη ζωή είναι το πώς θα διαφυλάξουμε μία ήσυχη συνείδηση για αυτό το βράδυ. Σας σιχάθηκα. Εσάς και τα ψέματα σας. Χάρισμα σας λοιπόν. Και αφού δεν μπορείτε να πάρετε μαζί σας τα χρέη σας στο τελευταίο σας ταξίδι, θα φροντίσω εγώ, παρέα με κάτι φίλες να βάλουμε στον τάφο σας όσες «μη αλήθειες» και ψέματα χωρέσουν. Και ύστερα όταν σας ζητηθεί ο οβολός σας από τον Άδη αυτά να του δώσετε. Διεστραμμένοι. Που ποτέ δεν είχατε τα α****** να υποστηρίξετε τα «θέλω» σας. Καθίκια. Που όχι μόνο ζούσατε μια ζωή τραβεστί, μακελεύατε κι όποιον βρισκόταν μπροστά σας, για τις τακτικές σας. Πίσω στα χωριά σας χιμπατζήδες. Κι εγώ κάθε Σάββατο θα αραδιάζω τουλίπες στις ταφόπλακες σας. Άνθρωπος αγαθών προθέσεων βλέπετε.

Λίγα λεπτά αργότερα αρπάζω το ακουστικό και καλώ μία φίλη από το κλείνον άστυ να της ανακοινώσω τα πεπραγμένα σε στυλ ειδησεογραφικού δελτίου των δύο και μισή. Άρχισε να κρώζει από τα γέλια. Μαζί της κι εγώ. Τα νεύρα μου ακλόνητα. Διατηρούσαν μια σταθερή θερμοκρασία γύρω στους 150 οC. Η ψυχραιμία της αγαπητής Ν.(Ντιντίκας) με καθησύχασε. Είχα την ανάγκη να επιβεβαιώσω την ύπαρξη μου μετά από μια τόσο σουρεάλ κουβεντούλα με τους ενοχικούς. Κι αφού απετίναξα κάθε μικροαστικό κατάλοιπο, άρχισα να βάζω τη σκέψη μου σε λογική τάξη. Έννοιες αποσαφηνισμένες και εναρμονισμός του μέσα μου με το έξω μου. Ήρεμος πια. Δικός μου.



Καλή βδομάδα