Με αφορμή την 8η Μαρτίου, την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, που πέρασε και γιορτάστηκε απο χιλιάδες γυναίκες και απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε ολόκληρο τον πλανήτη, αναρωτιέμαι: Αποτελεί τελικά η μέρα αυτή κινητήριο δύναμη, ώστε να παλεύουμε καθημερινά για τα δικαιώματα της γυναίκας, για τα οποία στο παρελθόν έγιναν αγώνες για την κατοχύρωσή τους; Ή είναι μια μέρα που οι γυναίκες παίρνουν δώρα και άδειες απο την ψυχοφθόρα ρουτίνα και τα εκατοντάδες «καθήκοντά» τους, που οι περισσότεροι θύμουνται να κοινοποιήσουν στα ΜΜΕ φωτογραφίες και φράσεις για τον σεβασμό της γυναίκας, χωρίς καθημερινά να τον αποδεικνύουν με τις πράξεις τους;
Γιατί πρέπει μια μέρα να μας υπενθυμίζει τα δικαιώματα και την ισότητά μας με το ανδρικό φύλο; Γιατί η δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο; Γιατί η δολοφονία τριών γυναικών μεταναστριών στον Έβρο; Γιατί η γυναικοκτονία της Αγγελικής στην Κέρκυρα; Γιατί η αυτοκτονία της φοιτήτριας στη Θεσσαλονίκη, απο τις ενοχές που της φόρτωσαν οι εκβιασμοί που δέχτηκε απο εναν νεαρό άνδρα, μετά το βιασμό της και το διαδικτυακό διασυρμό της; Γιατί οι αυτοκτονίες αλλα και δολοφονίες γυναικών κρατουμένων στις φυλακές υπο την ανοχή των αρχών και γενικότερα του κράτους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Κατερίνας Γκουλιώνη που δολοφονήθηκε κατα τη μεταγωγή της στις φυλακές της Κρήτης; Γιατί λοιπόν, τα παραπάνω παραδείγματα να μας υπενθυμίζουν τις απάνθρωπες συνθήκες των γυναικών και τον τρόπο με τον οποίο η πατριαρχία τις σκοτώνει και γιατί εμείς να μη γνωρίζουμε και να μη θυμόμαστε μόνες/μόνοι μας τι συμβαίνει γύρω μας καθημερινά, χωρίς να «χρειάζεται» μια μέρα μέσα στο χρόνο να μας επαναφέρει στη μνήμη τα παραπάνω;
Εκεί που πρέπει να δοθεί έμφαση, λοιπόν, είναι ότι η αξία της 8ης Μαρτίου είναι στο να μας παρακινήσει, και μετά απο το πέρας της, να αγωνιζόμαστε καθημερινά για τη μείωση του σεξισμού, του ρατσισμού και της υποτίμησης της γυναίκας. Της κάθε γυναίκας. Της γυναίκας φοιτήτριας, που δεν βάζει τον εαυτό της στο καλούπι όπως τη θέλει η πατριαρχία, αλλά μιλά, συμπεριφέρεται (ντύνεται, βάφεται, χορεύει) όπως η ίδια επιθυμεί, ελεύθερα, χωρίς να φοβάται. Της εργαζόμενης γυναίκας που κάνει υπερωρίες και πιέζεται, ενώ δέχεται εκβιασμούς και σεξιστικά σχόλια απο το αφεντικό της όταν του φέρει οποιαδήποτε αντίρρηση. Της ίδιας, που όταν μείνει έγκυος, σκέφτεται πώς θα το ανακοινώσει στην δουλειά γιατί φοβάται την απόλυση. Της οροθετικής γυναίκας που στιγματίζεται απο το κοινωνικό συνολο και που η κοινωνία αρνείται να την φροντίσει. Της γυναίκας πρόσφυγα, η οποία αναγκάστηκε να φύγει απο τη χώρα της και γίνεται τελικά θύμα trafficking διότι κατά τη μεταφορά και την προσφυγή της σε άλλες χώρες στηρίχθηκε σε άντρες, που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το σώμα της και την αδυναμία της τη δεδομένη στιγμή, και ταυτόχρονα η ξενοφοβία που επικρατεί να γίνεται συνεργός. Της έφηβης Ινδής, που μένει έγκυος απο βιασμό και το δικαστήριο απορρίπτει το αίτημά της για έκτρωση. Της γυναίκας κρατούμενης, μωρομάνας, χρήστριας ναρκωτικών που αντιμετωπίζεται ως «ανήθικη» και «πρεζάκι» και αυτό αποτελεί «δικαιολογητικό» για τα σεξιστικά σχόλια, τη σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση που δέχεται απο το προσωπικό που στελεχώνει τις φυλακές.
Ας βάλουμε, λοιπόν, στόχο μέχρι την επόμενη 8η Μαρτίου, οι δολοφονίες των γυναικών σε όλο τον κόσμο να έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, και οι συνθήκες ζωής των γυναικών κάθε ηλικίας, φυλής, θρησκείας, να έχουν γίνει καλύτερες, με τη δική μας καθημερινή προσπάθεια ενάντια στην εκμετάλλευση. Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η σιωπή και η απραξία είναι η ενίσχυση της πατριαρχίας που σκοτώνει.
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (akiragiulia)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
