Καθισμένη οκλαδόν στο κρεβάτι του δωματίου, κάτω από τις φρεσκοπλυμένες κουβέρτες της άνοιξης, βρίσκομαι να σε παρακολουθώ ανήμπορη στο να αντιδράσω, να εμπλουτίσω τούτη την αχαλίνωτη μέθη που μου χαρίζεις απλόχερα. Δεν ήμουν μόνη. Δεν ήσουν μόνος.
Καθισμένος στο κρεβάτι, εκεί βρισκόσουν να με συντροφεύεις με το άσμα του έρωτα. Χανόμουν σε τούτα τα ερωτόλογα του τραγουδιού σου, στη σύνθεση της μουσικής, στο χρώμα εκείνων των μελωδικών ακουσμάτων που δημιουργούσες με τόση επιμέλεια καθώς ξεκλείδωνες τα όσα είχες ζήσει σε ένα φθηνό μισοκατεστραμμένο αρμόνιο.
Εκεί χαμένη, περιπλανώμενη στη φαντασία σου βρισκόμουν, χωρίς να θέλω να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Καθώς συνέχιζες την προσπάθεια σου, τα μάτια μου βούρκωσαν, έτοιμα ήταν να κλάψουν και το αποτέλεσμα φάνταζε σαν ηδονή, μα δεν ήταν.
Βρισκόμασταν στο ίδιο σκοτεινό δωμάτιο. Καθόλου φωνές, με μοναχό μέσο συντροφιάς αυτό το αρμόνιο, κι όμως αισθάνθηκα όλον τον κόσμο να απλώνεται μπροστά μου.
Μέσα σε αυτή τη στιγμή που θα θελα να την παγώσω. Να κρυσταλλώσω εσένα τον ίδιο ώστε να με γεμίζεις αυτό το έντονο συναίσθημα μόνο κοιτάζοντας σε, κι όταν πια θα είχα τη θέληση να έμενες έτσι ακριβώς. Απαράλλακτος, με την αγάπη που θα κρατούσε μία ζωή γεμάτη φόβο, αγωνία, συγκινήσεις μέχρι να οδεύαμε προς το τέλος.
______
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (anke arnold)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
