Ο τίτλος αυτού του κειμένου ταιριάζει απόλυτα σε κάθε πτυχή της ζωής μας πια. Ξεκινάει από τις μαύρες οθόνες των τηλεοράσεων στις συχνότητες της ΕΡΤ και πλέον επεκτείνεται στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας... Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην ΕΡΤ, λόγω της σημασίας που επέφερε το παράνομο κλείσιμό της, αλλά και λόγω της προσωπικής συγκίνησης, αλλά και οργής. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά...
Από ότι αποδεικνύεται, και όπως είχαμε -τότε ήδη- προβλέψει ωσάν νέοι μάντεις στους Δελφούς, ο παράνομος τερματισμός της λειτουργίας της ΕΡΤ ήταν μόνο η αρχή για το επόμενο (και δυστυχώς όχι τελευταίο) επίπεδο της αποδόμησης της Ελλάδας... Την ίδια χρονική περίοδο περίπου με τα γεγονότα αυτά, είχαμε ειδήσεις για τα Τεχνικά Λύκεια να καταργούνται, τους σχολικούς φύλακες να απολύονται, τη δημοτική αστυνομία να διαλύεται, τη υγεία να βαδίζει στα, καταστροφικά χνάρια των ΗΠΑ, όπου εκεί οι ιδιώτες αποφασίζουν για την περίθαλψη ή μη των ασθενών, με βάση το προσωπικό τους κέρδος και μη λαμβάνοντας υπόψιν τα νοσηλευτικά κριτήρια, με συνέπεια η δημόσια υγεία να πέσει σε τραγικά επίπεδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ένα παιδάκι στο Ελ Σαλβαδόρ έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει από ένα παιδάκι στις ΗΠΑ, ζώντας προφανώς περισσότερα χρόνια και με υψηλότερη ποιότητα ζωής... Αλλά αυτό το κείμενο δεν πραγματεύεται το μέλλον της δημόσιας υγείας, άλλωστε μπορείτε να δείτε ντοκιμαντέρ σαν το Sicko του Michael Moore, για να δείτε και οι ίδιοι για το πού θα καταλήξουμε...
ΕΡΤ λοιπόν.
Τρίτη, 11 Ιουνίου 2013, αποφράδα ημέρα...
Προτού συνεχίσω, πρέπει να πω ότι συμμετέχω στο 
Ράδιο-ΛΟΦΟΣ, το φοιτητικό ραδιόφωνο του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη, αυτή η ιδιότητα θα είναι σημαντική για τη συνέχεια. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, προετοιμάζαμε ένα πάρτι σε τοπική καφετέρια για το καλοκαίρι μιας και όλοι θα έφευγαν σιγά-σιγά και θεωρήσαμε καλή ιδέα να διοργανώναμε ένα παρτάκι... Μετά πήγα στο σπίτι ενός φίλου μου και άνοιξα τον υπολογιστή μου που τύχαινε να τον είχα απάνω μου, προκειμένου να δω αν υπάρχει κάποιο νέο, μιας και τηλεόραση εκείνη την ημέρα δεν έτυχε να δω. Πρώτο πράγμα που είδα ήταν ένα άρθρο για το κλείσιμο της ΕΡΤ που θα έπαιρνε κιόλας σάρκα και οστά την ίδια ημέρα. Η πρώτη δική μου αντίδραση ήταν η απαξίωση για το συγκεκριμένο άρθρο. Δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο ηλίθιοι να κλείσουν την ΕΡΤ, μιας και επιχείρησαν να το κάνουν πριν μερικά χρόνια και απέτυχαν παταγωδώς. Άλλωστε τόσες ψεύτικες ειδήσεις βγάζουν ορισμένοι για τους δικούς τους λόγους, που ουσιαστικά αγνόησα, και περιγέλασα αυτό το γεγονός. Μετά όμως έκανα scroll down... Και έπεσε το μάτι μου στην επίσημη ανακοίνωση του Κεδίκογλου (αυτός, όπως και σχεδόν όλοι οι άλλοι πολιτικοί απώλεσαν το δικαίωμα της προσφώνησης "κύριος" με τις πράξεις τους) και τότε πραγματικά εκεί σταμάτησε ο χρόνος. Παγωμάρα, αιφνιδιασμός, έκπληξη, σοκ...
Αμέσως μετά ήρθε το αίσθημα της λύπης. Μπορεί να ήμουν καρφωμένος στην οθόνη του υπολογιστή βλέποντας το πρόγραμμα της ΕΡΤ μέσω web tv, αλλά το μυαλό μου πετούσε σε παλιές, μακρινές εποχές... Η πρώτη μου καθαρή ανάμνηση από την ΕΡΤ είναι οι Ολυμπιακοί της Ατλάντα το 1996, σε ηλικία πέντε μόλις ετών, βλέποντας τις προσπάθειές των αθλητών μας για υψηλές διακρίσεις... Τα επόμενα χρόνια πρωταγωνιστικό ρόλο ανέλαβαν τα ανεπανάληπτα "Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα", που, ακόμα και σήμερα, βλέποντάς τα στο YouTube προκαλούν φοβερά συναισθήματα... Μέσω της ΕΡΤ έμαθα την Formula 1, από το 1998. Μέσω της ΕΡΤ έμαθα και λάτρεψα το μπάσκετ, τόσο σε εθνικό, αλλά τόσο και σε συλλογικό επίπεδο. Μέσω της ΕΡΤ μεθύσαμε από χαρά τον θρίαμβο της Πορτογαλίας το 2004. Μέσω της ΕΡΤ μάθαμε πολλά πράγματα, από την Εκπαιδευτική Τηλεόραση στην δεκαετία του '90, αλλά και τα τελευταία χρόνια, μαθαίναμε για πρόσωπα και καταστάσεις που άλλοι φρόντιζαν να αποκρύπτουν, μέσω μερικών εκπληκτικών εκπομπών, όπως το "Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα" του Στέλιου Κούλογλου, τον "Εξάντα" του Γιώργου Αυγερόπουλου, το "Κουτί της Πανδώρας" με τον Κώστα Βαξεβάνη και τη "Μηχανή του Χρόνου" του Χρήστου Βασιλόπουλου, μεταξύ άλλων... Μέσω της ΕΡΤ είδαμε το έργο αξιόλογων καλλιτεχνών που τα ιδιωτικά κανάλια απαξιώνουν προς χάριν των δικών τους σκουπιδιών... Σκεπτόμενος όλα αυτά λοιπόν, πέρασαν γύρω στις δυο ώρες, έχοντας την εντύπωση ότι ήταν το πολύ δεκαπέντε λεπτά...
Και μετά ήρθε το αίσθημα της οργής. Διότι δεν ήταν μόνο το έργο της ΕΡΤ που προκάλεσε αυτήν την αντίδραση, ήταν κυρίως οι σχεδόν 3000 εργαζόμενοι που επρόκειτο σε λίγες ώρες να χάσουν τις δουλειές τους... Έτσι αναλάβαμε δράση. Μίλησα με την φίλη μου την Εύα, η οποία είναι και αυτή στον σταθμό και είπαμε σε λίγες αράδες να πηγαίναμε στην ΕΡα Αιγαίου όσο το δυνατόν γρηγορότερα... Ειλικρινά φοβόμασταν ότι δεν θα υπήρχε κανένας επάνω στην ΕΡα, αλλά δόξα τω Θεώ διαψευστήκαμε... Το προαύλιο ήταν γεμάτο από απλούς ανθρώπους, που και εκείνοι ήθελαν να δείξουν την αηδία τους για τούτη την κατάπτυστη απόφαση... Βέβαια, οι περισσότεροι ήλθαν προκειμένου να πουν το «ύστατο χαίρε». Μάλιστα ακούγαμε από πολλούς την φράση «ήρθαμε στην κηδεία». Και για να είμαι ειλικρινής, και εμείς όταν πήγαμε αισθανόμασταν λίγο πολύ το ίδιο, αλλά μετά από λίγη ώρα το φωτάκι άναψε από επάνω μας και είχαμε μια ιδέα. Αφού είχα φέρει και τον υπολογιστή μου, γιατί να μην δοκιμάσουμε να εκπέμψουμε διαδικτυακά; Και έτσι, αρχίσαμε τις προσπάθειες να εκπέμψουμε το σήμα της ΕΡα μέσω του σταθμού μας, εμείς, οι τεχνικοί μας, μιας και απευθύναμε έκκληση και στα υπόλοιπα μέλη του σταθμού μας να έρθουν και αυτοί στην ΕΡα, ευτυχώς με την πλειοψηφία να έρχεται και να βοηθά εμπράκτως, σε συνεργασία με τους τεχνικούς της ΕΡα, και καταφέραμε να εκπέμπουμε το πρόγραμμα της, αρχικά από τον δικό μου υπολογιστή και στη συνέχεια από τον κεντρικό υπολογιστή στα στούντιο της ΕΡα Αιγαίου, καθιστώντας μας τους πρώτους ανθρώπους πιθανότατα που εκπέμψαμε το σήμα της Ελεύθερης Δημόσιας Ραδιοφωνίας πανελληνίως... Τις επόμενες μέρες δεχτήκαμε επίθεση. Το ίντερνετ κόπηκε μαζί με τις τηλεφωνικές γραμμές, και, κατά συνέπεια διακόπηκε και η αναμετάδοση του προγράμματος της ΕΡα, αλλά και πάλι δεν πτοοηθήκαμε. Έφερα μια κεραία που είχα στο σπίτι μου, αγοράσαμε ένα πεντάμετρο καλώδιο USB και τοποθετήσαμε την κεραία, έτσι ώστε να πιάνουμε το σήμα ενός γείτονα, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να κρεμάσει ουσιαστικά το router του στο μπαλκόνι του, προκειμένου να λαμβάνουμε ασύρματο ίντερνετ και να συνεχίσουμε να εκπέμπουμε το πρόγραμμα της ΕΡα, όπως αυτό συνεχίζεται και σήμερα, με τις αναγκαίες τεχνικές βελτιώσεις...
Όπως έχω ξαναπεί πολλάκις, ευχαριστώ πραγματικά μέσα από την καρδιά μου ΟΛΟΥΣ τους εργαζομένους στην ΕΡα Αιγαίου, διότι όλο αυτό το διάστημα μάθαμε ότι δεν είναι κάποια κρατικοδίαιτα καθίκια, όπως προσπαθούν να μας πλασάρουν από την κυβέρνηση και τα φερέφωνά τους, αλλά άξιοι άνθρωποι, αγωνιστές, που, με ψηλά το κεφάλι, παλεύουν όχι μόνο για το καλό το δικό τους, αλλά και για το καλό του γενικότερου συνόλου, και αυτό είναι το σημείο κλειδί για μένα. Πρέπει όλοι μας να ενωθούμε, απ' όπου και αν ανήκουμε, είτε από τους απολυμένους στην ΕΡΤ, είτε από τους απολυμένους στους Δήμους, είτε από τους απολυμένους στην εκπαίδευση, αλλά είτε και από ανθρώπους που δεν έχουν χάσει τη δουλειά τους και παλεύουν να βγάλουν τα προς το ζήν, είναι απαραίτητο να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας και να πούμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Όσο για τα τομάρια που μας κυβερνάνε, το μόνο που θα πω - όπως το νιώθω έντονα συναισθηματικά - είναι ότι, αν ήμασταν σε άλλες εποχές και με άλλες, πιο βίαιες συνθήκες - θα ζητούσαμε να τους κρεμάσουμε και να σύρουμε τα πτώματά τους στο έδαφος...
Εδώ λοιπόν κλείνει το άτυπο ημερολόγιο των πεπραγμένων που συνέβησαν την 11η Ιουνίου. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για ορισμένες εκφράσεις που χρησιμοποίησα, αλλά πιστέψτε με, δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να εκφράσω το ποιόν αυτών των ανθρωποειδών... Όπως επίσης ζητώ συγνώμη για το, πρόχειρο ύφος του παρόντος κειμένου, αλλά, παρά το γεγονός ότι πέρασε παραπάνω από ένας μήνας (σημ: πρωτοδημοσίευση στις 17 Ιουλίου 2013), ακόμα δεν έχω καταφέρει να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα επανέλθω με πιο συγκροτημένο ύφος και με περισσότερες λεπτομέρειες... Προς το παρόν, ελπίζω να τα λέμε στους δρόμους...
ΥΓ: Φανταστείτε τι θα λέει ο Μάνος από εκεί ψηλά...
Πάνος
BONUS: Ένα από τα πολλά διαμάντια που έβγαλε η ΕΡΤ, και σίγουρα η αγαπημένη μου εκπομπή...
______
Πηγές εικόνων από το μέλος Deneb_716 - αναδημοσίευση κατόπιν έγκρισης από το προσωπικό blog: «DeProfundis», πρώτη δημοσίευση Τετάρτη, 17 Ιουλίου 2013 (μερική επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
