Γράφει ο Χάρης Χεϊζάνογλου:
Οι Πανελλήνιες δεν χωρίζουν τους ανθρώπους σε ικανούς και μη. Οι βάσεις, υψηλές ή χαμηλές δεν κατατάσσουν τα παιδιά σε ικανά και μη. Δεν υπάρχει καμία μεγάλη αλήθεια στην επίδοση ενός νέου ανθρώπου σε μια διαγωνιστική διαδικασία, σε σημαντικό βαθμό μηχανιστική, που να μας λέει κάτι καταληκτικό για την αξία του και για το τί είναι ικανός να πετύχει στη ζωή του. Γενικά, δεν υπάρχει καμία αξιολογική μέθοδος ικανή να αναγνώσει και να αναγνωρίσει το εν δυνάμει των ποιοτήτων που κουβαλάνε τα νέα παιδιά.
Οι Πανελλήνιες είναι απλά μια στιγμή μέσα σε μια πορεία. Ένα «αναγκαίο κακό» για να γεμίσουν κάποιες θέσεις σε ΑΕΙ και ΤΕΙ... Είναι ένας διαγωνισμός πλήρωσης θέσεων, όχι δεξιοτήτων, γνώσεων ή ποιοτήτων. Μάλιστα είναι τοποθετημένες χρονικά πολύ νωρίς μέσα στην ζωή. Σε ηλικία μικρή καλείσαι να πάρεις αποφάσεις χωρίς πάντα να έχεις την εμπειρία ή την ωριμότητα να το κάνεις, και αυτό δεν είναι λάθος του παιδιού, αυτό είναι το φυσιολογικό. Το παράλογο είναι ότι ζητάμε από παιδιά να πάρουν αποφάσεις και να μπουν σε έναν αγώνα δρόμου για να ανταγωνιστούν άλλα παιδιά σε μια διαδικασία που αν δεν ξυπνήσεις καλά ένα πρωί, αν αρρωστήσεις, αν αγχωθείς κλπ μπορεί να αποτύχεις.
Δεν είναι κριτήριο ποιότητας λοιπόν οι Πανελλήνιες, ούτε προδιαγράφουν το μέλλον... Αυτό που πετυχαίνεις ή δεν πετυχαίνεις στα 18 σου μπορείς να το αλλάξεις, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο είτε απλά προς κάτι διαφορετικό!
Μπράβο στα παιδιά που πέρασαν, είναι σπουδαίο να βάζεις έναν στόχο και να τον πετυχαίνεις, τώρα αρχίζει μια νέα προσπάθεια με άλλους όρους. Αυτό που θα βρείτε μπροστά σας μπορεί να το αγαπήσετε, μπορεί και όχι, αλλά σίγουρα θα σας βοηθήσει να βρείτε τον δρόμο σας ακόμα και αν τελικά επιλέξετε να μην δραστηριοποιηθείτε επαγγελματικά πάνω σε αυτό που σπουδάσατε. Ξέρω αρχιτέκτονες που έγιναν ηθοποιοί, οικονομολόγους που έγιναν σεφ, ανθρώπους που τελείωσαν σχολές και ξανασπούδασαν γιατί στην πορεία διαπίστωσαν ότι αγαπούν κάτι άλλο, κι αυτό είναι υγιές.
Μπράβο και στα παιδιά που δεν πέρασαν, μπράβο προκαταβολικό για την προσπάθεια που θα κάνουν από εδώ και πέρα για να πετύχουν με άλλο τρόπο. Δεν είναι ούτε πιο δύσκολο ούτε πιο εύκολο, είναι απλά διαφορετικό. Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους που δεν έδωσαν καν πανελλήνιες και είναι σήμερα αξιόλογοι επαγγελματίες και κυρίως φανταστικοί άνθρωποι. Συχνά με απίστευτη καλλιέργεια και ας βρέθηκαν εκτός του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος. Συχνά μάλιστα, αυτό τους κάνει ακόμα πιο αξιόλογους.
Σε κάθε περίπτωση, είτε περάσατε σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα είτε όχι, στόχος παραμένει η ευτυχία, σε μικρές ή μεγαλύτερες στιγμές, και η ευτυχία δεν είναι αυτό που η κοινωνία ορίζει αυθαίρετα ως «επιτυχία». Δεν υπάρχει ούτε μέτρο ούτε μέθοδος μέτρησης. Δεν είναι τα λεφτά και τα υλικά αγαθά. Οι έννοιες «ευτυχία» και «επιτυχία» μπορεί ενδεχομένως να τέμνονται, αλλά δεν ταυτίζονται. Τον πήχη της επιτυχίας συχνά τον βάζουν οι άλλοι για εσένα, όμως το τι είναι ευτυχία το ορίζει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του, το σωστό είναι να το ορίσετε μόνοι σας χωρίς φόβο.
Και τότε, αν αγαπάτε αυτό που επιλέξατε να κάνετε (ό,τι κι αν είναι αυτό), αν επενδύσετε στη ψυχική σας καλλιέργεια, αν διεκδικείτε την ισότητα και αν δείχνετε αλληλεγγύη στους ανθρώπους γύρω σας, τότε είναι πολύ δύσκολο να μην είστε ευτυχισμένοι!
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (Graehawk), (ken19991210), (Pixapopz), (dimitrisvetsikas1969)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
