Είναι αλήθεια όλα όσα ακούγονται για τους πρωτοετείς φοιτητές; Προσοχή, το εν λόγω άρθρο δεν αποτελεί διευκρινιστικό οδηγό βοηθείας για τους πρωτοετείς. Τέτοιοι «οδηγοί» υπάρχουν πολλοί. Εδώ θα βρείτε μερικές σκέψεις μου και ορισμένα πράγματα που εγώ προσωπικά θαυμάζω στους πρωτοετείς και γενικότερα σε ορισμένους ανθρώπους.
Άλλο ένα εξάμηνο μόλις ξεκίνησε. Και τα «πρωτοετάκια» έχουν πλέον εγκλιματιστεί με τα του πανεπιστημίου, μετά και την εμπειρία της πρώτης γι`αυτούς εξεταστική. Κάθε εξεταστική βέβαια είνα διαφορετική. Αλλά ας μην επεκταθούμε περαιτέρω.
Τα λεγόμενα και «πρωτοετά» - όρο που ομολογώ άκουσα πρόσφατα και μου έμεινε, αν και πολύ αμφιβάλλω για την ορθότητα του - έχουν πλέον ξεπεράσει τη φάση του «ψαρώματος», του δεν ξέρω πού ήρθα και πού πάω, έχουν κάνει φιλίες, ενδεχομένως σχέσεις - και για πολλούς από αυτούς την πρώτη τους σχέση - , έχουν πάρει μια γεύση από τα εισαγωγικά μαθήματα και είναι - σχεδόν - πανέτοιμα για το εξάμηνο. Παντού, όταν πρόκειται για πρωτοετείς ακούω ή διαβάζω πως πρόκειται για ψαρωμένα άτομα που έχουν πλέον ξεπεράσει τη φάση της εφηβείας και έχουν πλέον ενηλικιωθεί. Έχουν τα περισσότερα περάσει σε μία πόλη διαφορετική από την πόλη μόνιμης κατοικίας τους - εκτός από τα άτυχα ( ή τυχερά; ) άτομα που μένουν ακόμα με τους γονείς τους και όπως είναι κατανοητό δεν ξέρουν σχεδόν κανέναν. Έτσι, το βάρος πέφτει σε φοιτητές μεγαλύτερων ετών να κάνουν τους «καλούς σαμαρείτες» και ουσιαστικά να γίνουν οι «καθοδηγητές» των πρωτοετών. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Χρειάζονται οι πρωτοετείς τόση καθοδήγηση και βοήθεια ή καλύτερα «οδηγίες προς ναυτιλομένους»;
Είναι νομίζω η ώρα να τοποθετηθώ. Οι πρωτοετείς, εκτός από την εύλογη «απειρία» τους, φέρνουν μαζί τους έναν νέο αέρα, αναζωογόνησης θα τολμούσα να πω. Βλέπουν τα πράγματα πιο καθαρά, πιο όμορφα, γιατί πολύ απλά είναι δεκτικοί σε νέες εμπειρίες. Ναι, η φοιτητική ζωή είναι πρωτόγνωρη αλλά γιατί πρέπει να είναι απαραιτήτως και τρομακτική; Μα θα μου πείτε πολλοί έρχονται στις μεγαλουπόλεις από μικρές πόλεις ή ακόμα και χωριά. Βεβαίως και θα χρειαστεί κάποιος χρόνος προσαρμογής. Ο χρόνος όμως αυτός εξαρτάται αποκλειστικά από το άτομο. Ακόμα δεν έχω ξεχάσει την πρώτη φορά που ανέβηκα στην Αθήνα από την επαρχιακή πόλη όπου ζω και σπουδάζω. Αμέσως ερωτεύτηκα το μετρό και γενικότερα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ίσως να αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο, δηλαδή φοιτητές πλέον που μένουν σε μεγαλουπόλεις να έρθουν για σπουδές σε μια μικρότερη πόλη και στην περίπτωση του Πανεπιστημίου Αιγαίου σε κάποιο από τα πανέμορφα νησιά όπου βρίσκονται οι πανεπιστημιακές μονάδες. Όταν ακούω κάτι τέτοιο, αυτομάτως το μυαλό μου πάει σε διακοπές. Όχι τις διακοπές του καλοκαιριού, όπου τα περισσότερα αν όχι όλα τα νησιά παραγεμίζουν από ξέφρενους τουρίστες Έλληνες και μη. Αλλά ήσυχες, ξέγνοιαστες και κατ` επέκταση ξεκούραστες διακοπές. Τώρα βέβαια, το πώς συνδυάζονται ξεκούραση και σπουδές είναι άλλο θέμα και ταυτόχρονα πολύ καλό ερώτημα.
Φυσικά, στο πρώτο έτος υπάρχει άπλετος χρόνος και για ξεκούραση και για ξεγνοιασιά αλλά και για φοίτηση στο πανεπιστήμιο. Διοτί, αν δε βγείς μέχρι το πρωί, αν δεν διασκεδάσεις με τη ψυχή σου και δεν κάνεις και μερικές κοπάνες στο πρώτο έτος, πότε θα τις κάνεις, στις πρακτικές του τέταρτου έτους; Κι αυτό είναι κάτι που μου λείπει από το πρώτο έτος. Και όχι μόνο η διασκέδαση και οι κοπάνες, αυτά τα έκανα και με το παραπάνω μη σας πω. Στο πρώτο έτος συμμετείχα πολύ στις πολιτιστικές ομάδες του πανεπιστημίου, θεατρική ομάδα, κινηματογραφική ακόμα και ραδιόφωνο. Μα θα μου πείτε, θέλεις να γίνεις ηθοποιός, σκηνοθέτης ή ραδιοφωνικός παραγωγός; Όχι, αν και ομολογώ πως δε θα μου κακοέπεφτε να γίνω διάσημη θεατρίνα (εδώ γελάμε). Το κίνητρό μου για τη συμμετοχή μου στις ομάδες αυτές ήταν να γνωρίσω νέα άτομα, πολύ διαφορετικά από εμένα, πιο εκφραστικά, πιο κοινωνικά αλλά και πιο συνεσταλμένα και εσωστρεφή. Άτομα από άλλα μέρη και από άλλες σχολές, κάτι που ναι μεν θα μπορούσα να επιτύχω αν πήγαινα σε όλες τις διαλέξεις ακόμα και σε διαλέξεις άλλου τμήματος, αλλά τότε δεν θα τα γνώριζα υπό τις ίδιες χαλαρές και φιλικές συνθήκες. Άλλωστε, αποτελούσε και πρόκληση για μένα να ασχοληθώ με κάτι τόσο διαφορετικό από αυτά που είχα συνηθίσει όπως για παράδειγμα το ραδιόφωνο. Η όλη διαδικασία της προετοιμασίας των εκπομπών, των τραγουδιών και των θεμάτων της κάθε εκπομπής αλλά και η ίδια η εκπομπή, το να μιλάς σε κοινό χωρίς ωστόσο να το βλέπεις είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ανεπανάληπτη εμπειρία είναι και να μπαίνεις σε ένα λεωφορείο χωρίς σαφή προορισμό μαζί με την παρέα σου και να κάνετε το γύρο του νησιού ειδικά προς το καλοκαίρι με σκοπό την εύρεση της καλύτερης παραλίας (πως μεταβαίνω από το ένα θεμα στο άλλο... αχ...!)
Δεν θέλω να σας κουράσω, είδη είπα αρκετά νομίζω (προς το παρόν βεβαίως, βεβαίως). Να κλείσω λέγοντας πως πραγματικά «ζηλεύω» τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό (αυτή τη λέξη έψαχνα τόση ώρα!) των πρωτοετών και γενικότερα όλων των ανθρώπων που παρά ενδεχομένως την ηλικία τους, βλέπουν τα πάντα σαν να τα βλέπουν πρώτη φορά και που είναι πραγματικά ευχάριστο και ενίοτε ξεκούραστο να μιλάς μαζί τους...
______
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (alexas_fotos), (Brodie Vissers), (anthonydelanoix), (jfelise)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
