του Γιάννη Αποστολόπουλου
Μιλώντας για καθημερινή ζωή, θα προσπαθήσω να αναπολήσω μερικές στιγμές από την φοίτησή μου, όταν βρισκόμουν στο Α' έτος των σπουδών μου. Και θα αναφερθώ σε μερικές στιγμές δημιουργικού οίστρου όπου βρεθήκαμε, θέλοντας να διαμαρτυρηθούμε ως φοιτητική κοινότητα στον πόλεμο που ξεκινούσε στο Αφγανιστάν, το 2002-2003.
Ήταν θυμάμαι Πέμπτη απόγευμα, την επόμενη είχε αποφασιστεί να κλείσει η σχολή, για να διαμαρτυρηθούμε για τον πόλεμο, μέσα στα πλαίσια γενικότερων κινητοποιήσεων που γίνονταν σε πολλές περιοχές της χώρας. Πρωτοετείς εμείς τότε, προσπαθούσαμε να ανιχνεύσουμε ποια είναι η ταυτότητά μας ως φοιτητές και πώς θα μπορούσαμε να συμβάλλαμε στο γενικό κλίμα. «Ευκαιρία να χάσεις μάθημα», θα πει κανείς. Ίσως. Ίσως και όχι, εξαρτάται ο καθένας τι πιστεύει και πώς το αντιλαμβάνεται βαθιά μέσα του, όπως σε κάθε περίσταση βέβαια, στην καθημερινή μας ζωή.Η Πέμπτη ήταν πάντοτε μια «βαριά» ημέρα, είχαμε από το πρωί μάθημα και φτάναμε ως το βράδυ. Τελευταίο μάθημα ήταν τα εργαστήρια «Στούντιο ΙΙ», ή αλλιώς όπως λέγονται, εργαστήρια «Σχεδίου-Χρώματος ΙΙ». Ήταν σχετικά καλός ο καιρός, άνοιξη άλλωστε. Δύσκολα έμενες μέσα. Την ημέρα αυτή λοιπόν, 20 Μαρτίου αν δεν κάνω λάθος, συμφωνήσαμε όλοι μας ως έτος να κάνουμε αποχή από το μάθημα, για να προετοιμαστούμε ώστε να «στολίσουμε» με δημιουργικά συνθήματα και πανό διαμαρτυρίας το κτίριο του 1ου Γυμνασίου Σύρου, όπου στεγάζονταν το τμήμα μας. Ευχάριστο ήταν το ότι οι καθηγήτριες μας άφησαν να χρησιμοποιήσουμε ελεύθερα μέρος από τον εξοπλισμό του εργαστηρίου, αρκεί να μην κάναμε βέβαια καταχρήσεις! Έχοντας λοιπόν στη διάθεσή μας χαρτιά του μέτρου και χρώματα που αγοράσαμε κι εμείς, πιάσαμε πινέλα και αφεθήκαμε σε ένα δημιουργικό ταξίδι, επιθυμώντας να εκφράσουμε την πικρία, αγανάκτηση και οργή μας ίσως για τις επιθέσεις εις βάρος των άμαχων πολιτών και γενικά της τόσο ακραίας πράξης βίας, του πολέμου.
Αρκετά παιδιά βέβαια εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία της αποχής για να στραφούν στις καφετέριες, αλλά όσοι μείναμε, περάσαμε υπέροχα. Χωρισμένοι σε διάφορες μικρές παρέες, δουλεύαμε διάφορες ιδέες στο προαύλιο της σχολής. Βλέποντας ξανά τις φωτογραφίες που τραβήξαμε τότε, είναι σαν να ξαναβλέπω μπροστά μου όλα αυτά. Οι ιδέες, πολλές, κι όλες όμορφες. Ιδέες που εξέφραζαν διάφορες θέσεις ή πεποιθήσεις, χωρίς όμως έντονο φανατισμό ή υβριστικό περιεχόμενο. Όλες είχαν ένα έντονο κομμάτι δημιουργικότητας κι όχι στείρας διαμαρτυρίας. Μερικά παιδιά ζωγράφισαν μια αμερικανική σημαία γεμάτη κηλίδες αίματος, μια άλλη παρέα έκανε μια Υδρόγειο καλυμμένη με αλυσίδες και δεσμά. Aλλοι είχαν φτιάξει πινακίδες που έγραφαν «STOP THE WAR» και γύρω-γύρω άφηναν αποτυπώματα από παλάμες χεριού, σε κόκκινο χρώμα. Μάλιστα, κάποια στιγμή χύθηκε κατά λάθος χρώμα, αλλά δεν πτοηθήκαμε! Βάλαμε κι από την άλλη πλευρά, οπότε φαινόταν σαν να έχουν πέσει κηλίδες αίματος. Πάντως ένα είναι σίγουρο! Η κόκκινη μπογιά είχε χρησιμοποιηθεί όσο κανένα άλλο χρώμα εκείνη την ημέρα!
Δεν ξεχνιέται και η ιδέα που έπεσε να γράφαμε σε διάφορες γλώσσες τη λέξη «ΕΙΡΗΝΗ». Θυμάμαι, σαν να ήταν τώρα, που έτρεξαν μερικά παιδιά δίπλα στα εργαστήρια των υπολογιστών, για να αναζητήσουν μετάφραση σε άλλες γλώσσες, ανάμεσα σε on-line λεξικά! Μια άλλη ιδέα που είχαμε υλοποιήσει, σχεδιάσαμε δύο χέρια που τείνουν να ενωθούν, όπως στο πολύ γνωστό έργο του Μιχαήλ Αγγελου, με το Θεό και τον Ανθρωπο, στην Καπέλλα Σιξτίνα. Εδώ στραφήκαμε στη Βιβλιοθήκη μας. Με μια σύντομη αναζήτηση, και με τη βοήθεια και του προσωπικού (να’ναι καλά κι οι κοπέλες εκεί) ανατρέξαμε σε βιβλία Τέχνης και βρήκαμε τον συγκεκριμένο πίνακα. Μετά από μια πρόχειρη φωτοτυπία σε Α3 μέγεθος χαρτί, προσπαθήσαμε να αντιγράψουμε όσο πιστότερα γινόταν τις φιγούρες των δύο χεριών. Ύστερα έπεσε μια άλλη ιδέα, να βάλουμε μια αλυσίδα και ένα σήμα της ειρήνης, σαν να γεφυρώνει τις δυο φιγούρες αυτές. Κι έτσι ολοκληρώθηκε το έργο, αφού τα περάσαμε διακριτικά με μπογιά, στο περίγραμμά τους.
Το βράδυ είχε έρθει για τα καλά κι όλοι μας, γεμάτοι ικανοποίηση, τοποθετήσαμε τις δημιουργίες μας στην πρόσοψη του κτιρίου, ώστε να φαίνονται σε όσους περάσουν από κοντά. Παρόλο που τις επόμενες μέρες έβρεξε αρκετά, και μετά βίας σώσαμε μερικά από τα σχέδιά μας από το να καταστραφούν, η ακριβώς επομένη, η Παρασκευή, ήταν ζεστή μέρα.
Στο φως πλέον, τα έργα μας φαίνονταν ομορφότερα, με ζωηρά χρώματα. Βέβαια, είχαν προστεθεί και μερικές ακόμη παρεμβάσεις από παλαιότερα έτη. Μεγάλη έκπληξη κι αίσθηση προκάλεσε ένα τεράστιο πανό που κρεμάστηκε και φαινόταν από απόσταση, όπου παιδιά από μεγαλύτερο έτος είχαν κάνει μια γελοιογραφία με σύνθημα: «BUSH: PISS ON THE WORLD». Ένα σύνθημα που έπαιζε με τις λέξεις και τις έννοιες τους στα Αγγλικά, αρκετά προκλητικό, αλλά και συνάμα πρωτότυπο.
Η προσέλευση των φοιτητών δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, αφού αρκετοί είχαν φύγει από το νησί για το τριήμερο για τα σπίτια τους είτε για να παρευρίσκονται στις διαδηλώσεις της Αθήνας. Όπως και να είχε, όσοι μείναμε νιώσαμε λίγο τον παλμό και τη συγκίνηση της ημέρας κι ενώσαμε τις φωνές μας μαζί με αρκετούς φορείς από την τοπική κοινωνία. Ήταν μια πρωτόγνωρη κοσμοσυρροή για τα δεδομένα της Σύρου.
Μπορεί βέβαια ο πόλεμος να έγινε, χωρίς να νοιάστηκε ή να είδε ή να άκουσε κανείς ό,τι κάναμε. Βρήκαμε όμως μια ευκαιρία να εκφράσουμε ελεύθερα τη δημιουργικότητά μας και να περάσουμε ευχάριστα κάποιες ώρες, νιώθοντας παράλληλα κι ότι συμμετέχουμε σε κάτι απτό, αυθεντικό, σε κάτι καλό... για τα τόσα θύματα που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν το Αφγανιστάν σε παρόμοιες μάχες μικρής ή μεγάλης κλίμακας...
σύνταξη άρθρου: Γιάννης Αποστολόπουλος, 2006
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
