Το τραγούδι της βροχής.
Η ώρα περασμένη, διαβάζω ένα βιβλίο, η βροχή που πέφτει έξω και νανουρίζει το μυαλό μου από όλες τις έγνοιες,το κερί πάνω στο τραπέζι να τρεμοπαίζει, σκιές που μαζεύονται τριγύρω.
Και ασυναίσθητα βρίσκω το νόημα σε κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα. Έλεγε πως η βροχή αναγγέλλει τον πτωτικό χαρακτήρα κάθε δημιουργίας, μας διδάσκει πως οτιδήποτε υψώνεται, υπακούει ταυτόχρονα στην κλήση μίας καθόδου που το ρευστοποιεί για να το ζωογονήσει εκ νέου .
Η αέναη επανάληψη της ζωής αυτή που ρυθμίζει όλους τους κύκλους της ζωής.
Ο στεναγμός και η ανακούφιση μιας εκπληρωμένης προσδοκίας. Οι σταγόνες που πέφτουν, μουσικές γέφυρες που σε ενώνουν με την ομορφιά του ουρανού και καθαρίζει το πνεύμα από όλα τα ασήμαντα ώστε να ζούμε και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να προχωρούμε μπροστά και να βλέπουμε το θάνατο με τρόπο ειρηνικό.
Κάποτε ήμουν παιδί και μπορούσα να ονειρεύομαι , και τώρα μπορώ αλλά τότε πιο εύκολα ,δεν είχα τότε ανακαλύψει το φόβο σα συναίσθημα και αποτέλεσμα της αγωνίας.
Τότε καθόμουν στο σκοτάδι και άκουγα τη βροχή να διασκεδάζει την αγωνία του χρόνου, την άκουγα στο μονόλογο της στα παραθυρόφυλλα, στο κελάρυσμα των μικρών ρυακιών που σχημάτιζε και κατευθυνόταν προς την εκπλήρωση των υποσχέσεών της προς τη γη.
Βροχή μια γλυκιά μελαγχολία ,ένα απαλό άγγιγμα σε κάθε τι υλικό στον κόσμο, μία ορατή διαύγεια σε αυτό που πεθαίνει ,και ένα συναίσθημα που δεν είναι ούτε νοσταλγία μα ούτε και μελαγχολία, παρά μόνο μια βύθιση στο αόρατο, μία ένωση στο άπειρο και μία υπόσχεση από τον ουρανό.
Μήπως τελικά κάποτε όλοι λατρεύαμε τη βροχή, όχι σα θεό ή σα δύναμη αλλά ως η ένδειξη κάτι ανώτερου από εμάς, κάτι που μας ξεπερνάει και μας αγκαλιάζει.
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
