Ξεκινάς για έναν άλλο τόπο, για μια άλλη ζωή. Την δική σου. Τώρα αρχίζεις να νιώθεις ελεύθερη, ελεύθερη να κάνεις ο,τι εσύ θελεις, χωρίς κανόνες, χωρίς όρια. Ονειρεύεσαι ατελείωτα πρωινά στο κρεβάτι, κάτω απ το ζεστό σου πάπλωμα, αγκαλιά με το μαξιλάρι σου, χωρίς κανένα να σου φωνάζει: «Ξύπνα! Είναι ώρα για το σχολείο!».
Σκέφτεσαι τις μακρινές βόλτες σε καταπράσινα δασάκια και την.. κατάληξη σε κάποια καφετέρια να πίνεις ζεστή σοκολάτα.. Μετά όμως, αρχίζεις να βασανίζεσαι.. Οι σκέψεις σε πλημμυρίζουν και όλα αρχίζουν να φαίνονται βουνό γύρω από μια και μόνο ερώτηση: «Μόνη;»
Έτσι αναπολείς τις όμορφες στιγμές με τους φίλους σου, με το «παρεάκι». Την παρέα στην οποία ήξερες πως παρ'όλο που ήσασταν μαζί, δεν είχατε κανένα κοινό. Παρ'ολο που περνούσες καλά, το έκανες γιατί δεν είχες κάτι άλλο να περάσει η ώρα. Αν και είχες ιδιαίτερη συμπάθεια προς λίγα άτομα και προτιμούσες να είσαι μόνο μαζι τους, μακριά και.. κρυφά απο τα άλλα μέλη της παρέας, ενιωθες αναγκασμένη να βρίσκεσαι με όλους.
Κι όμως.. Θυμάσαι τις ευχάριστες στιγμές με αυτά τα λίγα άτομα. Αυτά τα οποία για σένα ήταν ξεχωριστά. Θυμάσαι ακόμα εκείνη τη μέρα που χτύπησε το κουδούνι της πόρτας και εμφανίστηκε η αγαπημένη σου φίλη με το κουτί του ζαχαροπλαστείου, και δυο κουταλάκια στο χέρι, για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Ή ακόμα, εκείνα τα "κρυφά" Σαββατόβραδα με τις ταινίες και τα αποτυχημένα ποπκόρν ή τις καμμένες πίτσες, που κατέληγαν σε τοστάκια με γαλοπούλα και τυρί. Θυμάσαι πως όταν ήθελες μια αγκαλιά, σε 15 λεπτά ερχόταν για να σου την δώσει. Και έτσι ένιωθες να κατακτάς όλο τον κόσμο. Θυμάσαι την κούπα που σου έκανε δώρο, για την γιορτή σου, στην οποία πλέον, στο φοιτητικό σου σπίτι, πίνεις ζεστή σοκολάτα και την σκέφτεσαι. Θυμασαι πως την μέρα που ξεκινούσες το ταξίδι σου, εκείνη ήταν εκεί, στο λιμάνι, και ας ήταν πρωί πρωί, και σου έδινε συμβουλές, κρύβοντας την στεναχώρια που την είχε κυριεύσει.
Γιατί έτσι είναι ο πραγματικός φίλος. Είναι κοντά σου και στις ευχάριστες και στις δυσάρεστες στιγμές, έτοιμος να σε βοηθήσει, να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, να μιλήσεις να ανακουφιστείς. Έτσι και εσύ, στον αληθινό φίλο πρέπει να ανταποδίδεις, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Και μόνο αυτό το χαμόγελο, αυτή η ζεστή αγκαλιά, είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση.
Σκέφτεσαι αυτά, λοιπόν, και ήδη νιώθεις πως δεν είσαι μόνη. Βλέπεις στο κομοδίνο το βιβλιαράκι που σου χάρισε: «Για την φίλη μου». Και μόνο ο τίτλος τα λέει όλα. Ανοίγεις στην σελίδα που υπάρχει ακόμα η κάρτα, και διαβάζεις : «Υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να νιώθεις λίγο χαζοχαρούμενη μόνη σου και στο να νιώθετε και οι δύο το ίδιο.» Χαμογελάς, και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι...
___
φωτό: (central), (beuford00), (digital_a) - επιμέλεια από ομάδα σύνταξης my.aegean.gr
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
από straki στις Τετάρτη, 29 Σεπτεμβρίου 2010 (20:09:03)
από Fata_morgana στις Τρίτη, 5 Οκτωβρίου 2010 (21:01:37)
για να τους κρατησεις, πρεπει να προσπαθησεις αρκετα..:)
από Fata_morgana στις Τρίτη, 5 Οκτωβρίου 2010 (21:01:55)
για να τους κρατησεις, πρεπει να προσπαθησεις αρκετα..:)