Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

Γράφει o Ανδρέας Αλιμπέρτης:

29 Αυγούστου 2011. Μία ημερομηνία που δε θα ξεχάσω ποτέ.  Τέσσερις το πρωί, λίγες ώρες πριν ανακοινωθούν οι βάσεις και μάθω και εγώ που θα περάσω τα επόμενα τέσσερα-πέντε χρόνια της ζωής μου, ήμουν ακόμα έξω, και συνέχιζα να παίρνω μία άτυπη εκδίκηση για όση διασκέδαση και ξεγνοιασιά είχα στερηθεί τη χρονιά που είχε περάσει. Η μητέρα μου μού στέλνει εκείνη την ώρα το ακόμα χαραγμένο στη μνήμη μου μήνυμα «Που είσαι παιδί μου; Αύριο το πρωί έχουμε δουλειές με φούντες...». Ένα μήνυμα που όμως την ώρα που μου το έστελνε, εγώ περνούσα ορισμένες από τις πλέον αξιομνημόνευτες στιγμές της μέχρι τώρα ζωής μου...

Γυρίζω στο σπίτι γύρω στις πέντε. Το ρολόι μέτραγε αντίστροφα και μαρτυρούσε ότι σε περίπου τρεις ώρες θα γινόμουν φοιτητής. Αναζητώ σε κάτι καταχωνιασμένους φακέλους το μηχανογραφικό μου, για να ρίξω μία τελευταία ματιά στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που είχα δηλώσει. Στη θέση με τον αριθμό δώδεκα, βλέπω «Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων Πανεπιστημίου Αιγαίου (Χίος)». «Έλα ρε, έχω δηλώσει αυτό το τμήμα; Έχει γούστο να πάθουμε καμιά πλάκα...», ήταν η πρώτη μου αντίδραση. Αφού πέρασα περίπου ένα μισάωρο σκεπτόμενος αν θα ήταν καλύτερα να κοιμηθώ για κάνα δίωρο ή να το πάω σερί (μία επιλογή την οποία αν έκανα θα με διατηρούσα πλήρως νηφάλιο τη στιγμή που θα αντίκριζα τα αποτελέσματα), επέλεξα το πρώτο.

8.00 π.μ.
Η μητέρα μου με ξυπνά και με καλεί να δούμε μαζί τις από λεπτό σε λεπτό ανακοινώσιμες βάσεις. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι εκείνη που θα έβλεπα το αποτέλεσμα προσπαθούσα να μη σκέφτομαι τίποτα. Και τα κατάφερνα, εξαιρουμένης της σκέψης «λες όντως να περάσω σε αυτό το τμήμα στη Χίο; Και πότε το δήλωσα και δεν το θυμάμαι;» Κάτι θα ήξερα, γιατί έτσι έγινε. Στην όψη των αποτελεσμάτων έμεινα σχεδόν ανέκφραστος και το μυαλό μου κυριεύτηκε από ένα μούδιασμα, το οποίο διήρκεσε τρεις με τέσσερις ώρες. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, πέρασα μία μέρα όπου αν θεωρήσουμε ότι η έννοια της ευτυχίας είναι όντως υπαρκτή, νομίζω ότι την άγγιξα.

Τέσσερα χρόνια και εφτά μήνες μετά, συνυπολογίζοντας κάθε πιθανό παράγοντα που θα έπαιζε ρόλο στην αξιολόγηση της εμπειρίας μου ως φοιτητή στη Χίο, έχω να πω ότι το τελικό πρόσημο είναι αναμφίβολα θετικό. Ζω σε ένα τόπο ο οποίος μου έχει δώσει τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθώ εν μέρει από μία πολύ νεαρή ηλικία, τον έχω γνωρίσει και χαρεί πάρα πολύ (αν και όχι στο βαθμό που θα ήθελα), και στον οποίο έχω ζήσει εμπειρίες που με έχουν μεγαλώσει ως άνθρωπο.  Ακόμα, σπουδάζω σε ένα τμήμα με το οποίο αναπτύσσω μία συνεχώς αυξανόμενη οικειότητα στην πάροδο του χρόνου, και το οποίο κάθε μέρα που περνά και ξοδεύω χρόνο μαζί του, μου δημιουργεί όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι έχει επιτευχθεί ανάμεσά μας μία εκατέρωθεν προσφορά.

Ζω τους τελευταίους μου μήνες στο νησί. Το τέλος του πρώτου σημαντικού «κεφαλαίου» της ενήλικης ζωής μου πλησιάζει όλο και περισσότερο. Στο χρονικό διάστημα που απομένει, ευτυχώς ξέρω πολύ καλά τι χρειάζεται να κάνω αν θέλω η εμπειρία αυτή να ολοκληρωθεί με τον «πρέποντα» τρόπο. Επίσης, θέλω να πιστεύω ότι και οι υπόλοιποι φοιτητές που βρίσκονται στην ίδια θέση ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Πρέπει, τηρουμένης της συνέπειας και υπευθυνότητας που με διακρίνει τον τελευταίο καιρό όσον αφορά τις υποχρεώσεις μου, να «επιτρέψω» στον εαυτό μου να απολαύσει κάθε στιγμή που έρχεται και περνάει, και να διασκεδάσω όσο περισσότερο μπορώ, δεδομένων των συνθηκών. Από αυτά τα δύο, το πρώτο συμβαίνει σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό εδώ και καιρό, το δεύτερο σε πολύ μικρότερο μέχρι τώρα. Τρεις μήνες (στο περίπου) και σήμερα λοιπόν. Καλή μας συνέχεια...

______

Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (johnkarakatsanis), (janeb13)