Η ζωή στην Αθήνα είναι ένα Χάος, μια βαβούρα, μια φρενίτιδα, ένας θρίαμβος, ένα αμάλγαμα αισθήσεων, μία έκρηξη δημιουργικής αδρεναλίνης, ο Κάιν και ο Άβελ σε ένα, γι`αυτό όσο και να απωθούμαι από αυτήν άλλο τόσο ηλεκτρίζομαι από τη μαγεία της τρέλας της.
καμπανάκι Νο.1: Μην περιμένετε να διαβάσετε περί ψευδαισθήσεων και νιρβάνας
καμπανάκι Νο.2: Ευπρόσδεκτες/οι για σχολιασμό και όσες/οι δεν ταυτίζονται με το παρακάτω κείμενο, αν μη τι άλλο προερχόμαστε από τη χώρα της Δημοκρατίας (ναι, είναι από αυτά τα κατορθώματα που τα κουβαλάμε στις πλάτες μας σαν πανάκεια δυστυχώς)
Και σε αυτό το σημείο νιώθω ότι πρέπει να μνημονεύσω και έπειτα παραφράσω απλοϊκά τα λόγια του Κορνήλιου Καστοριάδη περί Χάους στο βιβλίο του «Η Ελληνική Πόλις και η Δημιουργία της Δημοκρατίας»:
[ … ] Κατά τον Ησίοδο, στην αρχή ήταν το Χάος. Με την κυριολεκτική και την πρώτη έννοια, Χάος στα ελληνικά σημαίνει κενό, μηδέν. Από το πιο πλήρες κενό αναδύεται ο κόσμος. Αλλά στον Ησίοδο ήδη, το σύμπαν είναι επίσης Χάος, με την έννοια ότι δεν είναι τέλεια τακτοποιημένο, δηλαδή, ό,τι δεν υπόκειται σε νόμους μεστούς νοήματος. Στην αρχή βασίλευε η πιο ολική αταξία, μετά δημιουργήθηκε ο κόσμος. Αλλά στις «ρίζες» του σύμπαντος, πέρα από το οικείο τοπίο, το χάος βασιλεύει πάντα κυρίαρχο. Και η τάξη του κόσμου δεν έχει «νόημα» για τον άνθρωπο [ … ]
Γέννηση και καταστροφή, γένεση και φθορά, άπειρο και ορισμένο, πάντα υπάρχει αυτός ο δυισμός κι ας υποστηρίζουμε το μονισμό του Χάους. Βέβαια, υποθέτω πως αυτές οι έννοιες ήρθαν μεταγενέστερα της έννοιας «Χάος» και δεν αναιρούν το τελευταίο. Θα καταλήξω λοιπόν, μετά από αυτή την παρένθεση φιλοσοφικής προσέγγισης, στο ότι η Αθήνα παρέμεινε, μέσα στην ιδιόρρυθμη τάξη της, σ`αυτή την κατάσταση εντροπικού Χάους και ακαθόριστης τελειότητας (ωραία που τα λέω ε?).
Και ας επανέλθω στο λόγο για τον οποίο, αυτή τη στιγμή, διαβάζετε, αν και όποιες/οι, αυτό το άρθρο. Αποφάσισα να γράψω αυτή την, ας πούμε, ενδόμυχη εξομολόγηση μιας και τώρα δεν είμαι στην Ελλάδα και μπορώ να εκτιμήσω σε απόσταση ασφαλείας, αυτό που αποστρέφομαι όταν είμαι εκεί. Είναι η πρώτη μου γραπτή προσπάθεια γι`αυτό θα ζητήσω την αμέριστη και ταπεινή σας κατανόηση. Η αλήθεια είναι πως έφυγα απ`την Αθήνα στα 18 μου για να πάω να σπουδάσω στην αρχόντισσα των Κυκλάδων (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται), ηλικία στην οποία η σχέση μου με την Αθήνα ήταν ακόμη νεαρή, άβγαλτη που λένε. Την επισκεπτόμουν κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα άντε και κανένα καλοκαίρι όταν δεν δούλευα. Και κάθε φορά, η ιστορία αποτελούνταν από τα ίδια 3 κομμάτια: ευτυχής επανασύνδεση, δυσφορία, άτακτη φυγή… Και ιδού η μαύρη τρύπα! Αν μπορώ να επιμηκύνω το πρώτο κομμάτι, τότε το ζήτημα θεωρείται λήξαν! …ή και όχι… Το κενό στην ιστορία μου είναι το Εγώ, ή το Εσύ αν θέλεις, είναι ότι μπήγεις τα νύχια σου και γραπώνεσαι αντί να προσπαθήσεις να απορροφήσεις αυτό τον όποιο υπαινιγμό πληρότητας μπορεί να υπάρχει στα πιο μικρά, στα «λίγα»,στα καθημερινά, που υπάρχουν σε κάθε δρόμο πηγμένο από κίνηση, σε κάθε βροχερή μέρα που κάνει ακόμα πιο μίζερο το αθηναϊκό ντελίριο, σε κάθε ερειπωμένο εν δυνάμει ιστορικό κτήριο που στέκει πολυκαιρισμένο, σε κάθε όμορφο γκράφιτι φτιαγμένο από νέα ταλέντα που προσπαθούν να βγουν απ την αφάνεια της μέρας, σε κάθε αγανακτισμένη ύπαρξη που περιμένει το απίθανο μέσα απ την ετήσια νάρκη της.
Εντάξει, δεν μας πήραν και τα χρόνια και τα χρόνια βρε παιδιά, είμαστε ακόμα στο άνθος της ηλικίας μας, μπουμπούκια (η φίλη μου η Π. πρωτοστάτησε σε αυτό!), να εκτιμήσουμε, να δημιουργήσουμε και να ανάγουμε αυτό τον αλαλαγμό σε μία σύγχρονη Αναγέννηση!
Εις το επανιδείν!
______
Πηγή εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean) από αυθεντικό υλικό μέλους dystopia
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
