Είναι πολλές αυτές οι φορές που αν καταλαβαίναμε, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Γιατί, όταν οι άνθρωποι μιλάνε πρέπει να τους ακούμε ολοκληρωτικά, όπως είπε και κάποιος σοφός κάποτε: «Να ακούμε για να συνανθρωπιζόμαστε». Να ακούμε για να υπάρχουμε, δικό μου.
Ας αφήσουμε τον πρόλογο λοιπόν και ας εστιάσουμε σε αυτό που πραγματεύεται αυτό το μαραφέτι. Οι έννοιες «καταλαβαίνω» και «νιώθω» είναι οι ρηματικές μεταφράσεις των «λογική» και «συναίσθημα», ε; Έχω την αίσθηση πως όταν χρησιμοποιούμε ρήματα, οι λέξεις γίνονται κτήση μας, τα κατέχουμε, τα οικειοποιούμαστε μάλλον γιατί τότε χρειάζεται αντωνυμία, κάτι πρέπει να μπει εκεί μπροστά. Εν αντιθέσει με τα ρήματα, η χρήση ουσιαστικών κάνει πιο εύκολη τη διάκριση, πιθανόν γιατί στη χρήση της γλώσσας, δεν προσθέτουμε προσωπικό βίωμα, ενδόμυχη επιθυμία ή κοινωνική νόρμα. Όταν λέμε λοιπόν «σε νιώθω?!*#», τί ακριβώς νιώθουμε; μία κατάσταση, ένα συναίσθημα, μία πράξη, μία συμπεριφορά; Νόμιζα πως το «σε νιώθω» είναι κάτι σαν τις μουμιοποιημένες, πια, πεταλούδες στο στομάχι, ναι, αυτές του φτερωτού έρωτα, ή σαν την κατραπακιά που τρώμε κάθε φορά που καταρρίπτεται μία κοσμοθεωρία μας, ή σαν την ιεράρχηση των λέξεων μέσα στο κεφάλι μας, κάτι κλονίζεται, συνταράσσεται, σφίγγεται...αλλά απ' την άλλη μπορεί απλά να μ' αρέσει να γίνομαι τραγική ηρωίδα, έτσι για την ιστορία.
Η λεπτή αυτή γραμμή που διαχωρίζει την κατανόηση απΆ τη συμπάθεια είναι τα κοινά βιώματα, η θέληση και η ποιότητα της σχέσης μεταξύ των ενδιαφερομένων. Αν δεν ζήσω τις ίδιες περίεργες, όμορφες ή άσχημες στιγμές, δω, αγγίξω, μυρίσω, ακούσω, το ίδιο όποιο θαύμα, αγαπήσω ή μισήσω, αν το μίσος είναι πραγματικό συναίσθημα, αν δεν χορέψω στη βροχή, χαζέψω την πανσέληνο, φτιάξω κάτι με τα χέρια μου, φάω μακαρόνια 6 φορές τη βδομάδα σα φοιτήτρια, πώς θα γίνω από ακροατής, συνένοχος ή/και συνεργάτης;
Όλοι και καθένας από εμάς, όσο κοινότοπο και ντεμοντέ και να ακούγεται, είναι ξεχωριστός για αυτό που έχει ζήσει, αισθανθεί, διαβάσει, σκεφτεί, μοιραστεί, πάρει και δώσει. Και ξέρετε, είναι φορές που όταν τελικά καταφέρουμε να καταλάβουμε, αισθανόμαστε δυσανεξία, λύπηση, απέχθεια, εγκατάλειψη, θλίψη και τότε, θα προτιμούσαμε να μην το είχαμε κάνει, γιατί τότε γίναμε μέρος του προβλήματος, συνειδητά ή όχι. Γιατί απ' τη φύση μας είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, του λεγόμενου «σύμπαντος», «κόσμου», ένα μέρος όμως περιορισμένο σε χρόνο και χώρο, βυθισμένο στις σκέψεις, τα σκοτάδια και τα συναισθήματα διαχωρισμένο απ' το υπόλοιπο σαν μια οπτική ψευδαίσθηση της συνείδησης του, που όταν κατορθώσει να διευρύνει τον κύκλο της συμπάθειας του, κινητοποιείται να μοιραστεί τον «άρτον ημών». Ας μην γελιόμαστε, ο ορθολογισμός, η επιστήμη, ο υπολογισμός είναι τα σύγχρονα ευαγγέλια πολύ περισσότερο απ' την ευαισθησία, την ανταπόκριση ή την ευχαρίστηση απ' τα πιο μικρά. Όχι για όλους, αλλά για πολλούς.
Οι αισθήσεις.
Κάποιοι έχουμε πιο δυνατή την αίσθηση της ακοής ή της αφής, ενώ κάποιοι άλλοι αυτές της όρασης ή της όσφρησης, και κάποιοι κατορθώνουν έναν πετυχημένο συνδυασμό όλων, τη χρυσή τομή.
Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, αλλά αν βρούμε κάποιον, είναι γιατί σε εμάς, για εμάς, αυτός ο άνθρωπος φαίνεται τέλειος. Δεν πειράζει αν δεν τα καταλαβαίνουμε όλα, φτάνει να προσπαθούμε να είμαστε συναισθηματίες, να νιώθουμε τον πόνο, την απελπισία, τη χαρά, τη δύναμη, την κραυγή χωρίς να ντρεπόμαστε, με ειλικρίνεια, όπως τα ζώα αντιλαμβάνονται το θρήνο, την ευχαρίστηση ή τη γέννηση.
Και έτσι, για την τιμή των όπλων, ο εγκέφαλος φταίει για όλα, αυτό το τόσο σύνθετο ζελοειδές όργανο που κινεί τα νήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Εις το επανιδείν!
Πηγές εικόνων (επιμέλεια από ομάδα σύνταξης MyAegean): (VolkanOlmez)
Αναφορά στον αρχικό δημιουργό - (Attribution) 
Διανομή του παράγωγου έργου με τους ίδιους όρους της αρχικής άδειας - (Share Alike) 
By 
