Κοινότητα - Πύλη - Περιοδικό Φοιτητών Πανεπιστημίου Αιγαίου -- Πρωτοβουλία MyAegean

Γράφει ο Γιάννης Αποστολόπουλος

Ήταν από παλιά μια επιθυμία μου, να καταφέρω να γράψω μια μικρή σειρά από ιστορίες καθημερινής ... τρέλας. Ιστορίες από τα «παρασκήνια» της προσπάθειας του MyAegean, για να θυμόμαστε οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι... στην πρώτη αυτή ιστοριούλα, ταξιδεύω στο 1ο έτος φοίτησης, μια βραδιά που γεννήθηκε η πρώτη ιδέα γύρω από τη φοιτητική αυτή πρωτοβουλία, για να γίνει «όλο το Αιγαίο, μια γειτονιά»...

Φοιτητής. Φοιτητής στο Αιγαίο. Φοιτητής σε μια νέα πόλη, μια νέα ζωή, γεμάτη εμπειρίες, γνωριμίες, δροσερή ατμόσφαιρα (σίγουρα με μπόλικη υγρασία) και ενθουσιασμό για πολλούς από εμάς -αν όχι όλους- για τα χρόνια που έρχονται. Το λύκειο είναι πια παρελθόν, τόσα χρόνια στα μαθητικά θρανία, έρωτες, άγχος, εφηβεία, μια ροή συναισθημάτων και καταστάσεων, ένα κουβάρι πραγμάτων που μοιάζει να έχει πλέον ξετυλιχτεί, όταν αντικρίζεις το μέρος όπου πας πλέον για τις σπουδές σου...

Ένα νέο ξεκίνημα για πολλούς λοιπόν, νέες παρέες, σίγουρα νέο περιβάλλον, μακριά από την οικογενειακή στέγη... δίπλα σου, η απεραντοσύνη της ομορφιάς του Αιγαίου. Όσο και να σε προβληματίζει ή να το κακολογείς που σπουδάζεις σε νησί, με τις θαλασσοταραχές και τα απαγορευτικά που το χειμώνα σε «εγκλωβίζουν», τη θάλασσα αυτή την ερωτεύεσαι. Το κύμα, το αεράκι που σε αγκαλιάζει από παντού, τον καθαρό ουρανό και ζωηρό ήλιο, που σε λούζει καθημερινά με τις αχτίδες του...

Τελικά, έχει αρκετά θετικά να σπουδάζεις σε ένα νησί. Μαθαίνεις να ζυμώνεις και να ζυμώνεσαι με τους γύρω σου. Η μικρή κοινωνία της επαρχίας, όσο «κλειστή» και να είναι, είναι και «ανοιχτή» συνάμα. Μαθαίνεις να ταξιδεύεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι σε ένα νησί. Πολλές φορές -σκέφτομαι- ίσως αυτή η ιδιότητα και ο χαρακτήρας σε κάνει να θες να ανακαλύψεις κι άλλους ανθρώπους γύρω σου. Βλέπεις πως, στην άλλη άκρη του ορίζοντα πιθανώς υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, που παρά την τόση απόσταση, να σκέφτεστε παρόμοια, να είστε «κοντά», χωρίς να το ξέρετε...

Ίσως αυτή η παρεΐστικη διάθεση, ο νεανικός αυθορμητισμός σε συνδυασμό με τη λαχτάρα να μάθουμε και να αφουγκραστούμε τον κόσμο γύρω μας, να έδρασαν καταλυτικά ως προς τη γέννηση της ιδέας του MyAegean... μια ιδέα τόσο αυθόρμητη, που για πολλούς ίσως φάνταζε ή φαντάζει άγουρη, επιπόλαια... πάνω απ'όλα όμως, ήταν όμως μια ιδέα αυθεντική.

Ήταν μια βραδιά στο λεωφορειάκι της Ερμούπολης, έπειτα από μια κουραστική ημέρα που μόλις είχε φθάσει στο τέλος της. Το mini-bus της πόλης είναι μια πολύ βολική διευκόλυνση για τους φοιτητές, πέρα φυσικά από τους υπόλοιπους πολίτες. Μπορείς να βρίσκεσαι από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, ανέξοδα και χωρίς ταλαιπωρία. Φυσικά, καιρού επιτρέποντος, τα ποδήλατα έχουν την τιμητική τους (πέρα από τα μηχανάκια) στις καθημερινές φοιτητικές μετακινήσεις.

Στο 1ο έτος λοιπόν, αρκετά γρήγορα οι φοιτητές έρχονται σε επαφή με πολλές γνώσεις και πληροφορίες. Μαθήματα τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, σχετικά με τέχνη, θετικές επιστήμες, τεχνολογία και πλήθος νέων, επικαιρότητας και δυνατοτήτων. Ένα γεμάτο καλάθι γνώσεων που περιμένει να τις ανακαλύψεις, να τις αξιοποιήσεις και έπειτα να δώσεις το παρόν κι εσύ, να τοποθετήσεις το δικό σου λιθαράκι στη γνώση και τη δημιουργία.

Στο μεταίχμιο της νέας αυτής «φοιτητικής ζωής» πλέον, οι μεγάλες για την τότε εποχή ταχύτητες και η ευκολία πρόσβασης σε υπολογιστές και το internet, στο παγκόσμιο «πλανητικό χωριό» σου άνοιγαν ένα ενδιαφέρον νέο παράθυρο επικοινωνίας. Για ένα νεοϊδρυθέν τμήμα μάλιστα, που προσπαθούσε να αποκτήσει μια θέση στην νησιωτική πραγματικότητα της Ελλάδας, ήταν κάτι πολύ σημαντικό.

Δεν ξέρω και δεν κατάφερα καθαρά να κατανοήσω πώς και γιατί η «μόδα» των chat (δηλαδή «άμεσες» γραπτές συζητήσεις με άλλους ανθρώπους, χωρίς οπτική-φυσική επαφή) ήταν τόσο μεγάλη στα πρώτα έτη... Ίσως πολλοί επιθυμούσαν να «πειραματιστούν» μέσω των δυνατοτήτων του internet και να φλερτάρουν έτσι με την ...τεχνολογία. Ίσως σε αυτή τη μεθυστική «ατμόσφαιρα» επικοινωνίας άναψε σιγά-σιγά η φλόγα του να γνωρίσουμε το «υπόλοιπο Αιγαίο»...

«- Πώς θα ήταν άραγε αν υπήρχε ένα chat δωμάτιο όπου να συνομιλούσαμε όλοι μας από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου;» έπεσε η φράση απορίας από τον φίλο Γιώργο, από την παρέα. Εκεί, στην κουπαστή του mini-bus, στην επιστροφή μας προς τα σπίτια μας, ύστερα από την κουραστική αυτή ημέρα...

«Ένα Chat για το Αιγαίο!»... 5 νησιά, τόσα τμήματα (η αλήθεια είναι πως αν με ρωτήσουν ποια είναι τα ονόματα των τμημάτων του Πανεπιστημίου, θα τα θυμηθώ όλα, ένα-ένα... αποτέλεσμα άπειρων copy-paste από κείμενα όταν ετοιμάζαμε ή τα μελετούσαμε κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της ιστοσελίδας... Brainwash κανονικότατο!). Η ιδέα φάνταζε ρομαντικά ενδιαφέρουσα, αν και απλή ως σκέψη. Αν όμως πάρεις την απόφαση να «κολυμπήσεις» στα βαθιά, τότε διαπιστώνεις πως τίποτε δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό, ακόμη κι αν φαίνεται έτσι...

Μέσα λοιπόν στο φθινοπωρινό αλλά και έπειτα στο ανοιξιάτικο φεγγάρι, εκεί που ακροβατούσαμε μεταξύ του εντατικού σχεδόν ολοήμερου καθημερινού προγράμματος σπουδών αλλά και της προσαρμογής στη νέα μας φοιτητική ζωή, με τις βόλτες στην ακροθαλασσιά και το βραδινό έναστρο ουρανό, βάλαμε μια ακόμη έγνοια στο κεφάλι μας... Το «project του chat site του Αιγαίου»... Κι οι τάσεις του ακόρεστου δημιουργικού οίστρου (για άλλους ίσως θεωρείται... «μαζοχισμός») άρχισαν να διαφαίνονται στον ορίζοντα...

Η συνέχεια, στην επόμενη .... «Ιστορία πολλών clicks», μέρος 2ο...

Με ....ονειροπαρμένους χαιρετισμούς,
Γ.Α.