Γράφει ο Δημοσθένης Χριστόπουλος:
Δεν πρέπει να έχει υπάρξει σκηνή που να μου έχει προκαλέσει με τόσο μεγάλη ένταση το αίσθημα της κινηματογραφικής πληρότητας όσο το τελευταίο καρέ του «The Dark Knight»: αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα της ταινίας κατά τη διάρκεια των οποίων βλέπουμε τη μπέρτα του Μπάτμαν να ανεμίζει πάνω στη μηχανή του καθώς φεύγει κυνηγημένος από την πόλη του, την Γκόθαμ Σίτι αποτελούν το τέλειο επιστέγασμα αυτού του αριστουργήματος που έπεσε σαν κομήτης στα μυαλά μας πριν από μια δεκαετία ακριβώς και δεν έφυγε ποτέ από αυτά. Με θυμάμαι να βλέπω στο σινεμά αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους και να μην μπορώ να αποφασίσω αν λυπάμαι που αυτή η ταινία μόλις τελείωσε και δεν θα την ξαναδώ ποτέ με την έκπληξη της πρώτης φοράς ή αν γουστάρω φουλ ακριβώς επειδή μόλις είδα μια τόσο σημαντική ταινία την ώρα της «γέννησής» της.
Δεν πρέπει να έχει υπάρξει σκηνή που να μου έχει προκαλέσει με τόσο μεγάλη ένταση το αίσθημα της κινηματογραφικής πληρότητας όσο το τελευταίο καρέ του «The Dark Knight»: αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα της ταινίας κατά τη διάρκεια των οποίων βλέπουμε τη μπέρτα του Μπάτμαν να ανεμίζει πάνω στη μηχανή του καθώς φεύγει κυνηγημένος από την πόλη του, την Γκόθαμ Σίτι αποτελούν το τέλειο επιστέγασμα αυτού του αριστουργήματος που έπεσε σαν κομήτης στα μυαλά μας πριν από μια δεκαετία ακριβώς και δεν έφυγε ποτέ από αυτά. Με θυμάμαι να βλέπω στο σινεμά αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους και να μην μπορώ να αποφασίσω αν λυπάμαι που αυτή η ταινία μόλις τελείωσε και δεν θα την ξαναδώ ποτέ με την έκπληξη της πρώτης φοράς ή αν γουστάρω φουλ ακριβώς επειδή μόλις είδα μια τόσο σημαντική ταινία την ώρα της «γέννησής» της. 
Έχεις βαρεθεί τις ταινίες που τείνουν να ασχοληθούν με θέματα για εφήβους, που δυσκολεύονται να ενηλικιωθούν, αλλά στην τελική το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργήσουν κλασικούς χαρακτήρες που δεν προσφέρουν τίποτα στον θεατή; Όχι, αυτή η ταινία δεν αποτελείται απʼ το ξανθό κακομαθημένο κορίτσι του σχολείου, τον γόη με τους κοιλιακούς, τα χαζά πάρτυ με τους πλούσιους γονείς που απουσιάζουν απʼ το σπίτι και τα παιδιά τους βγαίνουν εκτός ορίων χωρίς να έχουν ιδέα. 
Ο τίτλος της ταινίας απλός, όμως ο γαλλικός αέρας της αποπνέει μια ατμόσφαιρα αλλιώτικη. Όχι, δεν είναι μια κλασική ταινία που μιλάει για τον έρωτα, δεν είναι μια κινηματογραφική απόπειρα που έχει σκοπό να αποτυπώσει μια ακόμη βαρετή ιστορία αγάπης ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι, ούτε περνά τα κλισέ στάδια της γνωριμίας, της συμβίωσης, του τσακωμού και της επανασύνδεσης. Με λίγα λόγια δεν αποφέρει καθόλου αέρα Αμερικής και κλασικής ρομαντικής ταινίας του Hollywood. 
Είναι μερικά βιβλία που σε προϊδεάζουν θετικά από όποια πλευρά και αν το δεις. Ίσως σημαντικό ρόλο να παίζει το εξώφυλλο, ακόμα πιο σημαντικό ο τίτλος, σημαντικότερος λόγος βέβαια όλων είναι σαφώς το περιεχόμενο που αφορά την ουσία και την κατάληξη του όλου πράγματος. Ε λοιπόν εδώ υπάρχει και ουσία και κατάληξη, δείχνοντας πως τα πράγματα πρέπει να ξεκινάνε από κάπου και να πηγαίνουν σίγουρα κάπου αλλού αλλιώς μένουν παγιωμένα σε μια κατάσταση, δεν βαδίζουν και μοιραία, δεν εξελίσσονται.
Δυο γονείς, ένα παιδί και το μέλλον. Οι λέξεις αυτές ίσως είναι αρκετές για να χτίσουν το σκελετό και το βασικό νόημα της ταινίας. «Ένας χωρισμός» ( «A separation» ) ο τίτλος της. Ιρανικής παραγωγής και με το βαρύ φορτίο του βραβείου ΟSCAR 2012 για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία.
Πρόκειται για το βιβλίο του David Nicholls το οποίο παρέμεινε για ένα χρόνο πρώτο σε πωλήσεις στην λίστα τόσο του Amazon, όσο και σ’ αυτή των Sunday Times. Ταυτόχρονα μεταφράστηκε σε 36 γλώσσες και πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην συνέχεια έγινε ταινία με πρωταγωνιστές την Anne Hathaway και τον Jim Sturgess και κυκλοφόρησε στις σκοτεινές αίθουσες τον Σεμπτέμβρη του 2011 παγκοσμίως. 
«Το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ταξιδεύει…» διάβασα σε μια αφίσα στο δρόμο. Ευκαιρία λοιπόν σκέφτηκα για λίγη ποιότητα μέσα στο καλοκαίρι σκέφτηκα. Έτσι με την παρέα μου πήγαμε να δούμε τρεις από τις ταινίες που θα παίζονταν. Το αριστούργημα «Casus Beli» του Γιώργου Ζώη, το ενοχλητικό αλλά ενδιαφέρον «13 ½» του Χάρη Βαφειάδη και το «Oedipus» του Ιωακείμ Μυλωνά. Το Oedipus μόνο ως άκρως απογοητευτικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Πολύς χαμός για το τίποτα... Πήγα να δω και γω την Κοκκινοσκουφίτσα, αυτό το πολυδιαφημιζόμενο έργο, γιατί να σας πω την αμαρτία μου, μου άρεσε το τρέιλερ... 
Η νέα ταινία που διχάζει για το αν αρέσει ή όχι. 
Ο κερδισμένος των φετινών Oscar χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν η ταινία «Ο λόγος του βασιλιά - The king's speech». 
Πολλοί που επιστρέψαμε πίσω στις περιοχές μας, μας περιμένουν τα μικρότερα αδέλφια μας και έτσι, θέλοντας να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο σας προτείνω μια μικρή χριστουγεννιάτικη ταινία κινουμένων σχεδίων, λίγο διαφορετική από τις συνηθισμένες, ωστόσο ικανή να σε προβληματίσει... Η ταινία λέγεται «Ένα δέντρο μια φορά» βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά.![Λυκόφως - Twilight [movie]](http://my.aegean.gr/web/images/articles/twilight-movie-book-gr_sm.jpg)
Τί ξεχωριστό έχει το έπος του Λυκόφωτος και έχει ξετρελάνει χιλιάδες εφήβους σε ολόκληρη την γή; 
Μας αγγίζει, μας παγιδεύει, μας ταξιδεύει και μας μαγεύει. ![Inception [movie]](http://my.aegean.gr/web/images/articles/inception_sm.jpg)
Είναι τα όνειρα η πραγματικότητα καθαυτή ή μας καθοδηγούν στις πράξεις μας στο μέλλον ή μήπως ο κόσμος που ζούμε είναι ένα όνειρα μέσα σε ένα άλλο όνειρο; 
Μια ιστορία ...παιχνιδιών, ή μήπως μια παιχνιδιάρικη ιστορία; Ίσως ισχύουν και τα δύο, για την τρίτη συνέχεια της δημοφιλούς επιτυχημένης ταινίας animation της Disney/Pixar «Toy Story 3». 