Από το μέλος HarisHeiz :
Γράφει ο Χάρης Χεϊζάνογλου:
Οι Πανελλήνιες δεν χωρίζουν τους ανθρώπους σε ικανούς και μη. Οι βάσεις, υψηλές ή χαμηλές δεν κατατάσσουν τα παιδιά σε ικανά και μη. Δεν υπάρχει καμία μεγάλη αλήθεια στην επίδοση ενός νέου ανθρώπου σε μια διαγωνιστική διαδικασία, σε σημαντικό βαθμό μηχανιστική, που να μας λέει κάτι καταληκτικό για την αξία του και για το τί είναι ικανός να πετύχει στη ζωή του. Γενικά, δεν υπάρχει καμία αξιολογική μέθοδος ικανή να αναγνώσει και να αναγνωρίσει το εν δυνάμει των ποιοτήτων που κουβαλάνε τα νέα παιδιά.
Γράφει ο Χάρης Χεϊζάνογλου:
Οι Πανελλήνιες δεν χωρίζουν τους ανθρώπους σε ικανούς και μη. Οι βάσεις, υψηλές ή χαμηλές δεν κατατάσσουν τα παιδιά σε ικανά και μη. Δεν υπάρχει καμία μεγάλη αλήθεια στην επίδοση ενός νέου ανθρώπου σε μια διαγωνιστική διαδικασία, σε σημαντικό βαθμό μηχανιστική, που να μας λέει κάτι καταληκτικό για την αξία του και για το τί είναι ικανός να πετύχει στη ζωή του. Γενικά, δεν υπάρχει καμία αξιολογική μέθοδος ικανή να αναγνώσει και να αναγνωρίσει το εν δυνάμει των ποιοτήτων που κουβαλάνε τα νέα παιδιά.
Με αφορμή την 8η Μαρτίου, την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, που πέρασε και γιορτάστηκε απο χιλιάδες γυναίκες και απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε ολόκληρο τον πλανήτη, αναρωτιέμαι: Αποτελεί τελικά η μέρα αυτή κινητήριο δύναμη, ώστε να παλεύουμε καθημερινά για τα δικαιώματα της γυναίκας, για τα οποία στο παρελθόν έγιναν αγώνες για την κατοχύρωσή τους; Ή είναι μια μέρα που οι γυναίκες παίρνουν δώρα και άδειες απο την ψυχοφθόρα ρουτίνα και τα εκατοντάδες «καθήκοντά» τους, που οι περισσότεροι θύμουνται να κοινοποιήσουν στα ΜΜΕ φωτογραφίες και φράσεις για τον σεβασμό της γυναίκας, χωρίς καθημερινά να τον αποδεικνύουν με τις πράξεις τους; 
Είναι αλήθεια όλα όσα ακούγονται για τους πρωτοετείς φοιτητές; Προσοχή, το εν λόγω άρθρο δεν αποτελεί διευκρινιστικό οδηγό βοηθείας για τους πρωτοετείς. Τέτοιοι «οδηγοί» υπάρχουν πολλοί. Εδώ θα βρείτε μερικές σκέψεις μου και ορισμένα πράγματα που εγώ προσωπικά θαυμάζω στους πρωτοετείς και γενικότερα σε ορισμένους ανθρώπους. 
Καθισμένη οκλαδόν στο κρεβάτι του δωματίου, κάτω από τις φρεσκοπλυμένες κουβέρτες της άνοιξης, βρίσκομαι να σε παρακολουθώ ανήμπορη στο να αντιδράσω, να εμπλουτίσω τούτη την αχαλίνωτη μέθη που μου χαρίζεις απλόχερα. Δεν ήμουν μόνη. Δεν ήσουν μόνος.
Αν είσαι κι εσύ αυτός ο τύπος που ενώ ο καθηγητής εξηγεί τη διαφορά μεταξύ ταυτοποίησης και αυθεντικοποίησης γράφει στις σημειώσεις του στοίχους από τραγούδια, αν περπατάς στο δρόμο τραγουδώντας και χορεύοντας με το τραγούδι που παίζει εκείνη την στιγμή στα αυτιά σου δίνοντας την εντύπωση στους γύρω σου πως αντιμετωπίζεις κάποια ψυχική ασθένεια, αν αγαπάς το καλοκαίρι απλά και μόνο επειδή είναι η περίοδος των συναυλιών και αν το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν ξυπνάς και το τελευταίο πριν κοιμηθείς είναι να ακούς μουσική, μπορείς με ευκολία να ταυτιστείς με τον τίτλο!
Ο τίτλος αυτού του κειμένου ταιριάζει απόλυτα σε κάθε πτυχή της ζωής μας πια. Ξεκινάει από τις μαύρες οθόνες των τηλεοράσεων στις συχνότητες της ΕΡΤ και πλέον επεκτείνεται στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας... Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην ΕΡΤ, λόγω της σημασίας που επέφερε το παράνομο κλείσιμό της, αλλά και λόγω της προσωπικής συγκίνησης, αλλά και οργής. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά... 
Δυστυχώς όλοι μας σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, είχαμε, έχουμε και θα έχουμε κάποιες στάσεις που κάθε άλλο παρά ευχάριστες είναι. Έρχονται στιγμές που πονάμε, που μας πλήγωσαν ή απλά που δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα λαχταρούσαμε. Φυσιολογικά στάδια μα πολύ επώδυνα. Μας αλλάζουν, μας φθείρουν μα και μας δίνουν μαθήματα, σε τελική ανάλυση. 
Πέντε χρόνια σπουδών στη Σύρο μού έμαθαν τα παρακάτω tips. Γενικά μη φοβάσαι να βγεις από το «καβούκι» σου (οκ σπίτι έχεις, όχι καβούκι)! Ούτως ή άλλως, αφήνοντας πίσω σου το σχολικό κλίμα και διανύοντας τη φοιτητική ζωή, είναι μια αλλαγή που θα έρθει στη ζωή σου. Οπότε, deal with it! 
Είναι πολλές αυτές οι φορές που αν καταλαβαίναμε, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Γιατί, όταν οι άνθρωποι μιλάνε πρέπει να τους ακούμε ολοκληρωτικά, όπως είπε και κάποιος σοφός κάποτε: «Να ακούμε για να συνανθρωπιζόμαστε». Να ακούμε για να υπάρχουμε, δικό μου. 
Διανύουμε μια δύσκολη εποχή από κάθε άποψη. Το πολιτικό σκηνικό, σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει απογοητεύσει. Η οικονομική κρίση είναι καθοριστικός παράγοντας της καθημερινότητας πια κι έχει επιφέρει ένα σωρό άλλες συνέπειες σε τομείς σημαντικούς. Τομείς που με τη δυναμική τους απειλούν να αλλάξουν δομές, αρχές και θεμέλια της κοινωνίας, που ίσως και να το έχουν επιτύχει ως ένα βαθμό. Μέσα σε όλο αυτό, η σημαντικότερη κρίση θεωρώ είναι αυτή που περνούν οι ανθρώπινες σχέσεις. 
Παρόλο που τα στρατιωτικά πραξικοπήματα στην γειτονική μας Τουρκία αποτελούν μέρος της ιστορίας της, αυτό της 15ης Ιουλίου 2016 απέτυχε. Ένα πραξικόπημα που φανερώνει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο παραδοσιακό και τη νεοτερικότητα.
Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο υποβάλλοντας ένα ερώτημα τόσο στον εαυτό μου, όσο και σε όσους τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές: 
Η ζωή στην Αθήνα είναι ένα Χάος, μια βαβούρα, μια φρενίτιδα, ένας θρίαμβος, ένα αμάλγαμα αισθήσεων, μία έκρηξη δημιουργικής αδρεναλίνης, ο Κάιν και ο Άβελ σε ένα, γι`αυτό όσο και να απωθούμαι από αυτήν άλλο τόσο ηλεκτρίζομαι από τη μαγεία της τρέλας της. 
29 Αυγούστου 2011. Μία ημερομηνία που δε θα ξεχάσω ποτέ. Τέσσερις το πρωί, λίγες ώρες πριν ανακοινωθούν οι βάσεις και μάθω και εγώ που θα περάσω τα επόμενα τέσσερα-πέντε χρόνια της ζωής μου, ήμουν ακόμα έξω, και συνέχιζα να παίρνω μία άτυπη εκδίκηση για όση διασκέδαση και ξεγνοιασιά είχα στερηθεί τη χρονιά που είχε περάσει. Η μητέρα μου μού στέλνει εκείνη την ώρα το ακόμα χαραγμένο στη μνήμη μου μήνυμα «Που είσαι παιδί μου; Αύριο το πρωί έχουμε δουλειές με φούντες...». Ένα μήνυμα που όμως την ώρα που μου το έστελνε, εγώ περνούσα ορισμένες από τις πλέον αξιομνημόνευτες στιγμές της μέχρι τώρα ζωής μου... 
Η 22α Μαρτίου 2016, Μεγάλη Τρίτη για τους καθολικούς, αποτελεί πλέον άλλη μια μαύρη ημέρα που καταγράφεται στην σύγχρονη ιστορία. Μια ημέρα που για ακόμα μια φορά θρηνούμε θύματα εξαιτίας της τρομοκρατίας. 